In een studio in Diemen laat Quincy Owusu-Abeyie (33) trots zijn mixtape horen. Hij leunt achterover in zijn bureaustoel en rapt zachtjes mee met zijn tracks. Veel mensen zullen hem vooral kennen als voetballer: als jonge aanvaller speelde hij tijdens het WK onder 20 in 2005 iedere verdediger dronken. Vooral zijn Japanse tegenstanders zullen nog weleens wakkers schrikken als ze denken aan zijn acties. Hij speelde uiteindelijk voor elf verschillende clubs, waaronder Arsenal, Spartak Moskou en Panathinaikos.
Op zijn dertigste verdween Quincy na een korte periode bij NEC stilletjes uit de voetbalwereld. Wat weinig mensen wisten, is dat hij ondertussen in de luwte werkte aan een carrière in de muziek. Onder de naam BLOW was hij onderdeel van de Amsterdamse rapgroep De Fellas. Hij droeg altijd een bivakmuts of een mondkapje, waardoor het grote publiek geen idee had van zijn nieuwe leven. Nu hij vandaag zijn eerste solo-mixtape New Chapter uitbrengt, vindt hij het een mooi moment om te vertellen dat hij de man achter het masker is.
VICE: Ha Quincy, waarom kies je ervoor om uit de anonimiteit te stappen?
Quincy Owusu-Abeyie: Ik heb er heel lang over nagedacht. Nu ik mijn eerste eigen solo-mixtape uitbreng, wil ik aan de wereld laten zien: dit ben ik. Dit is wat ik nu doe.
Waarom wilde je hiervoor liever anoniem blijven?
Als een atleet gaat rappen, wordt er vaak heel anders naar gekeken. Dan denken mensen al snel: waar is hij nou mee bezig? Daar hebben we weer zo’n voetballer die wil rappen. Op deze manier kon ik rustig de tijd nemen en eerst credibility opbouwen. Door het masker luisterden mensen eerst naar de muziek en werd er niet gekeken naar de persoon die ik hiervoor was.
Was het niet lastig om de hele tijd je identiteit te verbergen?
Het was eigenlijk al wel een beetje bekend dat ik de rapper BLOW ben. Op mijn eerste nummer met De Fellas, Mazzeltov, noem ik ook kort mijn roepnaam, Quina. De meeste mensen in de Bijlmer wisten wel dat ik het moest zijn. Ik zorgde er alleen wel voor dat ik op foto’s en in clips altijd met een masker of bivakmuts stond, maar na een optreden deed ik wel gewoon mijn masker af. Dan vroegen mensen weleens zo van: ‘Hé, stond jij niet daarnet op stage?’ Dan zei ik met een grote glimlach: ‘Ik weet het niet, man, het zou kunnen.’
Het masker hoort nu wel bij je imago. Blijf je hem dragen?
Ik ga hem vast wel weer opdoen in sommige clips. Het is wel dope. Het is een stijl geworden.
Waar komt de naam BLOW vandaan?
Het gaat erom dat ik money blow. Het is een bijnaam die ik heb gekregen. We gaan vanavond lekker naar de club, en money blowen. Het heeft te maken met een flashy lifestyle.
Ah, ik dacht aan coke. Ken je de film Blow?
Die is heel dope, maar daar heeft dit niks mee te maken.
Maakte je tijdens je carrière ook al muziek?
In mijn periode bij Spartak Moskou had ik een studio in mijn huis. Dus rond 2007 heb ik wel wat tracks gemaakt. Ik hou gewoon echt van muziek. Als ik opsta luister ik muziek, als ik onder de douche sta en als ik naar bed ga. Er is altijd muziek.
Waarom bracht je de tracks in Moskou nog niet uit?
Het was een andere tijd. Tegenwoordig hebben we Instagram, Soundcloud en kun je heel makkelijk zelf muziek uploaden. Destijds gaf ik het aan vrienden of mensen uit de buurt, en ging het daarna van hand naar hand. Tegenwoordig kan iedereen heel makkelijk muziek uitbrengen.
Vanaf wanneer ben je het echt serieus gaan oppakken?
Drie jaar geleden kreeg ik een belletje van J-Fresh. Hij had een track liggen en hij wilde mij erop hebben. We zijn de studio ingegaan. Uiteindelijk is het niet die track geworden, maar was het nummer Mazzeltov het eerste wat ik uitbracht met De Fellas. Ze wilden natuurlijk ook een clip hebben, maar ik speelde op dat moment nog bij NEC. Ik had geen zin in al die reacties, dus besloot ik die eerste keer een bivak op te zetten. Later heb ik het veranderd in een mondkapje, omdat een bivak wat grimmig over kan komen. Dit is net wat vriendelijker.
Hoe voelt het om nu voor het eerst iets uit te brengen dat je solo hebt gemaakt?
Als voetballer weet je wat je kunt en ga je het veld op met z’n elven. Als de bal in mijn voeten komt, weet ik wat ik moet doen. Maar met muziek breng ik nu een boodschap naar buiten. Met muziek ben je eigenlijk naakt. Je moet wel wat vertellen aan de mensen die naar je muziek luisteren. Aan het begin ging het alleen maar over fly shit, maar nu gaat het ook over dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven. Over mijn jeugd, hoe het vroeger was op straat en liefdesverhalen. Het zijn echt persoonlijke dingen. Het album begint ook met een telefoongesprek met een vriend van me, waarin ik hem vertel dat ik wil stoppen met voetballen.
