Stapelbedden, sabotage en cocaïne: de huizen van fotomodellen

Toen ik begon met modefotografie realiseerde ik me vrij snel dat ik meer geïnteresseerd ben in de mensen die de kleding dragen dan de kleren zelf – en ben ik dus maar foto's gaan maken van mensen die niks aan hebben. Zeven jaar geleden schoot ik een centerfold voor de Franse editie van Playboy. Daar heb ik voor het eerst het model Raquel Nave ontmoet. We werden vrienden, en uiteindelijk nodigde ze me uit bij haar thuis. Alles in haar appartement – elke ansichtkaart op de muur, elk kunstwerk – was een reflectie van haarzelf. Zo kwam ik op het idee om modellen te gaan fotograferen in hun eigen flats.

Ik heb inmiddels zo'n zeventig modellen in hun eigen huis gefotografeerd. Bijna iedereen was heel open, en vertelde me allemaal intieme dingen over hun leven. Ik weet ook niet waar dat precies door kwam – misschien omdat je in iemands slaapkamer toch een iets persoonlijkere connectie hebt, of misschien kan ik gewoon goed overweg met verschrikkelijk knappe mensen. Hoe dan ook, ik ben dankbaar dat ze me hebben binnengelaten, en me hebben verteld over hun problemen, angsten en ambities.

Een fotograaf benaderde me in een Starbucks toen ik zeventien jaar oud was. Het was zo raar om naar een modellenflat te verhuizen; je zat zo op elkaars lip daar. We woonden met z'n achten in een tweekamerappartement. Ik heb het allemaal voorbij zien komen: bizarre eetgewoontes en eetstoornissen, griezelige promotors die constant naar het appartement belden, eindeloze skypegesprekken met vriendjes aan de andere kant van de wereld, krengerige Braziliaanse modellen die boos werden als je hun wc-papier gebruikte. Sommigen stopten peroxide in de shampooflessen van andere modellen om met ze te fucken en ervoor te zorgen dat ze niet geboekt werden.

Charlie in de achtertuin van zijn ouders, in Brooklyn

De grootste voordelen van model zijn is dat je betaald krijgt om geen fuck uit te voeren, en dat je stapels lekkere vrouwen ontmoet. Maar ik zie mezelf niet als een soort tienerversie van Derek Zoolander, die in kamer vol met stapelbedden slaapt met een stel ijdeltuiten. De meeste modellen houden nogal erg van aandacht, waardoor het wereldje nogal competitief kan zijn. Ik ben ook een keertje gesaboteerd. De nacht voordat ik een afspraak had met een nieuwe agency, stopte een huisgenoot een chilipeper in mijn kussensloop. M'n gezicht was de volgende ochtend helemaal opgezwollen en het agentschap besloot me niet te tekenen.

Ik let op mijn gewicht, maar vooral vanwege mijn passie voor boksen, niet voor het modellenwerk. Modellen doen rare dingen om dun te blijven. Dat is echt niet grappig. Als je dik bent word je gewoon niet geboekt. Sommige modellen gebruiken drugs als cocaïne om hun gewicht onder controle te houden. Ik gebruik ook wel eens drugs, maar alleen op feestjes.

Ik werd ontdekt door een klein agentschap in Raseiniai in Litouwen, waar ik vandaan kom. Ik was heel jong toen ik uit huis ging, en daardoor moest ik al heel vroeg leren om voor mezelf te zorgen. Ik deelde een appartement met een paar modellen, en dat was echt dope. Ik heb nog nooit zoveel nieuwe vrienden gemaakt, en ook nog nooit zulke knappe.

De mode-industrie is behoorlijk competitief, maar ja, welke industrie is dat niet? De klanten bepalen welk meisje of welke look bij hun merk past, dat seizoen. Als je niet uitgekozen wordt is dat niet persoonlijk, maar gewoon zakelijk.

Het modellenwerk bestaat voornamelijk uit wachten. Wachten op vliegtuigen en taxi's, wachten tot je aan de beurt bent bij een casting, wachten bij modeshows tot je haar en make-up gedaan zijn, of tot de show begint. Je moet leren om jezelf te vermaken en eindeloos geduld te hebben.

Ik had een weddenschap verloren bij een americanfootballwedstrijd, waardoor ik naar een auditie moest. Ik werd per ongeluk geboekt als een man, en de rest is geschiedenis. Niemand ziet eruit zoals ik, dus ik heb weinig concurrentie.

Als ik als vrouw modellenwerk doe, moet ik op maat 34 of 36 blijven om in de kleding te passen. Als ik word ingehuurd als man, mag ik op maat 36 tot 38 zitten. Het is soms wel lastig om tussen de shoots in zo te jojoën met je gewicht, maar ik doe het voorzichtig en gezond onder begeleiding van een diëtist. Ik hou van mijn lichaam, en zeg gewoon tegen mensen dat ze kunnen oprotten als ze me vragen om ongezond te eten om aan een ander ideaalbeeld te voldoen. Zij hebben Photoshop. Je wil me of je wil me niet, zo simpel is het.

