Ik ben ‘Bad News’ Endy Semeleer

In deze serie laat VICE Sports jonge, opkomende vechtsporters aan het woord. Dit keer is dat Endy Semeleer, een kickbokser uit Emmeloord. In december stapte hij uit de anonimiteit door een ton prijzengeld te pakken bij een toernooi van Enfusion in Abu Dhabi. Als bijbaan werkt Semeleer (22) zo nu en dan bij snackbar De Patatbaas, maar met dat imago van frietbakker is hij inmiddels wel klaar.

Dit is zijn verhaal.

“Voor een partij heb ik een raar bijgeloof. Ik moet altijd een Snickers eten voor een wedstrijd. Ik moet en zal dat doen. Mijn moeder vraagt altijd voor een gevecht: “Heb je de Snickers al in je tas?” Er liggen thuis altijd een paar klaar voor het geval de winkels dicht zijn, of voor als ze geen Snickers verkopen op een plek waar ik moet vechten. Daarop ben ik altijd voorbereid. Ik heb tot nu pas één partij verloren. Dat was nadat ik geen Snickers had gegeten.

Bij het toernooi dat ik vorig jaar vocht in Abu Dhabi had ik dus ook een Snickers bij me. In de finale vocht ik tegen Superbon Banchamek uit Thailand. Het prijzengeld was een ton, maar daar hield ik me voor de partij niet mee bezig. Op zo’n moment is geld echt bijzaak. Het draait dan alleen om mezelf, de ring en mijn tegenstander. Ik was tegen Superbon de underdog. Bijna iedereen had voorspeld dat ik er in Abu Dhabi in de eerste of tweede ronde uit zou vliegen. Alleen een jongen van mijn sportschool had mij als winnaar ingevuld.

Voor de partij tegen Superbon sprak mijn trainer Boy van Veen me toe. “Je moet ervan genieten,” zei hij. “Je staat al in de finale man. Niemand had dit verwacht. Doe gewoon je ding.” Het zaaltje zat bomvol. Er zat ook een luidruchtige motorbende. Die gasten waren tijdens het toernooi helemaal fan van mij geworden. Ze gingen echt helemaal los. Toen ik Superbon in zijn ogen keek, keek hij koelbloedig terug. Hij had al ontelbaar van dit soort finales gevochten.

In de loop van de partij zag ik hem steeds gefrustreerder worden. Ik raakte hem wel, maar hij mij niet. Hij wilde me pijn doen en vocht steeds iets minder slim. Het was een spannende pot, maar ik heb hem uiteindelijk op punten gepakt. Op het moment dat ik tot winnaar werd uitgeroepen, zakte ik door mijn knieën. Ik besefte op dat moment pas dat dit een gigantische draai aan mijn leven zou gaan geven. Ik kreeg mijn handschoenen na die finale niet eens uit, omdat iedereen een foto of praatje met me wilde maken.

Op de foto’s zie je mij die cheque ook heel onhandig vasthouden met mijn handschoenen aan. In de kleedkamer ging die drukte om mij heen gewoon door. Ik pakte mijn spullen en klom snel een taxi in. Mijn vrienden waren helemaal hyped. Ik was zelf helemaal gesloopt, maar ging mee in hun vibe. We hadden nog een afterparty voor alle vechters tot een uurtje of drie ‘s nachts. Ik ben normaal geen drinker, maar daar heb ik wel lekker aan de Grey Goose Vodka gezeten. Superbon heb ik op die afterparty niet meer gezien.

Toen dat geld even later op mijn rekening werd gestort, kreeg ik echt een grote glimlach op mijn gezicht.Maar om eerlijk te zijn heb ik alleen een nieuwe auto voor mezelf gekocht, een Volkswagen Golf GTI. That’s it. Ik heb niks geks met dat geld gedaan. De mensen om me heen zorgen ervoor dat ik met beide benen op de grond blijf staan.

Als ik over de mensen om me heen praat, heb ik het niet over mijn vader. Hem ken ik niet. Ik ben op Curaçao geboren en op mijn tweede nam mijn moeder me mee naar Nederland. Ik weet niet beter dan dat ik in Emmeloord heb gewoond. Ik weet niks van mijn vader. Dat kan zwaar zijn, maar inmiddels kan ik het wel een plekje geven. Het is nog niet zover gekomen dat hij contact met me heeft opgenomen. Als dat zou gebeuren, zou ik daar geen probleem mee hebben. Ik ga zelf geen contact zoeken, maar ik sta er best voor open. Het blijft toch mijn vader.