Waarom besloot je eigenlijk te stoppen? Je was pas dertig.
Ik wilde een andere richting op. Ik had er geen zin meer in. Ik hoorde op dat moment van veel familie en vrienden dat ik het toch nog moest proberen. Maar ik ben uiteindelijk degene die elke ochtend weer op moet staan en weer het veld op gaat. Ik ben dan heel nuchter: als je niet meer wil, moet je iets anders gaan doen. Als voetballer word je soms opgesloten in een box. Je bent voetballer, dus je moet alleen maar voetballen. Mensen verwachten dan vaak dat je na je carrière ook weer teruggaat in de voetballerij en als trainer gaat werken. Als ik na mijn voetbalcarrière iets anders wil doen, moet ik dat gewoon durven. Of ik nou muziek wil maken of bij Albert Heijn wil gaan werken.
Geen haar op je hoofd die eraan denkt om iets te gaan doen in het voetbal?
Nee, man. I’m done. Ik ga lekker muziek maken. Toen ik die vriend van me vertelde dat ik ging stoppen en verder wilde in de muziek, zei hij wel: ‘Broer, dan moet je het wel meteen goed doen. Meteen de game overnemen.’
In je tracks gaat het ook veel over je jeugd in de Bijlmer.
Klopt. Mensen hebben altijd het beeld van de Bijlmer dat het heel gevaarlijk is en je er bijna niet over straat kunt. Het kan er ook zeker grimmig zijn, maar voor mij is het juist de plek waar ik me veilig voel. Ik heb er veel vrienden en ik ken iedere hoek van de Bijlmer. Ik heb er veel mooie herinneringen. We voetbalden altijd tot laat op straat en hingen bij een veldje. Er was ook zo’n kraampje, waar we patat, frikandellen en dat soort dingen konden kopen. Het was gewoon echt gezellig, de vibe was goed. Of zoals ze tegenwoordig zouden zeggen: het was echt lit. Ik heb die mooie kant van de Bijlmer gezien, maar ook de andere kant.
Vertel?
Ik weet nog dat ik als jonge gozer van negen thuis kwam, en er een junkie in het trappengat van onze flat heroïne aan het inspuiten was. Dat soort dingen komen ook terug op mijn EP. Een van mijn tracks heet Role Models. Bij ons in de buurt liep er geen type Ronald de Boer rond die zei: ‘Met voetballen heb je een toekomst.’ Mijn rolmodellen waren de money makers van de block. De straatmannen die in gruwelijke auto’s rondreden. Dat was toen voor mij de shit, later werd ik ouder en maakte ik andere keuzes. De buurt heeft dus twee kanten, maar ik ben vooral trots dat ik uit de Bims kom. Andersom hoop ik dat ik de mensen uit de buurt trots maak. Eerst als voetballer en nu als artiest.
Welke Nederlandse rappers vind je vet?
Ik luister graag naar Frenna, Lijpe, Adje, Hef en Henkie T. Sinds ik zelf muziek maak, probeer ik naar iedereen te luisteren. Zo probeer ik een beetje aan te voelen en te meten wat ik als artiest moet brengen, om uiteindelijk anders te klinken dan de rest. Uiteindelijk luister ik wel het meest naar mijn eigen mannen, De Fellas. We doen nu solo allemaal ons eigen ding. Ik hoop dat we in de toekomst weer een gezamenlijke tape gaan maken.
Wat vind je van Memphis als rapper?
Het is heel anders, omdat hij rapt en zingt in het Engels. Maar ik ga hem niet judgen voor zijn muziek. Hij is nog heel jong en zit nog middenin zijn voetbalcarrière. Mensen gaan kritisch zijn, maar hij doet het gewoon. Memphis speelt voor het Nederlands elftal, bij Lyon en heeft het heilige nummer 7 bij Manchester United gedragen. Hij is een superster. Het is niet makkelijk om dan muziek uit te brengen. Hij heeft het lef om het te doen. Dat vind ik heel dope van hem.
Hoe ziet je leven er tegenwoordig buiten de muziek uit?
Ik heb best wel een ontspannen leven. Ik ga regelmatig op vakantie naar Amerika. Dan ga ik met vrienden naar Los Angeles, New York of Miami. Dan genieten we van het leven. Lekker ontbijten, het zonnetje schijnt en dan stappen we in een luxe auto. Dat is echt de lifestyle waar ik van hou. Ik reis ook veel met mijn goede vriend Mbark Boussoufa en ben ook regelmatig bij hem in Qatar, waar hij speelt. Het leven is goed. Verder voetbal ik in de Bijlmer nog weleens in de vierde klasse bij SV Robinhood. Steven Pienaar loopt daar ook als trainer rond.
Hou je jezelf wel een beetje in bij die potjes in de vierde klasse?
Haha, af en toe laat ik nog even zien wat ik in huis heb. Dan gooi ik even die acties eruit.
Je bent nu drie jaar verdwenen uit de voetbalwereld. Hoe kijk je terug op je carrière?
Ik ben tevreden, man. Soms hoor ik dat ik er meer uit had kunnen halen, maar ik heb nergens spijt van. Ik heb mooie clubs gehad en met fantastische spelers op het veld gestaan. Ik heb met Dennis Bergkamp gespeeld, gap. Hij is legendarisch. Henry, Van Persie, Viera, Pires, noem ze allemaal maar op. Ik ben gewoon blij met mijn carrière. Het is goed zo. Nu is het tijd voor een new chapter. Nu ben ik BLOW, de artiest.
New Chapter is hier te luisteren: