Hoe ik een dag in Disneyland overleefde op vier euro

Ter ere van het zestigjarig bestaan van het park, besloot ik de dag door te brengen op een budget uit 1955. Ik ben opgegroeid in Californië en ben een echte Disney-pro. Dus ik dacht, wat moet hier nou moeilijk aan zijn? Met zelfvertrouwen schreef ik wat regels op: Ik zou maar vier euro meenemen. Ik mag snacks meenemen, maar die mogen alleen maar in mijn kleine jaren-50-tasje passen. Meer dan wat koekjes en noten pasten er niet in. En, als laatste regel, al het eten moest ik kopen op het Disney-terrein, sorry fastfoodketen aan de overkant van de straat.

Toen Disneyland opende in 1955, kostte een kaartje voor volwassen iets meer dan twee euro. In 2015, is dat € 160. Als je ook nog een tripje wilt maken naar het aangrenzende park, kost je dat een extra $35. Een gezin met twee kinderen is dus meer dan zeshonderd euro kwijt voor een dag op de gelukkigste plek op aarde. Met al dit in mijn achterhoofd, lulde ik mijzelf het park in via een vriendelijke Disney-werknemer. Met een simpele "je hebt nog wat van me tegoed", kon ik feesten in beide parken. Ik raad je dit zeker aan. Er zijn wat dingen die je moet weten. Ten eerste, doe genoeg onderzoek. Die blogs van moeders en die gast op Instagram, 'Disneyland Hacker', geven je matige tips om Disneyland te overleven. Ten tweede, omarm je innerlijke klootzak. Om te overleven moest ik doen alsof het mijn verjaardag was, alleen zo zou ik alles eruit halen. Mijn eerste stop was bij Jamba Juice in Downtown Disney, waar ik € 2,50 verdiende, alleen omdat ik geboren was. Ik verliet de bar snel met een ontbijt in de vorm van een piepklein zakje chips. Ik koos BBQ-smaak, en de zoetzure smaak voelde goed in m'n maag, maar misschien werd ik al langzaam gek.

Ik belandde twaalf minuten later bij de zoetigheden. Ik stond naast een brownie van € 8,50. Er was ook een vegan cupcake voor 4 euro waar ik de rest van de dag over fantaseerde. Het was de foto op het nachtkastje van mijn geliefde, terwijl ik moest vechten in de oorlog.

Op dat moment wist ik niet zeker wat nou erger was: mijn eerste doel of Disneyland in mijn eentje overleven terwijl ik 'jarig' was. "Ahh, ben je alleen?", vroeg een werknemer. Rustig maar meid, dacht ik. Ik ben maar een fractie zo verdrietig als je denkt. Mijn overgang van ontbijt naar lunch ging zo: ik vroeg of er verjaardagsversnaperingen waren, maar kreeg geen antwoord. Alsof ik vroeg waar de Disney Fight Club was, of zo. Ik werd vrienden met een acteur die mij vertelde dat de popcorn vorige week 25 cent duurder was geworden. Ik ging naar een attractie, the Matterhorn, een van de meest spannende ritjes. Terwijl ik in de rij stond, praatte er niemand met me.

Ik ging naar de Smokejumpers Grill en daar spotte ik een bar voor refills. "Mag ik een extra bord?", vroeg ik. "Extra", impliceert dat ik al een betaalde gast was. Ik ging helemaal wild op saladetoppings. Ik pakte vooral veel rode paprika, en de gebroken studentenhaver.

Hey! Ik denk dat het wel goed komt.

Het hele concept van attracties negeerde ik de rest van de dag. Kleine chocolaatjes? Ik neem het. Mini zuurdesembrood? Geef. Gratis sausjes? Stop het in mijn mond.

De rest van de dag maakte ik allerlei fases van hangriness door. Ik ontdekte dat de meest kutte achtbaan in Cars Land was en stak mijn middelvinger op.

Wat is er met mij gebeurd? Vegan cupcake, vegan cupcake,

dacht ik.

Geef geen geld uit.

Rond snacktijd ging ik naar de Pacific Wharf Cafe. Ik vroeg om gratis water en vergat te melden dat het mijn verjaardag was. De caissière vroeg of ik nog wat wilde. Koekjes? Sorry, dat kan niet. Ze gaf me er een alsof ik het kleine weesmeisje Annie was, en ik bedankte haar – het voelde als een uur.

Later, ontdekte ik dat Earl of Sandwich je een gratis broodje geeft als je jarig bent. Ik schreef me in voor de nieuwsbrief en wachtte. Een uur ging voorbij, en toen nog een. Het was ondertussen tijd voor avondeten en ik moest iets in mijn maag hebben.

Zelfs zonder de mail, dacht ik dat mijn koekjestechniek ook hier misschien wel zou werken. Een beetje onzeker bestelde ik een groentesandwich. Toen ik bij de kassa kwam, was het moment daar. Ik ben hier niet trots op, maar ik speelde een heel toneelstuk. "Oh je hebt een code nodig in mijn verjaardagse-mail? Hij zat er net nog wel!" Ondertussen deed ik van alles op mijn telefoon. Uiteindelijk, zoals dat bij veel klootzakken gebeurt, had het personeel er wel genoeg van. Het getoaste brood met gegrilde groenten en mayonaise was eindelijk van mij. Ik voelde me er slecht over, maar omdat ik mijn echte verjaardag hier niet had gevierd, maakte ik mezelf wijs dat het wel eerlijk was. Of zoiets.

Ik marcheerde terug met rechte rug. Ik pakte mijn briefje van vijf en bestelde een Dole Whip Float, een romig softijsje met vruchtensap. Je kunt ze nergens anders op de wereld halen.

Terwijl ik de beste snack van Disneyland naar binnen werkte, keek ik terug op deze dag. Ik heb gezweet, gestrest en ben verhongerd. Ik heb me volgestopt met sauzen en tegen mensen in hun gezicht gelogen. Ik heb geleerd dat ik echt een klootzak kan zijn.

Maar ik heb het gedaan en ik hoop dat jij dit nooit hoeft te doen. Vanaf nu haal ik brownies van €8,50 voor iedereen.