Als stewardess vind ik jullie allemaal een stelletje zuiplappen

Welkom terug bij Restaurant Ontboezemingen. Op deze plek worden verhalen vanuit de andere kant van de bar, keuken of…het vliegtuig verteld. Want dit keer nemen we je mee naar grote hoogtes, voor een gesprek met de enige barmensen die de zwaartekracht trotseren om ons te bedienen: stewards en stewardessen.

Ik maak zo'n 75 vlieguren per maand, vooral binnenlandse vluchten, hoewel ik in het verleden ook wel eens buitenlandse vluchten verzorgd heb. Eén werkdag betekent minstens twee vliegreizen. En jawel, er zijn specifieke bestemmingen en tijdstippen waarop zo goed als alle vliegtuigstoelen gevuld zijn met stomdronken mensen.

Vooral tijdens feestdagen, zoals laatst met Thanksgiving, is het raak. Zo'n feestdag is een piekmoment waarop jonge mensen ongelimiteerd gaan zuipen. Ze beginnen op het vliegveld en zetten hun drankmarathon daarna voort in de lucht. Dit doen ze waarschijnlijk omdat hun ouders hen op de luchthaven komen oppikken en ze zelf niet meer hoeven te rijden. Dat, of alcohol is een sociaal glijmiddel dat alle spanning weghaalt voordat ze hun familie terugzien. We weten immers allemaal dat familiebijeenkomsten stressvol kunnen zijn.

Het is niet per se de alcohol maar het vliegen dat het ergste in de mens naar boven haalt. Eenmaal aan boord veranderen veel passagiers in stresskippen. Iedereen wil zo snel mogelijk zijn of haar handbagage in een van de bergruimten proppen. Als dat niet lukt, begint het drama. Dan heb ik het nog niet eens over de passagiers die met te zware tassen zeulen. Wij mogen die tassen niet optillen, omdat we dan weleens door onze rug zouden kunnen zakken en de passagier dan aansprakelijk is. Sorry, maar als je je eigen tas kunt inpakken, moet je die ook kunnen optillen.

Verhalen over gefrustreerde en gestoorde passagiers zijn vaak het gesprek van de dag onder stewards en stewardessen. Ik zie regelmatig statusupdates van vrienden voorbij komen op Facebook in de trant van: "O God, net bijna een geflipt wijf van het vliegtuig moeten schoppen!"

De populairste drankjes zijn wodka met jus d'orange en Bloody Mary. Wat me echt stoort, is dat mensen soms naar heel specifieke merken vragen. Zo bestellen ze geen gewone wodka maar de allerduurste. Kom op zeg, we zijn toch geen sterrenrestaurant met een volledig uitgeruste bar? Maar alcohol is niet het vervelendste drankje waar mensen naar vragen. Dat is bruisend water. "Heeft u Spa rood? Doe mij maar een Spa Citroen. Licht sprankelend graag." Ja, oké, hier heb je bruisend water met een schijfje limoen, neem daar maar gewoon genoegen mee.

Ik werk het liefst in de business class - waar de drank gratis is. Die reizigers vliegen vaker en weten wat ze wel en niet van ons kunnen verwachten. De meeste mensen in business class zijn zakenmannen die gewoonlijk heel vriendelijk zijn en ons niet lastig vallen zolang we hun glas maar gevuld houden. Op zo'n vlucht voel ik me eerder serveerster dan stewardess.

Ik heb vaak mensen alcohol moeten weigeren omdat ze te dronken waren. Dat is gemakkelijker in de economy class dan in de business class waar mensen veel geld neergelegd hebben voor hun vliegticket. "Meneer, nu heeft u genoeg op", rolt een stuk lastiger van de tong als je weet dat de dronkenlap in kwestie met zijn dure ticket het recht op ongelimiteerd alcohol heeft.

Sinds 9/11 is het niet meer toegestaan om dronken te vliegen. Als passagiers dan toch beneveld raken, is het omdat ze een of ander pilletje naar binnen gewerkt hebben dat met alcohol niet goed samengaat, of omdat ze op het vliegveld al hebben gedronken. Over het algemeen kunnen mensen die business class reizen wel beter met alcohol omgaan. De halfgare dronkaards vind je in de economy class.

Meestal is het vrij duidelijk wanneer we iemand geen alcohol meer geven: als die persoon niet meer recht kan lopen. Een tijdje geleden kwam er een vrouw aan boord die zo dronken was dat haar man haar bij het instappen letterlijk de trap op moest dragen. Het meisje aan de gate gaf haar een glas water en stelde voor een andere vlucht te boeken. Manlief slaakte een zucht en zei: "Ik denk dat je gelijk hebt."

