Ik werkte achter de schermen van Temptation Island

Lees onze beste verhalen van 2018 op deze pagina met een superoriginele titel.

We zijn compleet verbolgen over de nakende huwelijksplannen van Tim en Cherish en onze tijdlijn puilt al weken uit met dingen als ‘de tattoo van Zwanetta’ of ‘de dildo van Laetitia’. Of je dat nu leuk vindt of niet, ‘Temptation Island’ is een onderdeel van ons cultureel erfgoed. Dat hebben we niet alleen te danken aan de deelnemers van het programma, maar ook aan de knappe koppen achter de schermen. De 27-jarige Celine Vandenberghe is daar eentje van. Ze bediende de spy cams in het resort, deed de voice-over van het programma en sprak het beruchte “temptatiooooon”-fluisterzinnetje in. Ze vertelt VICE hoe het is om mee te werken aan het programma en hoe het voelt om de bekendste – maar minst erkende – stem van Vlaanderen te zijn.

Het begon allemaal in 2015. Ik was net afgestudeerd als journalist aan de Arteveldehogeschool in Gent. Ik was jong, idealistisch en klaar om de wereld te imponeren met mijn journalistieke talenten. De kans dat ik bij een groot programma zoals Temptation Island kon werken, was – in mijn ogen – onmogelijk. Maar wie niet waagt, niet wint. Ik solliciteerde voor de openstaande functie van Nightwatcher, werd aangenomen en kon beginnen aan mijn eerste echte job in de grotemensenwereld.

De job bestond erin op het eiland van lust en verleiding mijn meest perverse kant aan te spreken en ’s nachts de spy camera's te bedienen. Mensen mogen bespieden voor mijn werk was stiekem een kinderdroom die in vervulling ging. Het was zoals mijn ex-verslaving voor The Sims, behalve dat ik de personages niet kon sturen. Na de draaidagen op het eiland mocht ik voor post-productie naar het exotische Zaventem om de interviews uit te typen. Mijn leven bestond toen even alleen maar uit lust en verleiding. Ik vond het zalig.

Voor ik vertrok naar het eiland vertrok voor de opnames, stond ik nogal wantrouwig tegenover reality-tv. Ik dacht dat alles wat je als kijker voorgeschoteld krijgt fake is. Dat idee heb ik snel bijgeschaafd. Toegegeven: af en toe wordt er iets in scene gezet en soms wordt een fragment extra benadrukt, waardoor je de illusie van een bepaald moment creëert. Maar buiten die trucjes is alles wat je ziet pure realiteit. De kandidaten worden tot niets gedwongen: die stommiteiten die je op tv ziet, die halen ze allemaal zélf uit. Niemand heeft de kandidaten ingefluisterd dat ze met een kussen met de naam van hun geliefde op moesten slapen of ‘No girls allowed’ op hun raam moesten schrijven.

Dat het eiland tijdelijk omgedoopt wordt tot Sodom en Gomorra, wil uiteraard niet zeggen dat ik tijdens de draaidagen ook de goorlap uithing. Wij gewone stervelingen, aka het productieteam, werkten op dat eiland keiharde, lange uren. Pas op de allerlaatste dag organiseerden we een ‘zonsopgangfeestje’ waar alle opgekropte adrenaline, drama en frustraties vrijkwamen. Je leeft al die tijd echt mee met de kandidaten, en na alle onuitgesproken woorden en onrechtvaardigheden van het laatste kampvuur, heb je zelf ook nood aan wat ontspanning. Er wordt dan niet meer gefilmd, voor ons de ideale kans om de nieuwe grind en twerkmoves die we tijdens de week hadden opgepikt, uit te proberen op de dansvloer.

Na de opnames begon de montage van de afleveringen. Ik werd opgebeld met de vraag of ik even wilde langskomen om een zinnetje op een zwoele manier in te spreken. Iemand was mij al voor geweest, maar de dame in kwestie had per ongeluk “thumbtation” gezegd, waardoor ze iemand anders nodig hadden om het nog eens over te doen. Thumbs up voor haar, want dankzij haar fout werd die avond de grond gelegd voor mijn volledige identiteitsvorming. Ik moffelde mijn West-Vlaamse tongval weg en articuleerde zo kreunend mogelijk “temptatioooooon”.

Het valt niet mee om een BV (Bekende Voice) te zijn in Vlaanderen en Nederland met een nietszeggend, doordeweeks gezicht. Ik ben dan wel enorm aanwezig in het tv- en radiolandschap, maar weinig mensen kennen mijn verdorven alter ego. Toch geniet ik van de kleine glinsterende oogjes die oplichten wanneer ik mensen vertel over mijn orale prestaties. Het is heerlijk om hun reactie te peilen als ik “Temptatioooon” fluister in hun sensatiebeluste oortjes.

Een ander voordeel is dat mijn moeder tegen haar vriendinnen op de koffie – weliswaar met rode kaakjes – er te pas en te onpas uit floept dat haar dochter dé stem is van ‘Temptation Island’. Er was nochtans een tijd dat ze me als kind probeerde te beschermen voor perverse televisie door Vier, de zender waarop je destijds ‘Temptation Island’ kon zien, te blokkeren. Sorry moeder, het heeft niet geholpen.

Door een uurtje te hijgen in een microfoon heb ik langzamerhand een smachtend alter ego ontwikkeld dat mijn leven pakken aangenamer heeft gemaakt. Als er op bedrijfs- of familiefeesten ongemakkelijke stiltes vallen, haal ik mijn geheimpje boven. Ik zeg: “Weet je niet wie ik ben? Herken je mijn stem niet van ergens?" en kreun de beroemde zin uit. Ik ben ook niet meer bang van onweer. Bij een ferme bliksemslag begint het te kriebelen en wil ik “Temptation” meeroepen op de kadans van de donder. En wanneer ik op de trein braaf tussen twee bejaarde vrouwtjes zit, gniffel ik huichelachtig alsof ik een vuil geheim meedraag.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.