Tim Knol over zijn bijna-doodervaring en of Giel welkom is op z'n begrafenis

In onze rubriek 'het rock-‘n-roll-interview' stellen we de vragen die we normaal niet in een regulier interview kunnen stellen, maar waar iedereen toch graag een antwoord op wil. En nu we dat toch doen, kunnen we net zo goed kijken of rock-‘n-roll nog bestaat. In deze eerste editie spreken we Tim Knol over woedende vrijwilligersmenigtes, een bijna-doodervaring en zijn relatie met Giel Beelen.

Noisey: Wat is het grootste dat je ooit hebt gesloopt?
Tim Knol: Op Appelpop zaten mijn drummer Kees, Dennis van Leeuwen van Kane en een paar gasten van Go Back to the Zoo in mijn kleedkamer te kloten met rookbommen. Kees was lam, ik was totaal ergens anders, maar er is daar dus zo’n bommetje afgestoken waardoor alles blauw stond. Een woedende vrijwilligersmenigte kwam ons met pek en veren dat terrein aftrappen. De volgende dag kregen we een boze mail waarin stond dat mijn kleedkamer ook de slaapplek was van de vrijwilligers. Ik geloof niet dat ik ooit nog welkom ben daar. Als je morgen sterft, wie is er dan niet welkom op je begrafenis?
Giel Beelen hoeft niet te komen. Die mag lekker thuisblijven. Maar verder heb ik weinig vijanden gemaakt. Het lijkt me wel verschrikkelijk als Eddie Vedder met z’n ukelele komt spelen. Ik vind Pearl Jam-nummers heel goed, maar als ik hem hoor word ik wakker tijdens de ceremonie denk ik. Welk nummer dat je ooit hebt geschreven kan je nu gestolen worden?
Er is een liedje op m’n tweede plaat, Glory Days, Golden Years, wat gaat over hoe leuk we het hadden en hoe succesvol we waren als band. Achteraf echt een kutonderwerp om over te schrijven. Het is een emotie waar je het publiek helemaal niet mee moet belasten. Dat is tussen jou en de band. Het is niet tijdloos, dit kan ik niet over dertig jaar nog zingen. Het gaat over een bepaalde periode, ik geloof 2010. We brachten een plaatje uit, eigenlijk zonder plan en ambitie. We deden Noorderslag en we troffen net de juiste redacteur van De Wereld Draait Door, waardoor we de maandag daarop gelijk in de studio stonden. En toen had dat nog echt impact. Het recept voor een vliegende start. In een paar maanden tijd stonden we op Lowlands en werden we overal geboekt. Maar achteraf denk ik: tja. Die mensen waar het over gaat zijn ook niet meer bij me, misschien vind ik het daarom ook minder leuk.

Voor welk nummer van een ander zou je een moord plegen om het zelf te hebben geschreven?
Het hele oeuvre van Jeff Tweedy van Wilco. Daar zou ik best een seriemoordenaar voor willen worden. Jeff Tweedy is de John Lennon van onze generatie. De nummers die hij maakte vroeg in de jaren nul zijn gewoon Beatles-liedjes in een rockjasje. Supervet. Maar als ik een liedje moet kiezen zou het Handshake Drug zijn. Die heb ik wel achtduizend keer gedraaid in m’n leven. Het is dreigend, spannend en zielig.

Welke artiest brandt nu in de hel?
Ik hoop dat Lemmy van Motörhead brandt in de hel, omdat hij nooit wat anders heeft gewild. Die voelt zich vast heel goed daar. De hemel en hel is voor mij sowieso een no-go area, ik geloof daar totaal niet in. Als het bestaat kom ik zeker in de hel, omdat ik er niet in geloof.

Wanneer zei je voor het laatst tegen jezelf: “Ik ga nooit meer drinken.”
Vorige week dinsdag. Toen heb ik met een vriend tot acht uur ‘s ochtends hier zitten drinken. Ik heb best een druk jaar, en ik moet me best wel beschermen tegen mezelf. Sinds twee jaar rij ik altijd zelf naar shows, dus drink ik ook niet meer. Maar dan ga ik wel zo snel mogelijk weg zodat ik nog even een biertje kan doen in Amsterdam. Ik kan het ook wel omarmen, ik haat mezelf niet als ik het weer eens zeg. Ik heb bijna nooit katers, wat een kwalijke zaak is. Ik eet helemaal niet veel, maar ik weeg wel 110 kilo, en ik denk dat het alleen maar komt doordat ik zoveel zuip. Als ik een maand stop met drinken – wat ik regelmatig doe – val ik zo een paar kilo af. Het is vaak het begin van het jaar, ik ga niet stoppen als ik op de Zwarte Cross sta of op Oerol. Welk optreden was zo goed dat je je eerstgeborene zou opgeven om het nog eens te kunnen beleven?
De eerste keer Paradiso. M’n eerste grote show, ongeveer drie maanden nadat m’n eerste plaat uitkwam. Dat is iets waar ik écht trots op ben. De band was goed, maar het was tegelijkertijd onbevangen. Door niet te weten wat er allemaal aan het gebeuren was, werd het beter.