Bekijk ook onze documentaire over Urban Fashion Week in Atlanta:

Ik ben van Fargo in North Dakota naar New York verhuisd om te studeren. Als kind wist ik niet wat plussizemodellen zijn. Ik zat altijd ergens tussen maat 40 en 42, en probeerde altijd af te vallen.

De eerste keer dat ik werd aangesproken door een modellenscout was in een make-upwinkel. Ik was er toen nog niet klaar voor – ik was negentien jaar oud, en ik had een hekel aan mijn eigen lichaam.

De plussizeindustrie is iets dat de meeste mensen niet begrijpen en dat kan wel eens moeilijk zijn. Maar de wetenschap dat ik misschien wel een jong meisje in Ohio inspireer om van haar lichaam te houden is het meer dan waard.

Ik verbaas me er vaak over hoe makkelijk het is om geld te verdienen met jezelf zijn. Als het voor mijn werk nodig was om mijn lichaam drastisch te veranderen, zou ik dat niet doen. Ik heb andere kwaliteiten en ik ben slim genoeg.

Deze foto werd een paar jaar geleden gemaakt. Ik had graag een shoot bij me thuis gedaan, maar ik had toen geen eigen woning. Ik was pas een paar maanden model, en woonde nog bij mijn ouders. Ik had nog niet veel opdrachten omdat de markt voor zwarte meisjes erg beperkt was in Parijs. Daarom vroeg ik een vriend van me of ik zijn huis een middagje mocht lenen.

Deze foto geeft niet echt een beeld van mijn persoonlijkheid: het is meer een personage dat geïnspireerd was door de tijdschriften die ik toen las en de dingen die ik toen om me heen zag. Ik kleedde me toen vooral om mannen te behagen. Nu kleed ik me alleen voor mezelf.

Mijn look in deze foto vind ik nu vreemd. Mijn haar en wenkbrauwen zijn nu wit geverfd, en met deze stijl kan ik niet meer voor agentschappen werken. Maar het past wel bij me. Ik heb mezelf eindelijk gevonden, en ik zie er niet meer uit zoals anderen. Ironisch genoeg heb ik meer opdrachten sinds ik niet meer bij een agency zit.

Ik was een breakdanceshow aan het doen op straat bij het Alexanderplatz in Berlijn toen een scout me benaderde. Het ergste aan modellenwerk zijn de castings voor de fashionweek. Ik ken modellen die vier uur in de rij staan om minder dan honderd euro te verdienen.

Maar ik doe meer met mijn leven dan alleen modellenwerk. Ik ben de oprichter van het platenlabel Dezi-Belle, ik studeer bedrijfskunde en politicologie en ben actief in de breakdancescene.

Ik was dertien toen ik begon met modellenwerk – toen deed ik vooral losse klussen die meestal iets met skaten of surfen te maken hadden. Ik ben opgegroeid in New York, dus ik had al een paar vrienden daar wonen toen ik de modewereld in ging. Ik ging altijd gelijk weg bij shoots als ik klaar was, en ging dan weer door met mijn normale dag. Dat heeft me gered van veel van de negativiteit waar modellen die naar New York komen mee te maken krijgen.

Mijn leven draait vooral om de muziek; ik zit in een band die Caverns heet. Ik denk dat het essentieel is voor modellen die een gezond ego willen houden om een passie te hebben naast modellenwerk. Als je een passie hebt waar je echt om geeft, dan ben je minder gevoelig voor botte kritiek. Ik heb ook een soort raar personage voor mezelf ontwikkeld, dus ik heb wel een niche in de industrie.

Ik was zestien jaar oud toen ik aan de slag ging als model. Ik ben opgegroeid in een klein dorp op een eiland langs de kust van Maine, en wist niks over de modewereld. De vriend van mijn moeder maakte een paar foto's van me, en binnen een week was ik getekend door NEXT Miami. Niet lang daarna ben ik naar New York gegaan, en heb ik bij Re:Quest getekend. Je kan het niet maken als model zonder een beetje geluk, goede timing en serieuze toewijding. Al met al is het een bijzondere ervaring voor een jong iemand om mee te maken.

Ik had de tijd van mijn leven toen ik in het modellenappartement van Ford Models woonde – het was er in ieder geval nooit saai. Al die gasten uit verschillende landen en allerlei soorten achtergronden die daar samenwoonden met een gemeenschappelijk doel. Hoewel we elkaar amper kenden, konden we goed met elkaar opschieten en was er eigenlijk nooit echt ruzie.