Toen mijn ex me begon te stalken zag ik pas in hoe eng obsessieve liefde kan zijn

Ieder jaar worden er in Engeland vrouwen vermoord door stalkers en daders van huiselijk geweld, zelfs als ze hier eerder al mee naar de politie zijn gestapt. Met de campagne Unfollow Me willen we stalken, een vorm van misbruik die vaak onderbelicht blijft, onder de aandacht brengen, en tegelijkertijd het initiatief steunen van de anti-stalkerorganisatie Paladin om een stalkersregister te introduceren in het Verenigd Koninkrijk.

Ik groeide op met (500) Days of Summer, Love Actually en meer van dat soort romantische komedies, en werd doodgegooid met al die “echte liefde is volhardend”-onzin. Het is meestal de man die besluit er alles aan te doen om de vrouw van zijn dromen voor zich te winnen, ook al lijkt zij in het begin helemaal niet geïnteresseerd, of heeft ze al een andere relatie. Dat hij nooit opgeeft, is de hoofdzaak.

Ik vond deze films, met de handgeschreven brieven, de dure chocolade en cadeaus, fantastisch. Een romkom-held kon alles een groot gebaar noemen en ik zou ervan gesmuld hebben. Mijn hopeloos romantische puberale brein was ervan overtuigd dat ik ook ooit De Ware zou vinden, zodra hij besloot om zijn leven aan mij te geven. Net als Noah in The Notebook, die 365 brieven aan zijn ex schreef – eentje voor iedere dag van het jaar.

Dat is dus ook het soort liefde waar ik uiteindelijk mee eindigde – en het bleek precies wat ik niet wilde.

Het was amper een jaar uit en mijn ex had al verschillende social media-accounts aangemaakt, onder andere op Instagram en Facebook, met als enige doel om met mij in contact te komen. Het is niet helemaal hetzelfde als 365 brieven sturen, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Bekijk: Unfollow Me: het verhaal van Alice Ruggles

Onze relatie was niet geweldig, maar toen we elkaar leerden kennen was hij grappig en charmant. En ik wilde een vriend, dus we kregen iets. Zijn vrienden vonden mij leuk, mijn vrienden tolereerden hem. Maar toen het uitging, was hij niet meer zo grappig en charmant – hij werd vals. Het was een kant van hem die ik eerder had gezien, als een van zijn huisgenoten of een van mijn vrienden hem irriteerden, maar het was nooit naar mij gericht.

De breakup verliep niet zonder gedoe. We bleven een paar weken om elkaar heen hangen, en dachten er allebei over na om weer een relatie te beginnen. Uiteindelijk was ik er klaar mee. Ik zei tegen hem dat ik hem niet meer wilde spreken, en hij stemde daarmee in. Ik blokkeerde hem, zodat we niet meer in de verleiding zouden komen om contact met elkaar te zoeken. Het eerste account kwam een paar dagen nadat ik hem had geblokkeerd. Ik zat op Facebook. Hij gebruikte zijn eigen foto met een andere achternaam en stuurde me een berichtverzoek. Ik accepteerde het niet, maar er gingen ook geen alarmbellen rinkelen. Hij wilde met mij praten, maar ik niet met hem. Dat is best normaal na een breakup, toch? Ik liet het bericht gewoon zitten, maar de maanden erna bleef hij me berichten sturen met hetzelfde account. Soms waren ze verontschuldigend, maar soms juist grof. Hij noemde me een “bitch” of een “cunt” en zei dat het volledig mijn schuld was dat het uit was. Toen hij me uit begon te schelden, blokkeerde ik het account.

Het eerste Instagramaccount kwam een paar maanden later. Ik had een berichtverzoek van een account met nul foto’s. Het volgde niemand en het werd door niemand gevolgd. Het was overduidelijk een spookaccount – zo een die mensen aanmaken om de Instagramstories van de ex van hun vriend te begluren. Het is creepy, maar niet heel gek. Ik wist pas dat hij het was toen hij mij nog meer berichten begon te sturen – dit keer met andere accounts. Hij gebruikte gebruikersnamen met woorden en zinnen die voor ons iets speciaals betekenden.

Ik werd elke keer misselijk als hij een bericht stuurde. Ik deed wat ik moest doen – en wat vrienden en verschillende socialmediasites adviseren dat je moet doen – en ik blokkeerde hem. Maar hij stopte niet. Ik ging uiteindelijk naar de politie en vroeg of ik iets tegen hem kon beginnen. Ze zeiden dat ze hem konden vragen om te stoppen, dat was alles. Als hij dat zou weigeren, konden ze me niet verder helpen.

Het zat me nog steeds niet lekker, zelfs toen daarna een radiostilte van acht maanden volgde. Ik had altijd gedacht dat hij terug zou komen; ik wachtte op het moment dat er een nieuw account zou opduiken. Toen er in mijn laatste jaar een nieuwe jongen in mijn studiegroep kwam, werden we al snel goede vrienden. Op een avond belde hij mij. Hij vroeg waarom ik tegen mijn ex had gezegd dat ik met hem was vreemdgegaan. (Dat kon onmogelijk waar zijn – het was al twee jaar uit met mijn ex, en toen kende ik hem nog helemaal niet.)

Mijn stalker begon geruchten over mij te verspreiden. Ik kreeg nog een bericht van hem: “Wat is de achternaam van je nieuwe vriend?” Ik blokkeerde hem opnieuw.

Een paar weken geleden zag ik het nieuws over de schietpartij bij de Capital Gazette in Maryland. De schutter, Jarrod Ramos, was in 2011 veroordeeld voor het online lastigvallen van zijn klasgenoot en opende het vuur op de krantenredactie die over de zaak had gerapporteerd. Vijf medewerkers kwamen om het leven. Ik werd er misselijk van. Ik zat aan mijn bureau op mijn werk en probeerde heel precies uit te zoeken hoe deze gebeurtenis tot stand was gekomen.

Ik heb geen idee waar mijn ex toe in staat is, ik had überhaupt nooit gedacht dat hij me zou stalken. Al mijn socialmedia-accounts zijn openbaar. Als hij me alleen wilde bespioneren, dan kon hij dat ook zonder al die accounts. Het is alsof hij wilde dat ik wist dat hij expres mijn grenzen overschreed. Daarom voelde het zo intimiderend. Ik had het gevoel dat blokkeren totaal geen zin had.

Twee maanden geleden heeft hij voor het laatst contact met me gezocht. Alles voelt nu iets minder eng, maar ik word nog steeds een beetje kriebelig als ik een nieuw berichtverzoek krijg.