Wanneer heb je voor het laatst ongelooflijk hard gejankt?
Ik huil heel weinig. Dat zou kunnen liggen aan m’n West-Friese achtergrond, maar de laatste keer dat ik jankte was toen m’n oma overleed. Ik zat in m’n eentje in de auto op het stuur te slaan. Ook al was ze 89, ik had een onwijs goeie band met haar. Toen zij wegviel was ik echt verdrietig. Dat is nu een jaar geleden.

Wat is jouw happy place in de chaos van het bestaan?
Ik heb een hele mooie studio in Hoorn, dat is een soort oase van rust. Aan het IJsselmeer, ergens in een steegje. Het is het tegenovergestelde van m’n huis in het centrum van Amsterdam. Daar komen is echt uitrusten, en ook weer wat het heel mooi maakt: het is dus geen werk voor mij. Meer knutselen. Het is echt een soort mancave, met grote leren stoelen en een bar.

Wanneer was je voor het laatst écht over de rooie?
Toch wel na dat akkefietje met Giel Beelen. Kijk, je mag mij persoonlijk pakken, maar ik was vooral kwaad dat hij m’n bandleden pakte. In mijn carrière als muzikant ben ik nog nooit zo boos geworden. In de auto terug heb ik ook echt lopen schelden, alles eruit gegooid wat er niet uitkwam op de tape. Ik heb het wel nodig om even te tieren. Na het tieren drink ik een biertje, en daarna bel ik mensen die me kunnen kalmeren. M’n meisje, bijvoorbeeld. Ik kan wel agressief worden, maar als je weleens met je kop op televisie komt ben je altijd de verliezer.

Hebben jij en je bandleden nog geheimen voor elkaar?
Nee, ik denk dat wij elkaars geheimen wel kennen. We zijn behoorlijk open naar elkaar toe, en als iemand problemen heeft kunnen we prima praten. Als je zoveel met elkaar op pad bent merk je het direct als iemand niet lekker in z’n vel zit. Ondanks dat we West-Friese binnenvetters zijn, hebben we het er dan wel over. We hebben samen een bijna-doodervaring gehad. We speelden in Hamburg, en onderweg terug was de chauffeur op de snelweg in slaap gevallen. Toen klapten we met een volle bus op de vangrails. Als er een auto rechts van ons had gereden was het een groot ongeluk geworden. Die avond hebben we nog in Tilburg gespeeld.

Wanneer heeft er voor het laatst iemand tegen je gezegd dat hij of zij trots op je is?
M’n moeder zegt dat weleens. Maar ja, nogmaals: West-Friezen zijn niet van de complimentjes. Ik kan daar ook niet goed mee omgaan, tegen mij hoef je niet te zeggen dat je trots op me bent. Ik heb het ook niet nodig, denk ik. Ik weet zelf ook wel dat ik lekker bezig ben, en ik weet wat ik wil maken.

Wanneer schrok je voor het laatst toen je in de spiegel keek?
Ik denk toen ik in de break-up zat met die vorige band. Toen zat ik zo ontzettend slecht in m’n vel, en dat was ook te zien. Ik heb altijd wel wallen, maar toen extra. Om eruit te komen ben ik op vakantie gegaan naar Amerika, een maand, waarin ik ook kon touren. Weggaan helpt altijd. Goed in de spiegel kijken is belangrijk voor artiesten. Uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen namelijk.

Als jij een trollenleger had, op wie zou jij het dan afsturen?
Geen idee. Het staat zo ver van mij af, ik vind het zo verschrikkelijk dat dit gedoe met Dotan allemaal is gebeurd. Maar ik sta er niet meer van te kijken wat grote artiesten van major labels allemaal uithalen online. Ik word ook strontziek van al die rappers die constant vragen naar plays op Spotify. “Stream m’n nummers!” Dat verneukt de scene. Maar ja, dat is hoe het vandaag de dag is en hoe zij miljonair worden. Dat is prima, maar ik kan daar niet in meegaan.

Welke beautyproducten gebruik je?
Dingen voor in m’n haar, eigenlijk alleen vet. Ik was ooit bang om kaal te worden maar dat ben ik wel kwijt nu. Er zijn ook mooie truckerspetjes. Tot drie jaar geleden was ik totaal niet bezig met m’n uiterlijk. Ik zie weleens foto’s van mezelf terug en dan lach ik om hoe ik eruitzag. Ik ben wel ijdel geworden, dat komt met de leeftijd.

Wanneer werd je voor het laatst wakker zonder te weten waar je was?
Ik ben tijdens Oerol in slaap gevallen in een bos. Alle bars waren dicht, maar ja, dorst, dus we gingen nog wat bier drinken in een bos. Heel slecht idee. We hadden een krat bier gekregen van de barman van het café waar we zaten om in het hotel op te drinken, maar we hadden het daar al zo bont gemaakt dat we een verbod op geluid hadden gekregen. Dus zijn we maar in het bos gaan zitten. Maar ik had acht shows in vijf dagen gedaan, was moe, dronken, en het regende. Toen ben ik tegen een boom in slaap gevallen. Niemand heeft het gemerkt geloof ik. Toen toch maar naar het hotel gestrompeld. Eerst de verkeerde kant op, ook nog.