Een korte geschiedenis van alle kutmuziek die bij het WK Voetbal hoort

Dat het WK Voetbal alle volkeren ter wereld verenigt is natuurlijk tof, maar dat betekent niet dat plots alle mogelijke muziekstijlen vredig met elkaar gecombineerd kunnen worden. Wat op papier nog een goed of verfrissend idee lijkt, levert in de auditieve realiteit vaak een compleet misbaksel op. Sommige schijven vallen eerlijk gezegd nog mee - ‘Hips Don’t Lie’ van Shakira - en anderen groeiden uit tot regelrechte stadionklassiekers - ‘We are the Champions’ van Queen werd geadopteerd door WK 94. Het merendeel van deze toernooimuziek heeft echter zijn plek in het Pantheon van de kitsch meer dan verdiend.

1962: Los Ramblers - ‘El Rock del Mundial’

De FIFA besliste in 1962 om elk wereldkampioenschap met een officiële hymne op te zadelen. Het begon nochtans chill met de dappere rock van Los Ramblers tijdens de opening van het WK in Chili. Een band die doorbrak tijdens een uitzending van het radioprogramma ‘Show de la Polla’ - letterlijk: De show van de lul - kan natuurlijk niet teleurstellen. Deze zevende editie van het WK eindigde met een 3-1 zege van de onvermijdelijke Brazilianen tegen de toenmalige Tsjecho-Slovaken. Op sportief vlak verliep alles dus naar wens, maar muzikaal gezien werd hier de deur opengezet naar een reeks betreurenswaardige experimenten. 1984 : Grand Jojo - ‘E viva Mexico’

Zo komen we uit bij een kleinood uit de vaderlandse popgeschiedenis dat je nog het best kan omschrijven met absolute sprakeloosheid. Zonder ‘E viva Mexico’, de muzikaal-sportieve creatie van le Grand Jojo, hadden de Rode Duivels in 1984 misschien nooit de halve finale gehaald. Ongetwijfeld zaten de tactische aanwijzingen die Lange Jojo op rijm had gezet daar voor iets tussen: “Si les petits Belges sont venus si loin ici à Mexico, c’est pour marquer des buts et pas pour prendre l’apéro.” Dat was exact wat bondscoach Martinez vierentwintig jaar later inspireerde om Nainggolan thuis te laten. Vandaag wensen we onze nationale elf - Radja of geen Radja - wederom veel doelpunten toe. Het aperitief zullen wij wel voor onze rekening nemen. 1990: Gianna Nannini et Edoardo Bennato - ‘Un Estate Italiana’

We schrijven 1990 wanneer het eerste ronduit mottige voetballied de ether in wordt gestuurd. ‘Un Estate Italiana’ van de criminelen Gianna Nannini en Edoardo Bennato. Dit toonbeeld van zeemzoete Italiaanse overdrijving is de muzikale equivalent van het theatrale voetbal dat de Squadra Azzurra toernooi na toernooi ten berde brengt. Het is pionierswerk in het genre van verschrikkelijke popmuziek die je om een of andere reden maar niet uit je hoofd krijgt. En daar is een heel goede verklaring voor. De producers achter dit nummer zijn namelijk de Giorgio Moroder en Tom Whitlock, die eerder een Golden Globe wonnen met hun sexy en zwoel - speciaal voor Top Gun geschreven - ‘Take My Breath Away’. 1990: Rocco Granata - ‘Mundiale, pintje halen’

Tijdens het WK in Italië wisten onze Rode Duivels zich muzikaal geruggesteund door de meest Italiaanse Belg na wijlen Felice. Rocco Granata, de man die de trans-Alpijnse muziekindustrie (g)een dienst bewees met de beruchte serenade ‘Marina’, zette de bevolking in 1990 met de instant wijsheid ‘Mundiale, pintje halen’ aan om onze nationale sport te combineren met onze nationale drank. Hoewel de meeste Belgische voetballers de term ‘mandoline’ associëren met de rechtsachter van Paraguay, moeten we Rocco respecteren voor zijn poging om de sfeer erin te krijgen. En natuurlijk om de prachtige manier waarop hij een oer-Vlaams woord als ‘pintje’ als onvervalst Italiaans doet klinken.

