Yellow Claw: "We zijn bezig met een ballad, waarom ook niet?"

THUMP: Yellow Claw is toch begonnen als feestje? 
Nizzle: Ja, we ontmoetten elkaar toen GirlsLoveDJs ons back to back boekte. Het klikte wel. We kwamen er al snel achter dat alleen draaien best wel saai is; toen zijn we veel boekingen samen gaan doen. In de Jimmy Woo leerden we Leo kennen. Jim had al met hem gewerkt voor een video, maar in de Jimmy Woo kwamen we met z'n drieën voor het eerst samen. Eens in de twee maanden deden we een donderdag, toen hebben we de naam Yellow Claw bedacht. Een jaar later dropten we onze eerste single Het allermooiste feestje en die ging meteen viral. Drie maanden daarna kwam Krokobil in de top 10. Vanaf dat moment was Yellow Claw echt een act. We deden veertig gigs per maand door heel Nederland – gekkenhuis.

Ik heb het idee dat in Nederland en in het buitenland hiphop en dance naar elkaar zijn toegegroeid. Op dancefeesten hoor je meer hiphop, en andersom ook. Hoe zie jij dat?
Ja dat klopt wel. Het moet wel gezegd worden dat Mysteryland het eigenlijk al jaren naast elkaar programmeerde. Daar stond Chuckie ook hiphop te draaien en dat is helemaal overgeslagen naar de VS; wij zijn net terug van een drieweekse tour daar. We hebben er ook een EDC-event gedaan, je had daar een stage waar trap en alle andere soorten hiphop door elkaar worden gedraaid. In een set van drie uur hoor je echt de platste houseplaten en de meest grimey hiphoptracks voorbij komen. Er lijkt niet echt een scheidslijn te zijn, als het maar hard is.

Passen jullie je set aan voor het Amerikaanse publiek?
Het is heel simpel: we draaien eigenlijk alleen de Nederlandse singles niet. Voor de rest is alles al heel erg hard, harder dan de rest, ook qua tempo. De Amerikanen maken trap op 140BPM en wij alles op 150 BPM, dus dat is sowieso al harder.

Je dropt daar bijvoorbeeld geen Krokobil?
Nee dat heeft geen zin, we zijn sowieso snel gestopt met het draaien van Krokobil, die plaat past ook het minst goed bij ons qua muziek en sfeer. We hebben 'm uitgebracht omdat het een lachen plaat was, maar na het succes werd duidelijk dat er dan van je verwacht wordt dat je die plaat elke keer draait. Je kunt al snel een clownsact worden, en daar had echt niemand van ons zin in.

Was het bedoeld als een soort geintje?
Dat niet, maar heel serieus was het ook niet. Het was überhaupt de eerste keer dat we een plaat via een label uitbrachten, en mensen ervoor moesten betalen. Nu zouden we dat niet meer uitbrengen, maar destijds was die beat gewoon leuk en vonden we het leuk om een keer met Sjaak te werken.

Je hoort vaak dat een hit scoren verlammend kan werken. Was het moeilijk om je te ontworstelen aan dat nummer?
Het viel wel mee, we hebben dat wel een tijdje gehad toen de track echt hot was, dat was vooral in de zomer. Maar het gaat erom wat je daarna doet. Wij zijn meteen doorgegaan met een plaat die er al lag, een samenwerking met twee van de grootste rappers van Nederland, maar die hebben we eraf gegooid en vervangen door MocroManiac en Jebroer. Iedereen verklaarde ons voor gek maar we wilden vooral weer iets uitbrengen dat we zelf tof vonden, en niet als een hit-antwoord op Krokobil zou voelen. Het was ook de laatste plaat die we met Boaz vd Beatz samen deden, we hadden ondertussen genoeg zelfvertrouwen en skills opgebouwd om zelf aan de slag te gaan. Ook waren we op zoek naar een andere sound. Thunder is de plaat die daar toen uitrolde.

Hoe werken jullie in de studio? 
Dat kan soms heel verschillend zijn. We hebben inmiddels drie studio's: twee naast elkaar en we hebben een studio in Amersfoort, in Leo's huis. Daar werkt hij vaak gelijktijdig aan iets, terwijl Jim en ik in de andere studio zitten. Soms komt het voor dat er aan drie verschillende projecten tegelijk wordt gewerkt.

Je zit dus niet bij elkaar in de studio?
Dat verschilt per track en per situatie. Jim is bijvoorbeeld heel goed met melodieën en kan goed piano spelen. Vaak gaan we chirurgisch te werk, dan kijken we gewoon waar nog een melodie op moet en dan komt hij om die melodie in te spelen, en ga ik daarna weer kloten met de sound. Jim heeft een jaar conservatorium gedaan en heeft er daarom meer verstand van. Ik vind het 't leukst om alles mooi te laten klinken en Leo begint een hele goede schrijver te worden. Je ziet dat je zo veel leert van de artiesten waar je mee wordt omringd. Skrillex die ineens bij ons in de studio zat, en Waka Flocka waar we mee samenwerkten – dat geeft ons echt een schop onder onze kont.

