“Meester ik zeg u eerlijk, gaat u 1 keer onder de zonnebank en u lijkt dood op Sef.”

Hij ziet eruit als een Fresh Cotton-meneer, hij heeft een stijlvol baardje en leerlingen willen maar al te graag naast hem lopen in de gang om wat shine te pakken. De leerlingen van de Open Schoolgemeenschap Bijlmer lijken heel positief over hun leraar Engels: Bart Ongering (30). In ieder geval, dat is te lezen op het blog van de leraar. Hij verzamelt namelijk uitspraken van zijn leerlingen. Ik ging bij hem langs in zijn lokaal voor een gratis levenslesje.

VICE: Meester Bart, als je jouw naam opzoekt op het internet krijg je allemaal liedjes over ‘een nieuw geluid in het onderwijs’, maar volgens mij ben jij dat helemaal niet.

Meester Bart: Nee.

Je hebt een Tumblr waarop je grappige of soms ontroerende citaten verzamelt van je leerlingen.

Ja, misschien is het toch wel een soort van nieuw geluid. Ik heb de blog deze week laten zien aan de leerlingen. Ik wilde het ook niet achter hun rug om doen. Sommige kinderen herkenden zichzelf in de uitspraken, anderen waren het allang weer vergeten. Ik gaf vandaag nog les aan de leerling die aan me vroeg of ik zalf had, omdat haar gezicht krokant was.

Waarom heb je de website nu pas laten zien aan de leerlingen?

Ik begon het blog drie weken geleden, toen nog voor mezelf en mijn vrienden. Maar, je weet hoe het internet werkt. Nu komen er ineens ook onbekenden op de site, dus de situatie is veranderd. De leerlingen reageerden overigens heel enthousiast. Ze vroegen of ik nu beroemd word.

Ik dacht dat ik met een verwaande Sef-look-a-like te maken zou krijgen, maar dat valt wel mee nu ik je spreek.

Komt het zo over?

Nou, ik had wel bepaalde verwachtingen na het lezen van je blog. Het lijkt alsof je jezelf soms op de schouder klopt.

Het draait niet om mij, de kinderen verdienen de aandacht. Zij zeggen soms de meest ontroerende dingen. Ik ben al bijna vijf jaar leraar; het is niet zo dat ik speciaal leraar ben geworden om dit blog te beginnen.

Je wordt ook weleens vergeleken met Rick Ross.

Kinderen verbinden een baard gewoon aan hun idolen. En dan komen ze vaak bij Sef of Rick Ross uit. Toch blijft het leuk dat ze zoiets dan gewoon benoemen. Dat doen pubers. Ze realiseren zich eigenlijk niet eens wat ze zeggen.

Zo ben je dus een popidool en een vaderfiguur tegelijkertijd. Je wordt regelmatig 'papa' genoemd, toch?

Kinderen hebben een vaderfiguur nodig. In de Bijlmer is het niet vanzelfsprekend dat er een vader in de buurt is. Dat ze me zien als ouder is helemaal niet erg, dan voel ik me juist een mentor. Maar soms willen ze mijn vriend zijn, dan geven ze een boks. Maar je geeft geen boks aan een leraar. Soms willen ze vrienden worden op Facebook, maar ik wil helemaal niet weten wat ze in hun vrije tijd doen. Ik wil ook niet dat ze weten wat ik in mijn vrije tijd doe.

Je klaslokaal is heel huiselijk.

Misschien is dat wel een goede benaming. Ik wil dat mijn mentorleerlingen mijn lokaal binnenkomen en dan iets van zichzelf terugzien. Een tekening, een kunstwerkje of een foto. We beginnen elke les ook met een kringgesprek.

En de meisjes? Zitten zij kwijlend in de schoolbanken omdat hun meester een imposante baard heeft?

Nou, ik vind weleens briefjes in de klas, maar volgens mij is dat altijd zo bij relatief jonge docenten. Iedereen probeert te levelen met een docent. Er werd me laatst wel verteld dat mijn naam op de muur van het meisjestoilet geschreven stond.

Je hoort echt de meest hilarische smoesjes hè.

Absoluut. Zo schreef er al eens een leerling met onzichtbare inkt, en een meisje zei laatst dat ik niet moest denken dat iemand anders haar huiswerk had gemaakt; ze had drie verschillende handschriften. Leerlingen komen af en toe te laat, maar als ze dan met een stalen gezicht zeggen dat ze hun schoenen nog moeten inlopen, dan raken ze een snaar. Dat laat ik ze ook merken. Het is niet dat ze creatiever worden, die kinderen denken gewoon echt zo.

En als ze iets grappigs zeggen stuur je ze er natuurlijk ook niet uit.

Ze moeten een briefje halen, dat zijn de regels. Maar ik stuur nooit iemand de klas uit. Een docent moet elke situatie aankunnen. Als je een leerling de les uitstuurt dan geef je eigenlijk een signaal af aan de klas dat je de situatie niet meer aankunt.

De citaten zijn met enige regelmaat best dommig.

Nee, het heeft iets onnozels of ontroerends. Ze zijn niet dom en dat zal ik ook nooit zeggen. Een lerares op mijn oude middelbare school heeft ooit tegen mij gezegd dat ik in de WW zou komen. Ik ben nu dertig en herinner me dat nog steeds. Dat is gewoon erg.

Het citaat op je blog over de vrouwenboeken is mijn persoonlijke favoriet.

Dat werd gezegd door een oud-mentorleerling van me, maar er zit veel meer achter dan je denkt. Dat kind wil zo graag een niveau hoger, maar het lukt gewoon niet.

Ik las ook dat je een jongen had verteld dat hij kon oefenen met het openmaken van beha’s bij de HEMA.

Ja, dan komen er ineens twee jongens van twaalf en dertien met een stalen gezicht binnen en zeggen ze: "Meester, het is gelukt." Ik was serieus alweer vergeten dat ik zoiets de vorige dag had gezegd. Ik lig dan echt onder de tafel van het lachen. Het was een grapje. Maar zo zie je hoe serieus de leerlingen wat je zegt soms nemen.

Ik hoop dat je leerlingen nog veel hilarische en ontroerende dingen zullen zeggen.

Oh, vast wel. Kinderen blijven kinderen. Dat soort dingen zeiden ze vijftig jaar geleden al, dus dan doen ze dat over vijftig jaar ook nog wel.