Toiletjuffrouw Connie van Perron over haar club, de wc en Rotterdamse nuchterheid

Cultuurpodium Perron opende begin 2011 zijn deuren. De voorspelling was dat de nachtclub na anderhalf jaar weer zou moeten sluiten, maar dat duurde wat langer – vier jaar later is het zo ver, en zondagavond begon de sluitingsweek Eindhalte: Closing Week Perron. De aftrap werd verzorgd door Âme, en artiesten als James Ruskin, Dj Rush en Jeff Mills zijn deze week nog te vinden in de Rotterdamse club.

Er is een vrouw die sinds dag één een vaste waarde is voor de club: Connie Verschoor, oftewel toiletjuffrouw Connie van Perron. Met een fanpage en een kleine tweeduizend likes op Facebook is ze zonder twijfel de populairste wc-juffer van het land. Bovendien is er niemand die zo veel heeft meegemaakt in Perron als Connie – genoeg reden om naar Rotterdam af te reizen voor een goed gesprek met haar.

THUMP: Hoe ben je met dit werk begonnen?
Connie: Ik ben er ingerold. Ik heb altijd in de horeca gewerkt, en op een gegeven moment kon ik als invalster van de vaste toiletdame van Nighttown aan de slag. Daarna kwam ik terecht bij Demi-Sec, een grote discotheek in Spijkenisse. Eerst was het leuk, maar na een tijdje werd daar alleen nog maar r&b gedraaid, en dat is muziek waar ik helemaal niets mee heb. Na elf jaar Alcazar in de Hoekschewaard en een periode bij poppodium Watt, ben ik nu toiletjuffrouw bij Perron.

Hoe kwam je hier terecht?
Onverwachts werd de stekker uit Watt getrokken en toen besloot Aziz (Yagoub, eigenaar van Perron, red.) een eigen plek te gaan zoeken – dat werd Perron. Ik vond het wel leuk om met ze mee te gaan, dus verhuisde ik vier jaar geleden mee.

Je bent nu al een kwart eeuw toiletjuffrouw, is er veel veranderd in die tijd?
Ik vind eigenlijk van niet. De muziek is natuurlijk wel veranderd, je had vroeger vaak grote discotheken met seventies en eighties muziek, maar de mensen zijn niet echt veranderd. Het is ook hoe je zelf mensen benadert. Als je daar met een chagrijnige kop gaat staan en zelf niet aardig bent, dan werkt het niet. Rotterdam is een echte werkstad – als mensen hier komen, hebben ze hard gewerkt of diep in de boeken gezeten, en ik vind dat je er dan niet met een zuur gezicht bij moet gaan staan.

Als je jezelf vergelijkt met andere toiletjuffrouwen, wat maakt jou dan anders? Wat is je geheim?
Ik werk altijd in de weekenden, dus ik weet niet echt hoe andere toiletjuffrouwen zijn. Ik ga zelf niet echt uit en heb ook niet meer de leeftijd om naar clubs te gaan – maar wat ik wel van andere mensen hoor is dat ik uitstraal dat ik plezier heb in mijn werk, gastvrij ben en servicegericht. Ik heb altijd een volle tafel met van alles en nog wat, van snoepjes tot condooms, mensen waarderen dat. Het is de kers op de taart, ik denk wel dat dat mijn kracht is.

Een geheim heb ik niet echt, maar ik vind wel: als je iets doet moet je het goed doen. Ik zorg altijd dat ik alles heb – mensen zijn bijvoorbeeld aan het dansen en dan vinden ze het fijn als ze op een gegeven moment een deodorantje kunnen pakken. Die persoonlijke benadering vind ik erbij horen.

Als je andere toiletjuffrouwen drie tips zou mogen geven, wat zijn die dan?
Allereerst moet je gastvrij zijn en service verlenen, aardig zijn, en je moet niet over je heen laten lopen. Kijk, door de jaren heen zijn er vast mensen geweest die me niet aardig hebben gevonden, maar ik ga ook niet iedereen te vriend houden. Je moet je grenzen wel kennen.

Is dat Rotterdamse nuchterheid?
Ja, ik denk het wel. We zijn hier van het aanpakken, het is geen saaie sokkengedoe. We gaan ervoor en we hebben geen gezeur. We hebben ook best wel wat bezoekers van buiten Rotterdam, maar die vinden dat ook prettig. Je weet waar je aan toe bent met Rotterdammers, die hebben hun hart op de tong. Laatst zei een meisje tegen me op Facebook: "Je hebt geschreeuwd tegen me!". Maar ja, de muziek staat natuurlijk keihard, dus vandaar dat ik af en toe m'n stem moet verheffen. Lijkt me logisch toch?

Je vertelde eerder al dat je niet van r&b houdt, maar vind je de muziek in Perron wel leuk? Is er bijvoorbeeld een artiest die je heel tof vindt?
Ja, ik hou er eigenlijk wel van. Ik vind het leuker dan bijvoorbeeld feestcafémuziek, daar heb ik niet zo veel mee. We hebben hier best wel grote namen gehad, eigenlijk te veel om op te noemen, maar Jeff Mills, Joey Daniel, Benny Rodrigues, Speedy J en Michel de Hey vind ik echt toppers. Thuis zet ik ook weleens Jeff Mills op, al heeft mijn man dan wel zoiets van: moet dat nou?

Wat verwacht je eigenlijk van de sluitingsweek?
Dat het een gekkenhuis gaat worden. Ik mag hopen dat de ene steen op de andere blijft staan, al moet het pand toch gesloopt worden. Het gaat ook wel emotioneel worden, echt een Kleenex-momentje – ik denk dat ik extra zakdoekjes neerleg bij het toilet. Voor een bepaalde groep mensen is het toch een eerste stap in het uitgaansleven geweest, en veel mensen hebben elkaar hier leren kennen. Zij zullen denken: "Wat moeten we nu?" Eén ding is zeker: we gaan zondagnacht echt door totdat iedereen erbij neervalt.

Hoe gaat het verder met je nu de club gaat sluiten?
Er is nog veel onduidelijk en ik kan er nog niet veel over zeggen, maar een blok verderop wordt binnenkort Annabel geopend, en ik ga mee daarnaartoe. Zolang ik er nog plezier in heb en ik het werk kan blijven doen, blijf ik dat doen. Eens zal het een keertje ophouden, maar ik ben wel van plan de oudste toiletjuffrouw te worden.

Heb je verder nog dromen voor de toekomst?
Voor mij persoonlijk? Ik ben niet zo van het plannen, ik zie het allemaal wel. Je kan plannen wat je wil, maar het loopt vaak anders dan je van tevoren bedenkt. Ik hoef ook geen grote boot, een dure auto, of vakanties naar Spanje. Doe mij maar een boswandeling met mijn honden, lekker weer en een drankje op het terras.

Aanstaande zondag is het allerlaatste feest in Perron, en dus ook de allerlaatste kans om snoepjes, deo of een frisse wc te scoren bij Connie – in Perron dan. Kijk hier voor het hele programma van de sluitingsweek.