Hoe bezoek je een buitenlands festival zonder meteen een Hollandse lul te zijn?

Illustraties door Father Futureback

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide.

Dit voorjaar hield Studio Brussel een enquête onder haar luisteraars, met de vraag: 'wat wil je niet meer zien op Belgische festivals?' De Belgische festivalganger bleek kleine kinderen, paraplu's en gegooi met bier goed zat te zijn, maar een overweldigend kwart van de ondervraagden hoefde nooit meer een Nederlander te zien op een Belgisch festival. Maar laten Nederlanders nou juist wel heel graag naar Belgische festivals gaan. En naar Duitse, Franse, Engelse en Servische festivals. Hongaarse festivals, Spaanse festivals, Portugese festivals. Nederlanders gaan eigenlijk alleen in Luxemburg nooit naar festivals.

Nederlanders krijgen zo'n achthonderd festivals per jaar in eigen land te verstouwen, maar dat is niet genoeg. Iedereen in de landen om ons heen kan er maar beter vast weer rekening mee houden: Nederlanders komen ook deze zomer weer massaal in je modder liggen, je bier opdrinken en je vrouw tongen.

Het is volstrekt voorstelbaar dat de rest van Europa minder reikhalzend naar het festivalseizoen uitkijkt in de wetenschap dat de Nederlanders komen. Los van onze festivalgewoontes waren we toch al niet iedereens lievelings-Europeaan: we hebben een rottig immigratiebeleid en op vakantie hebben we altijd de neiging om elk schattig Italiaans terrasje helemaal te herinrichten als we met meer dan vier mensen komen eten. Bovendien gedragen we ons binnen de Europese Unie als die dikke zeur van een babyboomer-oom van je, die bang is dat de mensen zijn geld komen afpakken en al heel erg begint te zweten in zijn glimmende speknek als-ie daar aan denkt.

Toch is het belangrijk dat we de rest van Europa te vriend houden, voor als IS komt, bijvoorbeeld. Je zou dit jaar festivals in het buitenland kunnen overslaan (waarom 24 uur in een partybus zitten voor een festival dat qua line-up alleen verschilt met Lowlands in de programmering van wat Slowaakse folkrappers?), maar dat is helemaal niet leuk. Daarom is er maar één optie: je aanpassen aan het land waarin je festivalt. Hier wat handige tips voor het verloochenen van onze volksaard, zodat we gegarandeerd Europa's favoriete festivalganger worden.

Het belangrijkste om in gedachten te houden bij het bezoeken van een festival in het buitenland is het volgende: je bent niet thuis. Hoezeer het ook als thuiskomen voelt om direct na aankomst pissend dat Hongaarse meer in te rennen, je bent niet thuis. Je bent in een ander land en alles wat je doet wordt door geërgerde omstanders niet als een individuele daad gezien, maar als iets kenmerkends voor je soort. Als jij je campingburen de les leest omdat ze je luchtbedpomp niet snel genoeg naar je zin hebben teruggegeven, als jij een voorbijganger uit puur comfort met je omgeving bij de billen of ballen grijpt of het juist zelf allemaal uit de broek laat hangen 'omdat we toch allemaal onder elkaar zijn' straalt dat af op ons allemaal. Geen paniek: moslims, vrouwen, en niet-blanke mensen in het algemeen hebben daar dagelijks mee te maken. Het is niet eerlijk, maar er valt mee om te gaan. Denk voortaan eerst even aan de reputatie van onze trotse natie voordat je luidkeels klaagt over het gebrek aan koolzuur in je bier om hem daarna in het kruis van een vriend te gooien. Mocht dat echt moeilijk blijken kun je altijd moslims, vrouwen en niet-blanke mensen in het algemeen om advies vragen. Het zal je verbazen wat ze je allemaal van ze kunt leren, als je écht durft te luisteren!

Nederlanders zijn luide, luide mensen. Niet Brits-luid, maar wel echt luid. Daar zijn vast allerlei cultureel-evolutionaire theorieën over die een gezellig kolommetje in de Quest verdienen, maar het kan voor niet-Nederlanders storend werken. Ons volume is niet per se het verkeerde volume, maar in vergelijking met het volume waarop andere nationaliteiten met elkaar communiceren valt het wel uit de toon. Eerlijk is eerlijk: als je twee dagen tussen de chronisch bedaarde Duitsers hebt doorgebracht, is het niet raar dat je tegen je vrienden begint te praten alsof je op een glooiende heuvel een leger bronstige krijgers een inspirerende en opruiende speech toeschreeuwt, vlak voordat ze het slagveld op daveren. Niet raar, maar ook niet sociaal gepast. Het is belangrijk om je geluidsniveau af te stemmen op het land waarin je je festival viert. Dat is geen straf als je je festivalschema erop aanpast: verlies eerst in Engeland dusdanig je stem dat je in België en Duitsland vervolgens alleen nog wat schor kan mompelen. Wie geen geld heeft voor zo'n Europese festivaltour kan op internet wat lessen Dothraki downloaden en zich meester maken. Brullen in Dothraki wordt in heel Europa gewaardeerd.