1994: Daryl Hall - ‘Gloryland’

Wanneer we vier jaar later de Atlantische Oceaan oversteken, is het hek helemaal van de popdam. Het WK in Amerika trekt de productielijn van verschrikkelijke voetbalhymnes gewoon door: dezelfde stijl, dezelfde overtuiging, dezelfde platte schijven. ‘Gloryland’ van Daryl Hall – vocaal ondersteund door Sounds of Blackness – is de voetbalvariant van het nog meer melige ‘We Are the World’ van USA for Africa. De clip opent met de Amerikaanse vlag, het Vrijheidsbeeld en de wapperende blonde haren van de bloedserieuze zanger, om vervolgens een reeks clichés achter elkaar te zetten die enkel nog is geëvenaard door de Pepsi-reclame met Kendall Jenner: ontroostbare fans, kinderen die op straat spelen en nog meer fiere vlaggen. Gelukkig krijgen we ook voetbalbeelden te zien, bijvoorbeeld van de legendarische Kameroener Roger Milla die een doelpunt tegen de Colombiaanse acrobaat/keeper René Higuita viert.

2002: Johnny Hallyday – ‘Tous ensemble’

Niet enkel kitscherige pop verkloot het voetbalfeest, ook andere stijlen scoren goed qua sfeerverpesting en aanzetten tot psychiatrische opname van muziekpuristen. Denk 2002, Frankrijk. De betreurde Johnny Hallyday zingt ‘Tous ensemble’ ter aanmoediging van Les Bleus, maar ook ter heling van een land dat twee dagen voordien het extreemrechts Front National van Jean-Marie Le Penn tijdens de presidentsverkiezingen tot tweede grootste partij stemde. Helaas voor de Fransen helpt een grootse Johnny zijn team met deze mengeling van eurodance en vurige rock geen meter vooruit. Met een laatste plek in zijn poule scoort Frankrijk op dit WK op voetbalvlak ongeveer even slecht als op het muzikale.

2006: Herbert Grönemeyer - ‘Zeit, Dass Sich Was Dreht’

We hebben het hierboven al over bizarre genre- en grensoverschrijdende producties gehad en wie A zegt moet B zeggen. De hymne die geselecteerd werd voor het WK 2006 in Duitsland is een van de meest ongeïnspireerde en bizarre features in de geschiedenis van de voetbalmuziek. Herbert Grönemeyer, de bekende zanger-componist van Duitse softrock, zingt ‘Zeit, Dass Sich Was Dreht’ - of ‘Celebrate The Day’ in de internationale versie - samen met het Malinese duo Amadou & Mariam. Resultaat: een muzikale rollercoaster met abrupte overgangen van Europese naar Afrikaanse muziek die de luisteraar kotsmisselijk achterlaat. Niet dat wij iets tegen germaans-malinese experimenten hebben, maar dit nummer is even lekker als een stoofpotje mafé met zuurkool of jollofrijst met een frankfurter. Helemaal niet lekker dus.

2018: Nicky Jam feat. Will Smith & Era Istrefi - ‘Live It Up’

Wat rest ons anno 2018? Opnieuw een teleurstelling. Het magere ‘Live It Up’ wordt gebracht door een even atypisch als onverenigbaar triumviraat. Nicky Jam is een Amerikaan van Puerto Ricaanse origine die van reggaeton en Daddy Yankee houdt, Will Smith is de wereldster die graag rapt voor het goede doel - in dit geval een goed doel dat begint met een ‘M’ en eindigt op ‘oney’ - en Era Istrefi is een Albanese Rihanna van den Aldi. Het is niet gemakkelijk om deze Frankenstein van rap, dub, rumba en reggaeton op een objectieve manier te beoordelen, maar laat ons zeggen dat we sinds hackers ‘Despacito’ van YouTube haalden niet per se zaten te wachten op deze door de FIFA gesponsorde reïncarnatie.