Hoe selecteer je mensen voor je team?
We zitten echt midden in dat leermoment. We krijgen nu al een jaar lang meer dan tweehonderd mails per dag, zowel Jim als ik. Dat is heel intensief. We zijn twee, drie jaar geleden begonnen met het uitbreiden van ons team. Eén van de tourmanagers doet nu fulltime de shop. Het bestellen, het laten ontwikkelen van de kleding, de fotoshoots die erbij horen, het versturen van de gear, alle financiële zaken. Dat is deel één. Sinds kort hebben we ook een meisje aangenomen die alles voor het label doet dat we hebben opgericht met Spinnin' Records, Barong Family. We hebben al een jaar een advocaat, voor alle deals en dergelijke. Vooral met Amerikanen moet je oppassen. Ze proberen overal wat op te verdienen of je te ergens op te pakken met copyrights. De eindbeslissing ligt wel bij ons. We sturen alles nog steeds aan, alleen de uitvoering geven we uit handen. We hebben bijvoorbeeld geen manager.

Komt die aansturing dan vooral op jouw schouders terecht, aangezien Jim zijn films er nog bij heeft?
Nee, zeker niet. Jims filmactiviteiten staan al een tijdje op een lager pitje, dat is heel gefaseerd. Momenteel zit hij in de researchfase van zijn nieuwe project, wat betekent dat we hem oude, tweedehands boeken zien lezen in het vliegtuig. Waarschijnlijk gaat hij over een jaar of twee weer een film draaien en dan is hij een aantal weken uit de running. Maar hij is nu alweer bijna anderhalf jaar fulltime bezig met Yellow Claw. Ik vergeet trouwens Ace Agency, die alles rondom de shows regelt: de vluchten, de hotels, noem maar op. Bij elkaar is wel een man of zes fulltime bezig met Yellow Claw.

Vind je het moeilijk om te schakelen tussen het aansturen van Yellow Claw en het draaien van platen?
Ja, soms hebben we wel even een moment waarin we het niet meer goed kunnen overzien. We doen zo veel dingen door elkaar. Soms laten we het even voor wat het is; het gaat er vooral om dat je zelf je rust bewaard.

Hoe doe je dat als je drie weken aan het touren bent? Ik neem aan dat jullie niet meteen na jullie shows naar bed gaan?
Meestal gaan we best wel snel terug naar het hotel en proberen wat slaap te pakken zodat we normaal kunnen ontbijten. Een iPad is ook heel handig: voor het vliegen even wat mails binnenhalen, in het vliegtuig de antwoorden schrijven en als je dan geland bent en weer internet hebt, ze versturen. Vliegen, aankomen in het hotel, dan nog wat mails doen, dan gaan we eten, dan optreden. Dat is een beetje hoe onze dag eruitziet.

Wat is de kracht van een ieder van jullie?
Jim is de creative director, met betrekking tot video, artwork en persfoto's. Ik ga zelf over van alles: het financiële gedeelte, het reizen, het afmixen. Leo is op dit moment de beste host van Nederland. Hij schrijft de teksten en schrijft ook wel eens muziek met andere producers. Leo draagt de shows met zijn uithoudingsvermogen. Hij leeft het showelement. De muziek is daarin ondergeschikt, denk ik soms wel eens. We zijn heel erg complementair. Soms vragen mensen zich af of we wel eens onenigheid hebben, ruzies of wat dan ook, maar dat hebben we vrijwel niet. We zijn ook niet kinderachtig, als er iets is praten we dat meteen uit. We kunnen echt alles heel eerlijk tegen elkaar zeggen, en dat zijn we ook gewend van elkaar. Als iemand bijvoorbeeld iets in een interview zegt dat best wel cocky overkomt, wordt dat gewoon gezegd.

Is het in Amerika echt zo veel crazier en anders dan hier?
Amerikanen zijn van zichzelf natuurlijk al uitbundig, en als je de nieuwigheid van EDM daarbij optelt zijn de mensen daar wel heel erg enthousiast. Het is super dankbaar om voor die mensen te draaien, ze gaan zo hard los, soms reizen ze vier of vijf uur om naar een festival te komen. De ravecultuur daar is heel erg gebaseerd op verkleden, mensen komen met borden en attributen. Ze leven gewoon maanden lang naar zo'n evenement toe. Vanzelfsprekend hebben de mensen er dan ook meer zin in. Je hebt ook de wat kleinere gigs, bijvoorbeeld in North Carolina, maar dat is niet minder leuk, gewoon anders. Je draait dan in een klein clubje, ook ramvol en uitverkocht, maar qua energie niet heel anders'.

Heb je het idee dat je in Amerika anders bent binnengekomen dan hier?
Ja, de eerste tour die we veertien maanden geleden deden in Amerika was heel erg gebaseerd op onze SoundCloud. We hadden 100.000 volgers en draaiden onze eigen trap-instrumentalen. In Nederland tourden we in het begin vooral op de Nederlandse singles. Een ander verschil is dat in Nederland Leo heel erg bekend is, en in de US staan Jim en ik wat meer in de schijnwerpers.

Trap staat in Nederland weer op een lager pitje, toch?
Volgens mij is het de hiphopfeestjes ingeslopen, want als op je zaterdag in de Jimmy, AIR of Escape komt en er wordt eclectisch gedraaid, worden er wel dat soort platen gedraaid. Maar het is niet zoals in Amerika, daar heb je hebt echt een trapscene. Er worden hele grote feesten gegeven zoals Trapfest in Austin in Texas, waar we twee weken geleden nog hebben opgetreden. Daar staat gewoon vijfduizend man, en er wordt alleen maar een soort grimey-muziek gedraaid.

Profileren jullie je daarom ook bewust als trap-act daar, met projecten als Amsterdam Trap Music? 
Ja, zo worden we wel gezien, maar we maken ook legitieme popmuziek en hardstyle, we zijn wel echt crossover. Sinds we zijn begonnen met het uitbrengen van de Amsterdam Twerk- en Amsterdam Trap-series, zijn mensen vooral die sound gaan toekennen aan Amsterdam. Dat is wel heel tof, want we zijn natuurlijk heel trots dat we hier vandaan komen.

Denk je dat jullie ooit nog een Nederlandstalige track uit gaan brengen?
Goede vraag, het zou zomaar kunnen. We zijn Nederland nog niet echt ontgroeid.

Zijn er nog dingen die eraan komen die je wel kunt delen?
We zijn al sinds een aantal maanden heel hard aan ons debuutalbum aan het werken, dat Blood for Mercy gaat heten, net als onze kledinglijn. Daar gaat al onze productietijd in zitten. We zijn een track of negen à tien diep in het album. Nog niet zo heel lang geleden zijn we een week naar Los Angeles geweest, puur om met schrijvers af te spreken om muziek te schrijven en liedjes mee naar huis te nemen. Het gaat voorspoedig. Dit is het grootste project waar we nu mee bezig zijn, naast natuurlijk het uitbrengen van onze single Till it Hurts.

Doorgaans zijn dance-albums best wel gaar. Het lijkt me zo'n moeilijk format.
Ja, ik voel heel erg wat je zegt en ik vind dat er recentelijk nog veel mislukte dance-albums zijn uitgekomen inderdaad. Heel vaak snap ik het niet. Wij proberen een verzameling te maken van alles wat we doen en wat nu ook al op onze SoundCloud staat. We gaan dus niet een album maken met de focus op één genre om maar te scoren. Dit album zal van alles bevatten, net als onze dj-sets en singles.

Het is ook wel een leuke uitdaging.  
Ja, het interessante ervan is dat er op zo'n album veel meer plaats is voor experimenteren. Eigenlijk voor het eerst in de geschiedenis van YC zijn we muziek aan het maken zonder onze eigen set of 'de club' in ons achterhoofd. Dit heeft echt tot een paar interessante tracks geleid tot nu toe – muziek buiten onze comfortzone, we zijn zelfs bezig met een ballad. Waarom ook niet?

Amerika is in de pocket, maar hebben jullie al veel in andere delen van de wereld gestaan?
Eigenlijk helemaal niet. Ik kreeg vanochtend wel een verzoek uit Japan of we wat dingen konden aanleveren voor de release van Till it Hurts. Mensen beginnen daar nu ook naar onze muziek te luisteren, maar verder zijn we daar relatief onbekend. In februari doen we een tour van twee weken door Australië, als onderdeel van het Future Music-festival. Een soort rondreizend festival door heel het land. We staan daar samen met Drake, Avicii en The Prodigy.

Voor de rest zijn we enthousiast over wat we hebben gedaan met die kledinglijn. We zijn pas net aan het ontdekken wat we daar allemaal mee kunnen. Aan de ene kant breng je muziek en video's uit en wil je dat aan zoveel mogelijk mensen laten zien en horen, aan de andere kant is het ook weer een uitdaging om zoveel mogelijk mensen in jouw gear te hebben. Maar niet zomaar, wel echt toffe shit, toffe kleding. We moeten het echt ook zelf willen dragen, geen wack-ass merchandise.

Dus er komen geen mokken en aanstekers van Yellow Claw?
Alleen als het een mok is die we zelf ook willen gebruiken.

2015 komt eraan. Gaan jullie dat ook in de States vieren?
Met Nieuwjaar staan we in het legendarische Madison Square Garden in New York, samen met Diplo en Skrillex. Echt heel tof, een perfect begin van het nieuwe jaar.

--
Volg Yellow Claw op Soundcloud/ Facebook/ Twitter