Een uur voordat de show van Travis Scott begint, probeert zo'n beetje heel Woo Hah een plekje vooraan de mainstage te bemachtigen. "We gaan hier dood, maar wel met z'n allen," hoor ik iemand half euforisch, half angstig tegen zijn vrienden zeggen. "Die man is nog niet eens in Tilburg, doe rustig!" roept een guy terwijl zijn witte schoenen geruïneerd worden. Er moet inderdaad een wonder gebeurd zijn, moest er niemand gewond zijn geraakt tijdens het ongelooflijk harde optreden van La Flame. Het claustrofobisch krappe veld ontploft bijna wanneer Travis opkomt, en alle ongeruste gezichten veranderen in een klap in hondsdolle gelukzaligheid. Het is de perfecte afsluiter voor een festival waar iedereen de dagen vooral springend en badend in het zweet doorbrengt.
Advertentie
Leafs schrikt een dag eerder zelfs een beetje van de turnup bij zijn show, en vraagt zich hardop af wat de fuck er gebeurt wanneer hij een aantal tracks van zijn nieuwe EP aan het hongerige publiek voert. Ook Kevin lokt eindeloze circlepits uit, bij Ray Fuego is het na één nummer al een zooitje, en Playboi Carti krijgt het zelfs met zijn jas achterstevoren aan voor elkaar de grond te laten trillen. Dat Woo Hah de volgende keer wel wat meer vierkante meters mag afzetten voor het festival wordt duidelijk tijdens het keiharde optreden van Rae Sremmurd, waar je zelfs achter in de achterste rij niet kan staan zonder dat er Levend Domino wordt gespeeld met je lichaam.Met ook nog shows van Post Malone, Gucci Mane en een uitstekende dj-set voor een leeg plein van Oneman, is de line-up van Woo Hah er dit jaar eentje waar hiphopliefhebbers loeiheet van worden. En dat met het cancelen van Lil Uzi Vert, wiens XO Tour Life emotioneler dan ooit klinkt wanneer het over het veld galmt in zijn afwezigheid. De liefde die je voelt wanneer het publiek massaal "I don't really care if you cry!" scandeert, staat daarbij lijnrecht tegenover het behoorlijk zielloze festivalterrein: er is nergens een plek waar je tussen de shows door een beetje gezel kunt hangen, waardoor je het gevoel hebt dat je hier enkel en alleen komt voor de optredens. De incidentele strontlucht maakt dat ook niet beter, en mijn hemel, geef een verbod op die witte Kurt Cobain-zonnebrillen, net als een limiet op het aantal keren dat Magnolia, Look At Me en Work gespeeld mogen worden door de dj's.
Advertentie
Maar de mindere punten terzijde, is deze editie van Woo Hah alsnog een heerlijke zweterige bende die zich qua inhoud onderscheidt van alle andere festivals in het land. Zelfs de opgelopen blauwe plekken door Travis en de vijf uur durende terugreis door een blunder van de NS maken het niet minder mooi. Als je er niet bij was (of wel) bekijk hieronder dan de foto's.
Wil je meer lezen over dit geweldige festivalseizoen? Dat kan hier.