Ik ben een 29-jarige zwangere maagd

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Als tienerfilms (of films met Steve Carell) ons iets over maagdelijkheid hebben geleerd, dan is het wel dat er over het label een hoop vooroordelen bestaan. We denken dat maagden van een bepaalde leeftijd boordevol schaamte en angst zitten – ze willen niet dat wij hun duistere geheim kennen, maar ze willen ook wanhopig een einde te maken aan hun maagdelijkheid.

Lauren lijkt zich op haar gemak te voelen met het label ‘maagd’. Ze schreeuwt het niet echt van de daken, maar ze heeft ook geen haast om ontmaagd te worden. Sterker nog, ze heeft er vrede mee om de rest van haar leven geen seks te hebben. Dat komt deels omdat ze een klierziekte heeft die haar hormoonproductie verstoort, maar ook omdat ze daadwerkelijk nul fucks geeft.

Ze woont in een strenggelovige gemeenschap in de Canadese provincie Manitoba. Seks hoeft van Lauren niet, maar ze zocht – tegen het advies van artsen en haar vrienden in – wel een spermadonor om een alleenstaande moeder te worden. Ze wil niets meer te maken hebben met de datingmarkt, waar gasten zich op alle apps volgens haar als klootzakken gedragen.

“Mensen zeggen vreselijke dingen,” zegt Lauren tegen VICE. “Ik had een online datingprofiel aangemaakt en weet de allereerste reactie die ik kreeg nog goed. Hij zei: ‘Wil je op mijn gezicht komen zitten?’ Ten eerste: werkt die zin ooit voor iemand? En ten tweede: nee, dank je. Ik heb niets met zulke mensen.”

We spraken met Lauren over gretige dm’s, zwangerschapshormonen en het soort FOMO dat je krijgt als je seks afzweert.

VICE: Voelde je je ooit anders toen je jong was?
Lauren: Ik wist vanaf het begin al dat ik anders was. Ik ben geboren met hypopituïtarisme, wat betekent dat mijn hypofyse niet goed werkt. De andere klieren in mijn lichaam, zoals de adrenalineklier of mijn eierstokken, krijgen niet de juiste hormonen toegestuurd. Daarom heb ik altijd hormoonvervangers moeten nemen. Nu is het niet meer zo’n probleem, omdat ik het al 29 jaar onder controle heb, maar toen ik opgroeide was ik overduidelijk anders. Ik moest elke dag schildklierpillen nemen en mezelf injecteren met groeihormonen.

Door mijn hypofyse ging ik pas laat de puberteit in. Eigenlijk was mijn oestrogeenspiegel te laag om überhaupt in de puberteit te komen. Ik begon mijn oestrogeenspiegel op te krikken, omdat ik werd uitgelachen omdat ik geen borsten had, terwijl alle andere meisjes destijds wel borsten kregen en zo. Dat was echt klote, omdat ik gedwongen werd om iets te doen waar ik niet per se klaar voor was.

Was het moeilijk om niet op dezelfde manier de pubertijd in te gaan als je vrienden? Deden kinderen wreed tegen je?
In de brugklas was het het ergst. Ik werd gepest omdat ik geen borsten en een overbite had. De kinderen stortten zich op alles wat iets anders was. Door dat gepest heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds sociale angsten. Mijn leven begon beter te worden toen ik meer op anderen begon te lijken. Ik ging uiteindelijk van een school met maar honderd leerlingen naar een middelbare school met vijftienhonderd leerlingen. Toen was het makkelijk om op te gaan in de menigte.

Zwanger worden was waarschijnlijk het allermoeilijkste. In de eerste instantie zei mijn endocrinoloog dat het niet ging gebeuren: ik moest een eiceldonor regelen en tienduizenden dollars uitgeven aan een IVF. Ik voelde me echt stilgelegd. Maar uiteindelijk verwees hij me toch door naar een vruchtbaarheidskliniek. Ik heb een heel jaar op een wachtlijst gestaan en dacht dat het nooit meer zou gebeuren, totdat ik ineens een afspraak van vijf minuten met een vruchtbaarheidsexpert kreeg en alles veranderde.

Ik vind het wonderlijk dat het lijkt alsof je seks niet belangrijk vindt. Heb je niet het gevoel dat je iets mist?
Sinds ik zwanger ben, zijn er paar momenten geweest waarop ik heb gedacht dat het fijn zou zijn om iemand te hebben om seks mee te hebben. Soms denk ik uit nieuwsgierigheid weleens dat ik willekeurige onenightstand zou kunnen proberen, maar dat gevoel gaat altijd snel voorbij. Ik besef dan dat ik me niet gedraag zoals mezelf.