Het is algemeen bekend dat een festival niet de plek is om de Hollandse gier uit te hangen. Zelfs mensen die in een gewoon café de prijs van een appelpuntje van euro's naar guldens omrekenen, hebben niet de moed om op een festival te bedenken wat die vijf muntjes voor een zompige hamburger ze kost. Doe dat dus ook niet. Als je schappelijk wil eten en drinken deze zomer zet je je tent maar op bij je ouders op het gazon. Laat het omrekenen ook achterwege als het juist een meevaller is. Wees niet die lul die in Polen, Roemenië, Hon- of Bulgarije lacherig gaat doen over de prijzen van het bier en het statiegeld op bekers en flessen daar. Er is een reden dat Polen met bussenvol naar Nederland kwamen om de bekers die jij in de modder gooit te hamsteren. Die reden is dat ze met een zomer bekers rapen meer verdienden dan met een jaar werken. Wees hier geen lul over. Of, in de Hollandse bewoordingen van mijn oude vader: vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.

Glutenvrije tosti's, gintonicbars, vintagewinkels, gezellige Amsterdamse tantes die de sanitaire voorzieningen bewaken, op je telefoon scanbare tickets, een overdaad aan pinautomaten en sigarettenkiosken, en een algeheel gebrek aan QR-codes om je heen: Nederlandse festivals zijn #blessed als het op voorzieningen aankomt. Verwacht dit niet op festivals in het buitenland. De technologie in je polsbandje zal je geen snellere route naar de mainstage wijzen, maar de kans dat je moet poepen op een onverlichte chemische mestheuvel is des te groter. Klaag hier niet over: je bent op vakantie in het buitenland en daar is hurkend poepen heel authentiek. Het lukte je elke keer dat je ouders tussen 1994 en 1999 langs de Route du Soleil stopten bij Aire de Saint-Oradoux-de-Chirouze, dus het moet je met je pillenbek op Dour ook lukken.

Je bent onnatuurlijk lang, wat betekent dat mensen niet achter je willen staan in een tent maar wel seks met je willen in een tent. Een belangrijke stelregel hierbij is, in de bewoordingen van mijn oude vader: vraag niet hoe het kan, profiteer ervan, maar niet ten koste van andermans relatie en de zwaarbevochten Europese vrede.

Wie van een festival een modeshow maakt, begrijpt weinig van het leven. Toch is het beter om op festivals in het buitenland de oranje opblaashoofddeksels thuis te laten. Maar dat is het eigenlijk altijd. Sommige dingen dring je alleen op aan mensen die toch al van je houden.

Je verstoppen in een paleis gebouwd van kratten van het goedkoopste bier dat er in de wijde omtrek te vinden was, deed je tien jaar geleden in Renesse. Dat moet fantastisch geweest zijn en het is je zeer gegund. Nu je een decennium later duizenden kilometers verderop op een evenzeer verregende camping staat, pak je je dranken drugsgebruik anders aan. Je bent niet op zuipvakantie, dus het mag allemaal wat minder teruggetrokken. Stort je met je volle gewicht in de plaatselijke specialiteiten en laat je adviseren door lokale festivalgangers. Wat ook werkt: juist de bij de lokale bevolking minder populaire dranken en gerechten kopen – zo sta je niet lang in de rij en heb je dus meer in een kortere tijd. In Engeland is het bijvoorbeeld aan te raden om lauwe Meantime Pale Ales te klappen: niemand anders wil dat, en de Britten vinden je leuk en dapper. Nadeel is wel dat wat je drinkt doet denken aan half afgekoelde pis van een paard dat een trog Oranjeboom heeft leeggeslobberd. Wat drugs betreft is het devies: deel uit en heers. Die gierende angst om dankzij je goedgevulde drugsknapzak in een overvolle vochtige Poolse cel te eindigen was op de heenweg misschien lachen, maar dat kun je op de terugweg echt niet meer aan.

Op Nederlandse festivals is het smakelijk lachen geblazen om drugskakkers, bloemenkinderen of de drum-n-bass-Mohikaan, maar lachen om andere nationaliteiten geeft toch een vieze smaak in de bek. Eén keer een bloedaardige Duitser die je aartsvriendelijk begroet met "Hallooeee!" nadoen is leuk – na acht keer wordt het vervelend, weet ik van de blikken die ik van mijn vrienden en onbekende Duitsers kreeg. Elke keer als je langs het knobibrot-karretje loopt heel hard Hitleresk "knobibrot!" roepen verliest ook snel zijn glans, schijnt. Besef je dat wij als we Nederlands praten voor anderstaligen klinken alsof we een doodsstrijd aan het leveren zijn, en dat andere mensen net zo weinig respect hebben voor onze Engelse uitspraak als wij voor die van hen. Wees open, vriendelijk en respectvol tegenover je medefestivalgangers. Tenzij het hondenbezittende fakkeljongleurs met dreadlocks, ontblote bovenlichamen en wijdvallende hennepbroeken betreft. Dan is alles geoorloofd.

We zijn trouwens overgestapt naar een andere facebookpagina. Like 'm nu, anders mis je dingen: