Jesse Marlow uit Melbourne maakt foto's van de symmetrie en alledaagse magie in de straten van Australië. Zijn series Don't Just Tell Them, Show Them en Wounded komen voort uit zijn dagelijkse routine, die grotendeels bestaat uit rondwandelen met een camera totdat hij iets vreemds aantreft. Af en toe valt alles op zeldzame wijze op zijn plek, en dan is Jesse er als de kippen bij.We spraken Jesse over hoe hij dit voor elkaar krijgt, en vroegen hem naar de vervreemdende illusies die hij aantreft op straat.
VICE: Hoi Jesse. De illusies die je fotografeert, ga je daar bewust naar op zoek?
Jesse: Ik ben me daar steeds meer op gaan richten naarmate ik ouder werd. In mijn vroege werk was duidelijk te zien door wie ik beïnvloed werd, maar het is als fotograaf toch je taak om uiteindelijk een eigen stem en visie te vinden. Wat betreft de illusies, ik let altijd op de mensen, kleuren en ontwikkelingen om me heen, maar zoals bij alle straatfotografie draait het natuurlijk deels om kans en geluk.
Jesse: Ik ben me daar steeds meer op gaan richten naarmate ik ouder werd. In mijn vroege werk was duidelijk te zien door wie ik beïnvloed werd, maar het is als fotograaf toch je taak om uiteindelijk een eigen stem en visie te vinden. Wat betreft de illusies, ik let altijd op de mensen, kleuren en ontwikkelingen om me heen, maar zoals bij alle straatfotografie draait het natuurlijk deels om kans en geluk.
Advertentie
Is je werk altijd al abstract geweest?
Ik ben op mijn achtste begonnen met fotograferen. Ik had een boek over de graffiti-scene van New York voor mijn verjaardag gekregen, en toen begon ik de begindagen van de graffiti in Melbourne vast te leggen. Op mijn achttiende begon ik fotografie serieuzer te nemen, en besefte ik dat er meer te fotograferen viel dan graffiti.Daarnaast trokken kleurrijke dingen me altijd al aan, en ik hou van dubbelzinnigheid, dus dan wordt het al snel ietwat abstract. Mijn moeder is mode-ontwerper, en ik zag haar vroeger altijd in de weer met prachtige kleurrijke stoffen. Ze heeft een bijzonder goed gevoel voor kleuren en patronen, en ik denk dat dat me als kind zeker beïnvloed heeft. Is je interesse in kleur ook de reden dat je analoog schiet?
Daar zijn meerdere redenen voor, maar het is voornamelijk omdat ik voor mijn commerciële klussen digitaal fotografeer - ik probeer werk en vrije tijd gescheiden te houden. Met alle iPhones en digitale camera's van tegenwoordig is het fijn om af en toe echt ergens de tijd voor te nemen en m'n vrije werk op mijn eigen tempo te maken. Ik vind het mysterieuze aspect van film, en de spanning van het ontwikkelen nog steeds leuk; het gevoel van anticipatie tijdens de rit naar huis vanuit mijn fotolab met een zak vol negatieven verveelt nooit. Als je mensen fotografeert snijd je ze vaak af, of zijn ze op een of andere manier vervormd. Doe je dit bewust?
Ja, absoluut, daar ben ik heel bewust mee bezig. Ik zoek naar ongemakkelijke of speelse houdingen en composities, om de dubbelzinnigheid of het vreemde aspect van de foto te vergroten. Daar word ik blij van.
Ik ben op mijn achtste begonnen met fotograferen. Ik had een boek over de graffiti-scene van New York voor mijn verjaardag gekregen, en toen begon ik de begindagen van de graffiti in Melbourne vast te leggen. Op mijn achttiende begon ik fotografie serieuzer te nemen, en besefte ik dat er meer te fotograferen viel dan graffiti.Daarnaast trokken kleurrijke dingen me altijd al aan, en ik hou van dubbelzinnigheid, dus dan wordt het al snel ietwat abstract. Mijn moeder is mode-ontwerper, en ik zag haar vroeger altijd in de weer met prachtige kleurrijke stoffen. Ze heeft een bijzonder goed gevoel voor kleuren en patronen, en ik denk dat dat me als kind zeker beïnvloed heeft. Is je interesse in kleur ook de reden dat je analoog schiet?
Daar zijn meerdere redenen voor, maar het is voornamelijk omdat ik voor mijn commerciële klussen digitaal fotografeer - ik probeer werk en vrije tijd gescheiden te houden. Met alle iPhones en digitale camera's van tegenwoordig is het fijn om af en toe echt ergens de tijd voor te nemen en m'n vrije werk op mijn eigen tempo te maken. Ik vind het mysterieuze aspect van film, en de spanning van het ontwikkelen nog steeds leuk; het gevoel van anticipatie tijdens de rit naar huis vanuit mijn fotolab met een zak vol negatieven verveelt nooit. Als je mensen fotografeert snijd je ze vaak af, of zijn ze op een of andere manier vervormd. Doe je dit bewust?
Ja, absoluut, daar ben ik heel bewust mee bezig. Ik zoek naar ongemakkelijke of speelse houdingen en composities, om de dubbelzinnigheid of het vreemde aspect van de foto te vergroten. Daar word ik blij van.
Advertentie
Wat betekent de titel, Don't Just Tell Them, Show Them, voor je?
De titel komt van de achtergrond van een van de eerste foto's van de serie. In negen jaar heeft die serie zich steeds verder uitgebreid, en dat ene zinnetje bleef me achtervolgen tijdens het bewerkingsproces. Toen bedacht ik dat het mijn doel eigenlijk perfect samenvat. Straatfotografie draait er voor mij om dat de context een raadsel blijft, zodat de kijker gedwongen wordt om zichzelf af te vragen wat er aan de hand was. Ik ben op zoek naar de foto's die de kijker aan het denken zetten, en ze met vragen achterlaten.
De titel komt van de achtergrond van een van de eerste foto's van de serie. In negen jaar heeft die serie zich steeds verder uitgebreid, en dat ene zinnetje bleef me achtervolgen tijdens het bewerkingsproces. Toen bedacht ik dat het mijn doel eigenlijk perfect samenvat. Straatfotografie draait er voor mij om dat de context een raadsel blijft, zodat de kijker gedwongen wordt om zichzelf af te vragen wat er aan de hand was. Ik ben op zoek naar de foto's die de kijker aan het denken zetten, en ze met vragen achterlaten.