Stel je voor dat je wel gehoor zou geven aan die gevoelens. Hoe zou je ideale date eruitzien?
Het zou het beste zijn met iemand die ik al een tijdje ken. Ik wil niet uit eten of wat dan ook – het gaat me puur en alleen om het hele seksgebeuren. Ik denk dat ik ertussenuit zou knijpen als er een hele aanloop naar de seks zou zijn. Ik ben een redelijk angstig persoon, dus als ik met iemand uit eten zou gaan, zou ik redenen proberen te vinden waarom ik die persoon niet leuk vind of zou ik mezelf proberen over te halen om het niet te doen.

Je wil niet meer daten. Kun je me daar iets meer over vertellen?
Ik weet het niet, ik heb het her en der wel geprobeerd. Op de middelbare school had ik een vriendje – we hielden elkaars handje vast en zo. Uiteindelijk besloten we allebei dat het niet werkte. We zijn nog steeds vrienden en er is nooit iets negatiefs gebeurd tussen ons. Ik heb sowieso geen negatieve gedachtes over de mensen met wie ik op date ben geweest – het is gewoon niet iets voor mij. Ik heb ook datingsites geprobeerd, maar dat lijkt helemaal niet de moeite waard te zijn. Rondom afgelopen kerst ben ik voor het laatst op date geweest: een vriendin van me probeerde me te koppelen aan haar broer. Nu doe ik gewoon wat ik zelf wil. Het is makkelijker om je niet druk te hoeven maken over iemand anders.

En zoenen?
Ik ben weleens gekust – heel onhandig. Dat is niet iets wat ik nog eens wil meemaken.

Masturbeer je?
Ik heb het geprobeerd en vond het niet echt leuk. Nooit meer gedaan.

Wat denken je vrienden ervan? Weten veel mensen dat je maagd bent?
Het was nooit echt een ding voor de vriendengroep waarmee ik opgroeide. Dat was fijn, omdat ik nooit druk heb gevoeld om iets te doen wat ik niet wilde doen. Tegenwoordig praat ik meer over hun sekslevens dan over het mijne. Het is niet dat ze me niet steunen, maar ik heb gewoon het idee dat als ik er niet over begin, zij mij niet zullen pushen.

Het is moeilijk om te zeggen wie het allemaal weten. Ik woon in een vrij kleine religieuze gemeenschap van mennonieten. De laatste tijd is het iets progressiever geworden, maar tot een paar jaar geleden was het een erg strenge plek. Het is niet iets waar je openlijk over praat. Mensen weten dat ik single ben en in mijn eentje een kind krijg, maar ze weten niet per se dat ik maagd ben.

Wilde je moeder worden om religieuze redenen?
Ik maak er grapjes over, maar eigenlijk steek ik een middelvinger op naar alle mensen die zeiden dat het niet kon, omdat ik nog niet getrouwd was. Het is het tegenovergestelde van een religieuze reden. Als jij mij vertelt dat ik iets niet kan doen, ga ik het sowieso toch doen.

Is er iets wat niet-maagden kunnen leren van jouw situatie?
Ik denk dat het erom gaat om jezelf te leren kennen. Hoe meer je jezelf kent, hoe beter je je zult voelen bij de keuzes die je maakt. Ik weet waar ik me prettig bij voel, ik weet wat ik wil. Mensen zeggen altijd dat het tijd kost om van jezelf te houden. Dat klinkt als een cliché, maar het is wel het beste dat je kunt doen. Als je eenmaal weet wat je wilt, wat maakt het dan in godsnaam nog uit wat anderen denken?

Denk je dat je ooit nog van gedachten gaat veranderen? Dat je op je 35e wakker wordt en besluit om er maar gewoon voor te gaan?
Ik denk dat dat vreselijk zou zijn. Ik kan er gewoon niet eens aan denken om ergens in de dertig te zijn en iemand te vertellen dat ik maagd ben – het is te beschamend. Als ik op een bepaald moment wel met iemand wil zijn, zou ik niet vertellen dat ik nog maagd ben. Misschien heb ik over tien jaar wel spijt. Wie weet.

Volg Sarah Berman on Twitter.