Gianni Zuiverloon vertelt over chaos in India en boys-trips met Donk en Babel

Gianni Zuiverloon (32) heeft een mooi rijtje clubs op zijn naam staan. De verdediger speelde in Europa voor onder meer Feyenoord, sc Heerenveen, West Bromwich Albion en Real Mallorca. Vorig jaar zomer trok hij de stoute schoenen aan voor een avontuurtje buiten het continent, en tekende hij bij de Delhi Dynamos in India.

Daar speelde Gianni dit seizoen alle wedstrijden, totdat zijn contract er afliep, en hij een paar weken geleden terugkeerde naar Nederland. Of hij na de zomer weer aan de slag gaat in India, weet hij nog niet. Maar ik ben hoe dan ook benieuwd naar het seizoen van Gianni in het Indiase voetbal, waar de competitie vrij jong en rijk is. Ik spreek hem over bedelende kinderen op straat, vakantie-uitjes met Ryan Donk en Ryan Babel en zijn plannen voor de toekomst.

VICE Sports: Ha Gianni, hoe kijk je terug op jouw avontuur in India?
Gianni Zuiverloon: Ik heb mijn ogen uitgekeken. Zoals bij de Taj Mahal en een groot Holifeest, met al dat poeder gooien. Toen ik net aankwam moest ik wel even landen; ik begreep nu pas echt wat mensen met een cultuurshock bedoelen. India heeft mooie kanten, maar is ook een georganiseerde chaos. In Delhi wonen meer dan twintig miljoen mensen, ligt overal afval op straat en krioelt het van de ratten. Ook bij al die mensen die op straat koken.

Ik ging dus liever naar restaurants in een modern winkelcentrum. Ik heb de Albert Heijn ook wel gemist. Gewoon even een houdbaarheidsdatum checken. Er ligt ook een deken van smog boven de stad, die van november tot januari het hevigst is. Toen was ik gelukkig een paar weken op vakantie in Nederland, dus kon ik tussendoor een frisse neus halen. In Dehli zie je soms het einde van de straat niet eens.

Hoe kwam je eigenlijk in India terecht?
Ik speelde tot vorige zomer bij Cultural Leonesa in Spanje, en die club is in handen van Qatari, die ook eigenaren zijn van de Delhi Dynamos. Toen we degradeerden en ik wilde vertrekken, kwam Delhi ter sprake. Ik was niet direct enthousiast. Ik kende India niet als een voetballand en zou ook weer verder verwijderd zijn van mijn zoon Aiden, die bij mijn ex-vrouw in Nederland woont. Maar in Delhi kon ik wel een mooi contract tekenen. De jaren beginnen te tellen, en ik wilde nog wat centjes verdienen. Dus ik deed het.

Hoe was het om voetballer in India te zijn?
Delhi is geen voetbalstad. Ik werd af en toe wel herkend, maar hier draait alles om business, net als in Mumbai. In andere steden, als Goa en Bangalore, worden voetballers geadoreerd. Als we in Delhi in een hotel zaten voor een wedstrijd, stonden er wel kinderen buiten te wachten, maar dat was vooral omdat we ze fruit gaven als we naar de bus gingen. Er zijn veel dakloze kinderen in Delhi. Ze lopen op blote voeten, bedelen de hele dag en slapen in dozen. Dat is wel een confronterend beeld. Het liefst wil je ze allemaal helpen. Al helemaal als ik me inbeeld dat mijn zoon daar zou lopen. En dan zitten wij als voetballers in vijfsterrenhotels, verdienen we mooie salarissen en hebben we een eigen chauffeur. Maar uiteindelijk kan ik die situatie toch niet veranderen, dus ik probeerde me er vooral voor af te sluiten.

Het was trouwens maar goed ook dat ik niet zelf mocht rijden, want anders had ik nu niet met je kunnen praten. Je ziet de gekste dingen op de weg. Mensen die op snelwegen achteruit rijden of tegen het verkeer in gaan. Stoplichten hebben geen zin, iedereen doet maar wat. Ik heb een keer een half uur op een koe moeten wachten tot-ie van de weg liep. Koeien zijn heilig, dus je mag ze niet aanraken.

Hoe was het om wedstrijden te spelen met Delhi?
Delhi heeft een stadion voor 60 duizend man, maar er zitten er hooguit 10 duizend. De Indiase competitie bestaat nog niet zo lang, en duurde eerst maar drie maanden. Toen kwamen jongens als Alessandro Del Piero en Marco Materazzi er ook spelen. Maar nu de competitie is uitgebreid en dus wat langer duurt, niet meer. Het niveau van de topclubs is vergelijkbaar met die van de onderkant van de Eredivisie. Al vroeg ik me van sommige jongens wel af hoelang ze al op voetbal zaten.

Is dat niet lastig als je zelf in de Eredivisie, Primera División en Premier League hebt gespeeld?
Soms werd ik wel boos als ik iemand zag stuntelen, maar ik besefte ook wel dat jongens uit India niet dezelfde opleiding hebben gehad als wij, buitenlanders. Dan kan ik wel hoge eisen stellen en klagen, maar daar wordt niemand beter van. Ik probeerde ze te helpen, en ze luisterden ook. Ik werd bij Dehli gerespecteerd vanwege mijn carrière. Ze vonden het mooi om te horen hoe was het om in Engeland en tegen Real Madrid en Barcelona te spelen.

