Na het failliet van H.F.C. Haarlem startte FC Haarlem Kennemerland. Het was een niet meer dan goedbedoelde poging om te redden wat niet meer te redden viel.
De eretribune was bekleed met een hoogpolig tapijt en stond vol met leren stoelen. Maar gemak past niet in mijn stadion. De gevoelstemperatuur leek er altijd vijf graden lager te liggen dan het landelijk gemiddelde. Zelfs in het verlaten stadion voel ik me nog bezwaard op de eretribune. Dit is niet mijn plek.
Ik heb altijd bewondering gehad voor de jeugd die hier hun jeugd opgaf om het shirt van onze club te mogen dragen. Op zaterdagavond niet uitgaan om uiteindelijk in de kelder van de Toto Divisie te mogen spelen.
Als je je best deed kon je met je tenen bij het veld. Al zagen we vaak de bal amper rollen. Je was erbij, want je kon erbij.
We gingen failliet op een tekort van drie ton. Waar lag de schuld? Bij het bestuur? Of de gemeente? Eigenlijk zat het het stadion al jaren niet meer vol. En kunnen we dus niemand anders dan onszelf de schuld geven.
De onverklaarbare aantrekkingskracht van het uitvak. Zelfs met een failliete club en een half gesloopt stadion blijven de hekken hermetisch gesloten voor buitenstaanders.
De nieuwe bobo’s van de hoofdtribune. Ze eten Domino’s pizza en drinken energiedrankjes van de DekaMarkt.
Waar we amper wonnen. Maar nooit echt verloren.
Ooit piste die lange kale van de oude garde vanaf rij 28 recht in de nek van een vervelende steward. Precies op die plek staat nu een container. Met de inhoud van het materiaalhok.
Pas na de sloop van onze tribune zag je de huizen erachter. Ik dacht altijd dat de wereld stopte waar de onze begon.