Zoals bijna ieder ander jochie in Nederland begon ik op mijn zesde met voetbal. Ik speelde hier in Emmeloord bij Flevo Boys. Ik stond altijd ergens in de aanval, als ik maar acties kon maken en kon scoren. Ik was een beetje een showvoetballer. Een type als Neymar. Ik ben zelfs nog gescout voor Heerenveen, maar na een paar rondes viel ik af. Ik stopte er op mijn zestiende mee doordat ik het steeds drukker kreeg met kickboksen. Tegenwoordig voetbal ik nog steeds bijna elke zondag met vrienden op een pleintje in Emmeloord. Ze vinden het mooi om me aan te pakken. Juist nu ik naam begin te maken als vechtsporter.

Mijn moeder moest er wel even aan wennen toen ik rond mijn vijftiende begon met kickboksen. Ik zat eigenlijk altijd veilig op voetbal en ineens begon ik via vrienden met vechtsport. Ik trainde al een beetje en ging op een middag kijken bij twee vrienden op een gala. Ze zochten ineens een invaller voor een jongen in mijn gewichtsklasse. Mijn trainer kwam naar me toe: “Endy, zou jij je eerste partij willen vechten?” Ik twijfelde heel even omdat ik die ochtend al een wedstrijd had gevoetbald. Maar toen dacht ik: ach, ik ben er nu toch.

Ik trok de spullen van een vriend aan en daar ging ik. Veel van mijn vrienden vochten al, dus ik vond het heel cool. Nu kreeg ik de kans. Ik had eigenlijk geen tijd om zenuwachtig te zijn. Ik was eerder blij dat het echte werk zou gaan beginnen. In de jeugd draag je een helm met vechten. Voor de partij gaf mijn trainer nog wat tips hoe ik mijn tegenstander goed kon raken: “Alleen maar rechtdoor slaan. Niet hoeken.” Dat knoopte ik echt in mijn oren. Ik beukte alleen maar rechtdoor op z’n neus. Dat vond ik echt te gek. Ik won die partij overtuigend.

Doordat ik eigenlijk alleen zou gaan kijken, had m’n moeder geen idee dat ik mijn eerste partij had geknokt. Ik kwam thuis en heb gezegd: “Hey mam, ik heb gewonnen.” Ze moest wel even slikken. “Wat!? Heb je gevochten?”, reageerde ze. Ze schrok echt heel erg. Ze kende alleen de beelden van tv, waar mensen klappen krijgen of knock-out gaan. Bij het tweede gevecht was ze erbij en zag ze hoe eerlijk het eraan toegaat. Ze zag dat ik bescherming droeg en werd ingedeeld op leeftijd en gewicht. Daardoor kreeg ze een beter beeld van de sport, en sindsdien is ze er eigenlijk altijd bij. Behalve die ene keer in Abu Dhabi. Dat toernooi moest ze laten schieten vanwege haar werk.

Na mijn toernooiwinst in Abu Dhabi kwamen er veel berichten met de strekking ‘Patatbaas wint ton’. Dat klinkt alsof een patatbakker de loterij heeft gewonnen. Dat vind ik echt jammer. Je moest verder lezen om erachter te komen dat ik het met kickboksen had verdiend. Het klinkt regelmatig alsof ik fulltime patatbakker ben en ik het kickboksen er een beetje bij doe. Alsof een kickbokswedstrijd iets makkelijks is. Ik stop al mijn tijd en energie in de sport. Het is eigenlijk precies het omgekeerde van wat er regelmatig wordt geschreven.

Ik wil juist dat mensen later de vechter Endy Semeleer niet vergeten, vooral door de groet die ik doe voor een partij. Sommige jongens rennen een rondje en zwaaien, maar niemand doet hetzelfde als ik. Ik til mijn voet op en leg mijn arm onder de elleboog van mijn andere arm. Met die elleboog tik ik dan mijn knie aan. Dat gebaar maak ik naar alle juryleden. Het is echt mijn droom dat jonge jochies later de ring in stappen en mijn groet maken. Ik weet dan dat ik een voorbeeld voor ze ben. Als mensen die groet zien, weet ik dat ze denken aan Bad News Endy.

Mijn eerstvolgende partij staat gepland in oktober. Dan vecht ik tegen Aziz Kallah. Kallah heeft al twee keer een partij afgezegd vanwege een blessure. Met alle respect, maar het wordt nu echt eens tijd. Ik vind hem een grote praatjesmaker. Ik stond twee keer klaar om te vechten. Twee keer kwam er niks. En dan heeft hij ook nog zo’n grote mond. Ik heb zoiets van: laten we nou eerst maar gaan vechten. Ik bener heilig van overtuigd dat ik hem ga pakken.”

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.