Moeten we ons druk maken om die Trouw-column over de Golden Globes?

Op 7 januari werden de Golden Globes uitgezonden, een awardshow voor Amerikaanse films en televisieprogramma’s. Dit jaar voerde de prominente aanwezigheid van de #metoo-problematiek in de filmwereld uiteraard de boventoon. Er werd vooral door de vrouwen een vuist gemaakt, in het bijzonder door Oprah, die zo’n beetje de allerbeste, meest ontroerende speech gaf over hoe belangrijk het is dat mensen naar elkaar luisteren. En vooral dat iedereen – en met name machtige mannen – moet beginnen met luisteren naar de verhalen van vrouwen, en die verhalen gaan geloven.

Er is de afgelopen dagen een hoop over geschreven. Ook Sylvain Ephimenco, columnist van Trouw, brokkelde wat controversiële melk in de pap. Hij schreef een column met als titel: ‘De uitdagende kleding die sommige actrices droegen, vloekte met de kleur van hun boodschap.’ En daar is natuurlijk een ophefje over ontstaan op Twitter, maar is dat ophefje wel terecht?

Oké, wat is er precies aan de hand?
Sylvain Ephimenco publiceerde vandaag een column over de Golden Globes en de vrouwen op de rode loper. Hij merkt in het midden van zijn column iets op, namelijk dat er hartstikke veel is veranderd voor mannen na de #metoo-discussie. Het spel om vrouwen te verleiden kan volgens hem tegenwoordig heel makkelijk gezien worden als virtuele verkrachting, zegt hij. En gezien de ernst van de situatie en het krimpende vermogen tot relativering, is het beter [voor mannen] om sinds de #metoo-hommeles goed op hun woorden te letten. Want voor je het weet ben je de Nederlandse Harvey Weinstein, zegt hij ook.

Sylvain vertelt: “Ik vreesde gisteren het ergste omdat ik gelezen had dat na #MeToo al die mooie actrices in het zwart gekleed zouden gaan. Een rouwstoet. Een quakerparade. Een olieramp aan de Westkust. Maar wat ik zag was een grote vrolijke bende en geen stoet woeste medestanders van slachtoffers.” Hij vindt het kennelijk jammer dat de vrouwen niet nét wat meer in het zwart gekleed waren, en niet over de rode loper bulderden als woestelingen om het patriarchaat te slopen. “Dat hoeft natuurlijk ook niet,” geeft hij toe, “maar hier ontbrak de urgentie van een sterk signaal naar de dominante en eventueel onderdrukkende man. Vooral de uitdagende kleding die sommige vrouwen droegen, vloekte met de kleur van hun boodschap die zwart was. Ik heb het over decolletés die nog dieper waren dan de San Andreasbreuk en in veel gevallen van weinig verhullende stof,” aldus Sylvain.

Kortom, door jezelf te kleden in een vrolijk zwart jurkje waarmee je ook de zijkant van je tietje laat zien, ondermijn je de nijpende maar ó zo belangrijke en terechte boodschap (namelijk: mensen worden verkracht, en dat is een misdaad). Als je een gitzwart punt wil maken, dan moet je je niet zo hoerig kleden!!1?!?! lijkt zijn standpunt te zijn. En Sylvain lijkt ons met zijn column nog iets te willen vertellen, namelijk dat vrouwen zo weinig mogelijk seks mogen uitstralen om serieus genomen te worden, vooral wanneer een vrouw een punt maakt over seksueel geweld.

Waarom moeten we ons hier wél druk om maken?
Redenen genoeg! Die titel alleen al! Zijn hele column is een ijzersterk staaltje victimblamen en mannelijke toe-eigening. Als een vrouw iets te zeggen heeft, moet ze er vooral voor zorgen dat haar tieten niet uit haar jurk bungelen, want anders krijgt híj het gevoel dat híj wordt aangesproken op zijn pikkemaatje, in plaats van zijn hersenen, is ongeveer het argument waarmee hij Oprah de mond probeert te snoeren.

Ondertussen lijkt hij zelf niet helemaal te begrijpen hoeveel betekenis hij toewijst aan kleding, want aan de ene kant is het hartstikke belangrijk, maar aan de andere kant onbeduidend. Hij zegt eerst: “[In hun kleding] ontbrak de urgentie van een sterk signaal naar de dominante en eventueel onderdrukkende man.” Kortom, met kleding kun je een sterke boodschap uitdragen! Ze hadden zwart moeten dragen en geen huid moeten laten zien! Daarna boort-ie dit punt behoorlijk de natte modder in, door zich af te vragen: “Waarom zou je het risico nemen je boodschap door zoiets ‘triviaals’ als kleding te laten vervuilen?” Ja, wat is het nou!? Is kleding nou wel of niet belangrijk?

Goed, je hoeft echt geen wokebril met een kloeke sterkte te dragen om te zien dat deze column een voorbeeld en katalysator is van het gestoorde #metoo-probleem. Dat lijkt me reden genoeg om je druk te maken.

Waarom hoeven we ons hier niet zo druk om te maken?
Sylvain schrijft vaker politiek incorrecte columns, en het is niet de eerste keer dat er controverse wordt uitgelokt. Het zou kunnen dat het doel is om mensen ‘erin te laten trappen’ – en dan is dat gelukt. Maar we zijn inmiddels al zo vergevorderd in het lezen van gaapcolumns van mensen met een oude piem die de #metoo-discussie niet hebben begrepen, dat dit melkbrokkeltje van Sylvain vooral de zuchtspieren aanwakkert. Alwéér iemand die wordt betaald om ophefjes te veroorzaken en de slachtoffertieten van vrouwen als schuldigen aanwijst om een ludiek (“sommige décolletes die nog dieper waren dan de San Andreasbreuk” LOL), lui en intussen ongeloofwaardig punt over de #metoo-discussie te maken.

Oké, maar moeten we ons nou wel of niet druk maken?
Kijk, of deze column nou wel of niet bedoeld was om de gemoederen teweeg te brengen, in feite werken dit soort columns seksisme, victim-blaming en verkrachtingscultuur natuurlijk alleen maar in de hand. En dat helpt niet. Het is de moeite niet waard om door deze luie tekst met oeroude argumenten te ploeteren, want hoe minder het wordt gelezen, hoe minder druk we er ons over hoeven te maken.