Als iemand er superdronken uitziet nog voor het vliegtuig is opgestegen, spreken we de gezaghebber van het vliegtuig aan. Hij heeft de hoogste autoriteit en beslist of de passagier al dan niet mag meevliegen. Hetzelfde geldt trouwens voor mensen die ons onbeschoft behandelen. De meeste piloten laten ons weten dat als we met iemand een probleem hebben, hij hen zonder meer van het vliegtuig schopt. Op intercontinentale vluchten nemen passagiers vaak een bepaald soort slaappil en als ze dat mengen met alcohol, kunnen ze niet slapen. Ze zitten er dan bij als hersenloze zombies, zoals in die scène van Bridesmaids.

Ooit was er een man aan boord die, toen we in de lucht waren, naar het toilet wilde gaan. Hij had waarschijnlijk al een pilletje naar binnen gewerkt want hij viel languit op de grond, recht op zijn gezicht. Daarna lag hij bewusteloos in de gang. Het was best eng maar we slaagden erin hem bij bewustzijn te krijgen en in zijn stoel te hijsen. Godzijdank was er een dokter aan boord die ons gerust stelde: "Oh, het is maar Zolpidem". Op zulke momenten maak je je als stewardess wel even zorgen. Als de benevelde passagier knock-out ligt, zullen we hem dan na de landing wel van het vliegtuig krijgen? Meestal kunnen we zo iemand wel wakker schudden maar als dat niet gebeurt, moeten we de hulpdiensten inschakelen.

Tijdens mijn eerste week als stewardess werkte ik helemaal alleen in de business class van een klein vliegtuig. Het was een vlucht naar Las Vegas en de ruimte was gevuld met een groep vrijgezellen in feeststemming. Zo ongeveer alle seksuele intimidatie waarmee ik in mijn carrière geconfronteerd ben, was tijdens die ene vlucht . Een van de mannen liet een koekje in zijn schoot vallen en vroeg: "Wil je mijn koekje proeven?", gevolgd door een boerse bulderlach. Een van mijn collega's kwam me toen helpen, omdat ik nog niet gewend was om in mijn eentje in de business class te werken. Nu zou ik niet meer bang zijn om hen een 'koekje van eigen deeg' te geven en van me af te bijten.

Op de vluchten die terugkomen uit Vegas is de stemming trouwens helemaal anders: iedereen heeft een kater en niemand heeft nog zin om te drinken. Behalve als ze de hoofdprijs hebben gewonnen en dat willen vieren. Er zijn ook passagiers die recht uit het nachtleven komen gewandeld. Door de walm van alcohol, zweet en sigaretten wil niemand naast hen zitten.

Wij mogen geen alcohol drinken tijdens de vlucht; stewards en stewardessen mogen zelfs niet aan de bar zitten met hun uniform aan. We kunnen ook getest worden op drugs via een ademtest. Ik heb het nog nooit gezien, maar als we ervan verdacht worden dat we dronken zijn tijdens werktijd kan het gebeuren. Als we in onze vrije tijd vliegen, mogen we wel drinken. Als je dan de stewards kent die aan het werk zijn en je reist economy class, krijg je gratis drankjes - als je je uniform niet aan hebt natuurlijk.

Als stewardess word je vaak versierd door zakenmannen. Een vriendin van mij - blond haar, lange benen - krijgt elke week meerdere telefoonnummers toegestopt. Ik heb een vrij neutrale uitstraling dus ik word minder vaak versierd dan zij. Ooit zei een kleine oude man dat ik een sexy stem had. Ik had toen net de aankondigingen gedaan en was zwaar verkouden, dus mijn stem klonk zo rauw als die van een oude kettingrookster.

Het beeld dat mensen hebben van stewardessen klopt allang niet meer. Onze uniformen zijn om te beginnen helemaal niet zo kittig als in de jaren '60. Ik werk momenteel in hetzelfde soort uniform als mijn moeder toen zij in 1999 met pensioen ging.

Maar goed, mijn baan heeft ook voordelen. Omdat op mijn Tinderprofiel staat dat ik stewardess ben, krijg ik veel gratis cocktails van mijn dates. En als ik in een bar laat vallen wat voor werk ik doe, bieden mannen me vaak spontaan een drankje aan.

Zoals verteld aan Hilary Pollack.