Zuid-Koreanen in Nederland vertellen hoe het is om niet te mogen blowen

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Voor Zuid-Koreanen is het verboden om wiet te roken, zelfs als ze in landen zijn waar cannabisgebruik is gelegaliseerd of wordt gedoogd. Het roken van een joint in het buitenland kan bij terugkomst in Zuid-Korea bestraft worden met een gevangenisstraf van maximaal vijf jaar. Ook het telen, transporteren of bezitten van cannabis is volgens het Zuid-Koreaanse strafrecht illegaal, waar je ook bent.

De Koreaanse overheid herinnert haar burgers regelmatig aan dit verbod. Zo schreef de Zuid-Koreaanse ambassade in Canada (nadat cannabisgebruik daar in oktober was gelegaliseerd) dat “het voor Zuid-Koreanen illegaal is om cannabis te gebruiken, ook al zijn ze in een regio waar cannabis legaal is.” Ook de Koreaanse politie liet onlangs in een oproep weten dat Zuid-Koreanen thuis bestraft kunnen worden als ze wiet roken in een land waar het opsteken van een joint legaal is.

In Nederland wonen volgens het CBS 3782 mensen met de Zuid-Koreaanse nationaliteit. Ook zij vallen onder de wet die cannabisgebruik verbiedt. We spraken met vijf jonge Zuid-Koreanen die op dit moment in Nederland werken of studeren, en vroeg hen wat zij van de wet vinden en of ze zich eraan houden.

Toen ik naar Nederland kwam, had ik nog nooit geblowd. In eerste instantie had ik er ook helemaal niets mee. Maar dat veranderde toen ik een keer samen met mijn beste vriend ging blowen, snacks ging eten en een of andere domme televisieserie ging kijken. Vanaf dat moment ben ik blowen als een manier gaan zien om een leuke tijd te hebben met mijn vrienden. Nu steek ik regelmatig met mijn vrienden een joint op, en dan kijken we televisie of luisteren we naar trap.

In Zuid-Korea kennen mensen die leuke kant van cannabis niet. Er heerst daar namelijk een enorm stigma rondom drugs. Dat heeft te maken met de culturele context van Zuid-Korea. Het land is namelijk enorm beïnvloed door de gevolgen van de opiumoorlog tussen Groot-Brittannië en China. Sindsdien hangt er in Korea een groot taboe rondom alle soorten drugs. Daarom vertel ik ook niets over mijn cannabisgebruik aan Zuid-Koreaanse vrienden of familie, omdat ik weet dat ze me erom zouden veroordelen. Ik zou graag zien dat het taboe wordt doorbroken. Maar daarvoor zullen Koreanen er eerst met elkaar over moeten praten, en dat gebeurt nu nog niet.

Toch trek ik me vrij weinig aan van de wet die het mij verbiedt om wiet te roken. Ik blow hier bijna elke dag, maar sta er nauwelijks bij stil dat ik daarmee een regel overtreed. De laatste paar keer dat ik terug ging naar Zuid-Korea kwam ik ook niet in de problemen. Toch blow ik niet als ik daar ben – vanwege de wet, maar ook omdat ik niet eens zou weten waar ik in Zuid-Korea wiet zou moeten krijgen.

Het overkomt me hier vaak dat iemand me een joint aanbiedt. Dan vertel ik dat ik het niet mag aannemen, omdat het voor mij als Zuid-Koreaan verboden is om te blowen. Als ik word gepakt, kan ik een grote boete krijgen of zelfs naar de gevangenis gestuurd worden. Dat risico wil ik niet nemen. Ik ben wel benieuwd naar cannabis, maar ik wil het niet riskeren om naar de gevangenis te moeten voor een joint.

De meeste Nederlanders reageren nogal verbaasd als ik over de Zuid-Koreaanse wet vertel. Dan vragen ze me hoe de Zuid-Koreaanse overheid het cannabisgebruik onder Koreanen controleert. Ik zeg dan dat er geen regelmatige bloedtesten of iets dergelijks worden uitgevoerd, maar dat ik wel verhalen ken over Koreanen die zijn verklikt en wiens spullen zijn gecheckt op het vliegveld. Maar dat zijn vooral geruchten die ik van andere Zuid-Koreaanse studenten heb gehoord. Ik weet niet of dat ook echt waar is. Wel weet ik dat er een aantal Koreaanse beroemdheden zijn opgepakt vanwege cannabisgebruik, en die hebben wel van die bloedtesten moeten doen.

Ik snap wel waar de wet vandaan komt. De Koreaanse overheid wil volgens mij voorkomen dat Koreanen buiten Zuid-Korea verslaafd raken aan wiet, en het vervolgens proberen mee terug te smokkelen. Bovendien is de oudere generatie in Zuid-Korea nogal conservatief. Als je Koreanen vraagt wat hun opa’s en oma’s over drugs zeggen, hoor je vooral dat ze het gevaarlijk en verslavend vinden. Maar goed: andere dingen, zoals alcohol en eten, kunnen ook verslavend zijn.

Ik heb veel met mijn Nederlandse vrienden over wiet gepraat. Die zeggen vaak dat blowen voor hun min of meer hetzelfde is als het drinken van alcohol of het roken van sigaretten. Maar voor mij is dat niet zo. Zolang cannabisgebruik voor Zuid-Koreanen nog zo streng verboden is, wil ik het dus ook liever niet proberen. Ik zag onlangs nog dat een K-pop ster een voorwaardelijke gevangenisstraf van tien maanden had gekregen omdat hij cannabis had gebruikt. Je loopt als Koreaan dus een serieus risico om bestraft te worden. Bovendien ben ik bang dat Koreanen met de vinger naar me zullen wijzen als ik wiet zou roken. Koreanen nemen het je namelijk behoorlijk kwalijk als je regels overtreedt.

Ik was trouwens verbaasd toen ik zag dat mensen hier in Nederland niet verslaafd zijn aan wiet en andere soorten drugs. Cannabis is door de Zuid-Koreaanse overheid namelijk als een gateway-drug bestempeld. Ze zien wiet als een opstap naar harddrugs. Ook is de overheid bang dat Koreanen heel veel wiet zouden roken als het legaal zou worden. Maar dat is bij Nederlanders volgens mij helemaal niet aan de hand. Ik vraag me af hoe dat in Zuid-Korea zou zijn, als het roken van wiet ook daar zou mogen. Misschien zullen Koreanen wel net zo beheerst met cannabis omgaan als Nederlanders dat doen – maar misschien ook helemaal niet. Daarom denk ik dat het goed is als zoiets stap voor stap gebeurt. Dus eerst met het toestaan van medicinaal gebruik van wiet, zoals dat kort geleden is ingevoerd. Als dat goed gaat, kunnen we kijken of we de strenge regels misschien nog iets meer kunnen versoepelen.

Toen ik net in Nederland aankwam, had ik geen idee dat het roken van wiet hier wordt gedoogd. Dat wist ik pas een paar maanden na mijn aankomst, toen een paar Nederlandse vrienden zeiden dat ze naar iemands huis gingen, “to smoke.” Ik ben een roker, dus dat leek me wel gezellig. Maar ze hadden niets gezegd over het roken van wiet. Toen ik daar dus aankwam en ze begonnen te blowen, kwam bij mij pas die realisatie dat dat hier allemaal mag. Ik heb wel eens een trekje van een joint genomen, maar dat vond ik helemaal niets. Ik vond de wiet veel te sterk, en werd meteen heel duizelig – ondanks het feit dat ik wel regelmatig sigaretten rook. Toen besloot ik dat blowen helemaal niets is voor mij.

Ik snap dat de wet die blowen verbiedt er is, maar vind het redelijk overdreven dat het ook geldt voor Koreanen die buiten Zuid-Korea zijn. Een regering kan er natuurlijk voor kiezen welke regels er wel en niet in een land gelden. Maar ik begrijp niet dat die regels een persoon helemaal naar een ander land volgen, waar andere regels gelden. De wet is daarom volgens mij vooral symbolisch. De Koreaanse overheid wil er volgens mij mee zeggen: gedraag je, waar je ook bent. Dat sentiment is heel Aziatisch. Als mijn ouders hier op visite zijn, drukken ze me ook altijd op het hart dat ik geen cannabis mag gebruiken – als een soort waarschuwing dat ik me moet gedragen. Daar luister ik wel naar. Ik ontwijk de situaties waarbij mensen blowen niet, maar ik doe er ook niet aan mee.

Ik heb wel een keer wiet geprobeerd, maar dat was vooral omdat ik benieuwd was naar de ervaring. Verder blow ik niet, dus de wet heeft niet echt invloed op mij. Ik maak me sowieso geen zorgen over het verbod, omdat ik vrij sceptisch ben over de vraag hoe de Koreaanse overheid drugsgebruik onder Zuid-Koreanen wil controleren. Er is geen sprake van een efficiënt systeem dat het checkt. En wiet is na een tijdje ook niet meer terug te vinden in je bloed, dus bloedtesten zullen weinig uithalen. In die zin is het geen erg realistisch verbod, maar werkt het meer symbolisch. De Zuid-Koreaanse regering wil er vooral het statement mee maken dat je je als Koreaan dient te gedragen – waar je ook bent.

Ik begrijp die houding van de Zuid-Koreaanse overheid wel. Het heeft denk ik vooral te maken met het behouden van traditionele Koreaanse normen en waarden, die vooral de oudere generaties in Zuid-Korea heel belangrijk vinden. Denk aan idealen zoals hiërarchie binnen de familie, respect en structuur. Oudere generaties zijn bang dat die waarden ten onder gaan op het moment dat Koreanen cannabis gaan gebruiken en daaraan verslaafd raken. Dit heeft ook te maken met de geschiedenis van de opiumcrisis in China. Veel Koreanen vrezen dat zoiets ook in Zuid-Korea kan gebeuren op het moment dat wiet wordt gelegaliseerd. Ook weet ik dat alcoholmisbruik nu een groot probleem is onder Koreanen. Misschien zal er met cannabis iets soortgelijks gebeuren. Daarom denk ik dat het legaliseren van wiet wel kan – maar alleen als er een systeem wordt gecreëerd waarbij de kans op verslaving zo klein mogelijk wordt gemaakt.