Verlang je nog weleens terug naar die tijd?
Soms denk ik: wat als ik niet zo vaak geblesseerd was geraakt? En niet op zulke cruciale momenten. In 2012 was ik bijvoorbeeld in beeld bij Oranje, maar haakte ik geblesseerd af. Ook twee transfers gingen om die reden niet door: van West Bromwich Albion naar Manchester United, die al akkoord waren, en later van Real Mallorca naar Valencia.

Aan welke periode denk je met het meeste plezier terug?
Mijn eerste bij Heerenveen, in de tijd dat Afonso Alves topscorer van Nederland werd. Ik was topfit en ontwikkelde me goed. Na dat seizoen ging ik met Jong Oranje naar de Olympische Spelen in China. In de kwartfinale verloren we van Argentinië, een team met onder anderen Lionel Messi en Ángel Di María. Ik had toen al een contract bij West Brom getekend. Dat was ook een mooie tijd, in de Premier League: op Anfield tegen Fernando Torres en op Old Trafford tegen Cristiano Ronaldo.

Met Jong Oranje werd je Europees kampioen. Heb je nog contact met jongens uit die ploeg ?
Ryan Babel en Ryan Donk zijn mijn beste vrienden. Ik ken Babel al sinds we een jaar of negen waren en in de jeugd met Ajax en Feyenoord tegen elkaar speelden. We waren directe tegenstanders, maar bleken een klik te hebben. We waren niet zo bezig met de concurrentie tussen de twee clubs. Ryan Donk, die wij trouwens Donkey noemen, leerde ik kennen bij Jong Oranje. We zijn al jaren close met z’n drieën. Wat doen jullie zoal?
We gaan vaak op vakantie. De mooiste was die van twee jaar terug naar Brazilië en Colombia. Eerst Rio en daarna Medellín, waar het voelde alsof we over de set van Narcos liepen. We kregen ook nog een rondleiding van de broer van Pablo Escobar. Hij zei dat hij al jaren uit het wereldje was, maar daar geloofden we niets van, haha. Onze reis van vorig jaar naar de VS was trouwens ook heel tof. Naar Los Angeles en Las Vegas. Is het dan what happens in Vegas stays in Vegas?
Haha, nee man. Het zijn boys-trips, maar we houden het netjes. Het is echt geen Hangover-vakantie. We worden niet wakker op gekke plekken met een tijger naast ons. We zijn alle drie ook vaders hè, we hebben een bepaalde verantwoordelijkheid. Wel hebben we lol. Het maakt ook niet uit waar we zijn. Al zitten we een paar weken op Texel.

Wat voor dingen maken jullie zoal mee?
Toen we in Colombia op het vliegveld aankwamen zei Babel trots: “Ik heb nou wat voor jullie geregeld, jongens. We gaan zo in gepantserde jeeps naar ons hotel.” Ryan had officiële shirts van Colombia voor ons geregeld. Alles wat tiptop, zoals altijd bij Ryan. Wij met onze koffers wachten, maar na een half uur nog geen gepantserde auto’s. Dus Ryan belt het hotel op, en ze zeggen dat ze eraan komen. Even later stoppen er twee Twingo’s. De chauffeurs stappen uit. Hadden jullie gebeld? Ryan dacht dat we in de zeik werden genomen. Donkey en ik kwamen niet meer bij. We vroegen nog of Ryan misschien gepantserde Twingo’s had besteld, haha. Hij was boos joh. We stapten uiteindelijk toch maar in een van de Twingo’s, met z’n drieën op de achterbank gepropt. In de andere Twingo zaten onze koffers.

Hoe is de rolverdeling als jullie op vakantie gaan?
Ryan Babel is onze reisleider. Hij zoekt uit waar we naartoe gaan, in welke hotels we slapen, waar we wat drinken. Ryan houdt van structuur. Donkey vindt het allemaal wel goed. Hij zou wel goed in India passen, haha. En ik zitten tussen hen in.

Staat er al een nieuwe boys-trip op de planning?
Naar de VS was voorlopig de laatste, denk ik. Misschien gaan we vanaf nu met onze kinderen weg. Je ziet ons niet terug op een camping in Zuid-Frankrijk, dan ga ik liever naar Disney of een hotel op Curaçao. Je bent nu 32 jaar. Tot welke leeftijd wil je nog voetballen?
Nog wel een paar jaar. Maar misschien niet meer zo ver weg van huis. Mijn zoon voetbalt nu ook en is er helemaal gek van. Het lijkt me leuk als hij mij nog in een stadion kan zien voetballen. Ik heb ooit gezegd dat het mooi zou zijn om bij Feyenoord af te sluiten, maar dat wordt heel lastig. Wie weet komt er deze zomer toch weer een aanbieding voorbij die ik niet kan weigeren, met pijn in mijn hart voor mijn zoon.

Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.