Foto’s van de kleinste stad van het Verenigd Koninkrijk

St. David's is een kleine gemeenschap op het meest westelijke puntje van Wales. Er wonen slechts 1891 mensen, wat het verreweg het kleinste stadje van het Verenigd Koninkrijk maakt. Het is er beeldschoon – St. David's wordt aan drie kanten ingesloten door het Sint Georgekanaal – maar de afgelegen locatie en het schrijnende gebrek aan nachtleven maakt het geen trekpleister voor rondreizende creatievelingen. En dat is ergens spijtig, omdat we daardoor nooit iets van het intrigerende stadje te zien krijgen.

Deze uitzondering hebben we te danken aan Alex Ingram, die opgroeide in St. David's. "Het is een plek met rijke tradities, een bijzondere geschiedenis en allerlei folklore over buitenaardse verschijnselen." Zijn eigen werk is echter een stuk nuchterder.Vorig jaar trok hij terug naar zijn geboorteplaats om de mensen te fotograferen die ooit kozen voor een leven in de periferie.

We spraken hem over het stadje dat hem gevormd heeft, en over hoe hij St. David's op zijn beurt vorm heeft gegeven.

VICE: Laten we bij het begin beginnen. Wat heb je met St. David's?
Alex Ingram: Ik ben er opgegroeid, dus dit project was evengoed een onderzoek naar het stadje als naar mezelf, en wat "thuis" nou eigenlijk betekent. Ik kwam op het idee door mijn buurjongen Dai: hij heeft zijn hele leven doorgebracht binnen een radius van vijf kilometer van de boerderij waar hij geboren is. St. David's biedt hem alles wat hij in het leven zoekt. Dat was voor mij niet zo. Toen ik jonger was nam ik alles voor lief: de prachtige kust, de zee, de levensstijl hier, de gemoedelijkheid. Voor mijn opleiding heb ik de afgelopen vier jaar doorgebracht in grote steden, en ik begon me heel erg losgekoppeld te voelen van St. David's. Toen ik voor het eerst terugkwam, begreep ik ineens waarom de bewoners er zo van houden.

Het aantal bewoners van St. David's is ongeveer even groot als de hoeveelheid leerlingen op mijn middelbare school. Is dat een vergelijkbaar sociaal ecosysteem, denk je?
Het is een gekke plek, en het is zeker zo dat iedereen elkaar kent. Daardoor voel je je enerzijds erg veilig, maar tegelijkertijd weet iedereen alles van elkaar, en verspreiden roddels zich als een loslopend vuurtje. Maar ik denk dat je dat overal hebt waar het zo klein is, want er gebeurt nou eenmaal weinig. Er zijn ook zeker onderlinge groepjes in St. David's, maar van rivaliteit of vijandigheid is voor mijn gevoel geen sprake. Dingen als ras, gender, en je financiële achtergrond zijn hier niet zo'n issue zoals in veel andere delen van het VK, dat steeds verder verdeeld lijkt te raken. Hier geeft iedereen gewoon om elkaar.

Wat betreft diversiteit en tolerantie, na de Brexit wordt er veel gepraat over de politieke oriëntatie van het platteland. Veel mensen hebben het gevoel dat de politiek zich niet om hen bekommert. Herkende je dit sentiment in St. David's?
De Brexit is voor Wales een van de grootste gebeurtenissen van de eeuw, en het lijkt erop dat het toch echt gaat gebeuren. Hoewel er hier veel EU-subsidies uitgekeerd worden, hebben veel mensen van het platteland vóór de Brexit gestemd. Iedereen gaat er altijd vanuit dat het hier stikt van de racisten, maar dat is totaal niet mijn ervaring. Rond de tijd van de Brexit heb ik in St. David's mensen van beide kanten gesproken, en hoe ze ook stemden, iedereen had het idee dat hun stem het beste was voor hun toekomst, en die van de volgende generaties.

Hoe was het om voor het eerst terug te komen?
Ik begon ongeveer een jaar geleden met fotograferen, en ging als eerst bij Dai langs. Op een gegeven moment kwamen er zelfs mensen op me af om te vragen of ik portretten van ze kon maken, dat was me nog nooit echt eerder overkomen. Mijn ouders wonen er nog steeds, dus mijn ouderlijk huis was mijn uitvalsbasis tijdens dit project. Vaak vertelde ik aan tafel over wie ik die dag ontmoet had, en dan vertelden zij me van: "oh, dan moet je eigenlijk ook Mr. Perkins even spreken." Dan sprong ik de volgende dag in de auto om me voor te stellen. Zo werd het een heel organisch project.

Ik vind de foto van die jonge jongen [hieronder] heel vet. Niets aan hem schreeuwt dat hij van het platteland komt. Komt dat door het internet denk je? Is het een eenzaam bestaan daar als jongere?
Opgroeien in St. David's is alles behalve eenzaam. Je ontwikkelt automatisch hele hechte vriendschappen met je leeftijdsgenoten. Er gingen minder dan vijfhonderd mensen naar mijn middelbare school, en waar mijn ouders wonen waren er maar 25 mensen van mijn leeftijd. Er was ook weinig te doen, behalve surfen, rotsen beklimmen, en in de bossen en rivieren ouwehoeren. Dus dat doe je elke dag, met dezelfde mensen, dan ontwikkel je al snel een band. Die jongen op de foto is een van mijn schoolvrienden, Rhys. Ik heb zijn moeder en twee van zijn ooms ook gefotografeerd; die wonen ook altijd al in St. David's en willen er van hun leven niet weg. Misschien verhuis ik ook ooit nog wel terug. Wie weet.

Tekst door Isabelle Hellyer. Alex Ingram woont en werkt fulltime als freelancefotograaf in Londen. Je kan zijn fotoboek David's House hier kopen