Drie journalisten van VICE News werden op 27 augustus gevangengenomen in Turkije. Ze maakten een reportage in het zuidoosten van het land en werden vervolgens beschuldigd van betrokkenheid bij terroristische activiteiten – een geheel ongegronde en absurde beschuldiging.

Terwijl Jake Hanrahan en Philip Pendlebury op 3 september werden vrijgelaten en naar de UK terugkeerden, is iedereen bij VICE News erg bezorgd om de derde betrokkene, Mohammed Ismael Rasool, die nog steeds wordt vastgehouden.

We roepen de Turkse autoriteiten op om, na de bevrijding van Jake en Philip, ook Rasool onmiddelijk vrij te laten.

***

"Weet je wat ik het meeste mis?" zegt Rasool terwijl hij op het matras in de hoek van de cel ligt. "Mijn Pinterest-account." Phil en ik barsten in lachen uit. Daar liggen we dan, onterecht beschuldigd, languit op een stel ranzige matrassen in een Turkse terreurgevangenis en het enige waar Rasool aan kan denken is zijn Pinterest-account. Het was alleen nog maar grappiger omdat hij het uitsprak als "P-Interest." Toen we het op de goede manier voor hem uitspraken weigerde hij ons te geloven.

"Ik meen het serieus," ging hij door. "Ik heb allemaal verschillende rubrieken met foto's van eten en landschappen van de plekken in de wereld waar ik ben geweest. Als ik ergens naartoe reis voor mijn werk en ik zie een mooie boom, zoek ik er later een plaatje van op en voeg ik 'm toe aan mijn Pinterest-account."

***

Rasool's geliefde Pinterest-account staat vol met prachtige afbeeldingen. Hij is een geweldige freelance journalist, fixer en vertaler. Toen hij 24 was lukte het hem om dwars door het Midden-Oosten te reizen en werkte hij voor VICE News, The Associated Press en Al Jazeera. Hij heeft zijn master Internationale Betrekkingen bijna binnen, alleen loopt hij nu dus het risico dat hij die opleiding nooit kan afmaken.

Helaas is hij een Arsenal-fan, maar verder is Rasool een doodnormale hardwerkende man met een breed netwerk. Dat lijkt genoeg reden voor de Turkse regering om hem ervan te beschuldigen een infiltrant te zijn, hoe bizar dat ook klinkt. Zoals hij die middag zelf zei op dat smerige matras: "Ze hebben absoluut geen bewijs."

Toen ik iets later voorovergebogen zat speelde er zich angstaanjagende doemscenario's af in mijn hoofd. Ik was gespannen en bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Ik beet constant op mijn nagels. Rasool had het door. Hij had alles altijd door. "Relax bro," zei hij. "We hebben niets verkeerd gedaan. We zijn hier snel weg. We zijn gewoon journalisten die geld proberen te verdienen."

***

Rasool had gelijk, we hadden niets verkeerd gedaan. En toch waren we aan het wegrotten in een zwaarbeveiligde Turkse terreurgevangenis. De bewakers vertelden ons op de weg ernaartoe dat het een gevangenis was waar ook IS-strijders zaten. Toen de politie ons een week eerder buiten voor ons hotel in Diyarbakir arresteerde werden we beschuldigd van terroristische misdrijven. We hadden een paar dagen gewerkt in het zuidoosten en deden verslag over het huidige conflict tussen de Turkse staat en de verdreven Koerdische Arbeiderspartij (PKK). De gevechten hadden honderden levens geëist in zes weken. Een groot deel van het geweld kwam door de jeugdvleugel van de PPK, de YDG-H.

We hadden al tientallen gewapende tieners rond zien zwerven door de straten van Cizre. We hadden zelfs onder vuur gelegen in Silopi, toen gemaskerde jongeren ons probeerden mee te nemen op patrouille in een gebied dat ze schijnbaar controleerden. Ook ontmoetten we een dertienjarig meisje dat getroffen was door drie verdwaalde kogels; in haar nek, ribben en rug. Dat gebeurde toen er gevechten uitbraken tussen de YDG-H en de politie. Als journalisten dachten we dat het belangrijk was verslag te doen van dit geweld en van de burgers die tussen de terreur van de beide partijen moesten leven.

We werden vastgehouden omdat we ons werk deden, en kregen de bizarre beschuldiging dat we infiltranten van de Islamitische Staat zouden zijn – een groep die we in ons verslag vrijwel buiten beschouwing lieten. Een officier van justitie stuurde ons, na vier dagen in voorlopige hechtenis in een isoleercel, naar de benauwde, smerige en zwaarbeveiligde gevangenis in Adana.

***

Onze celdeur zwaaide zonder waarschuwing open. Twee bewakers wezen naar Phil en mij en zeiden iets in het Turks. "Wat zeggen ze?" vroeg ik Rasool. Hij hield zijn adem even in en zijn gezicht vertrok. "Jullie twee zijn vrij om te gaan," herhaalde hij. Het duurde even om het nieuws te verwerken. Zowel Phil als ik werden vrijgelaten, maar Rasool werd gedwongen in de gevangenis te blijven. De moed zakte tot in mijn schoenen. Het was zo oneerlijk. De hele zaak was oneerlijk, maar dit was een steek in mijn hart. "Wacht even," zei Phil tegen de bewakers. Maar dat pikten ze niet, we moesten gelijk gaan. Ik omhelsde Rasool en beloofde hem dat we zouden vechten tot hij zou worden vrijgelaten. Phil deed hetzelfde. "Haal me hier weg jongens," zei Rasool toen we werden weggeleid.

***

Phil en ik zijn nu terug in het Verenigd Koninkrijk. VICE News ondernam actie om ons vrij te krijgen en slaagde erin ons uit de gevangenis te krijgen met zo min mogelijk verwondingen. Hoewel we erg blij en eeuwig dankbaar zijn om weer thuis te zijn bij onze families, is dit niet het moment om dat al te gaan vieren. Mohammed Ismael Rasool, onze vriend en collega, zit nog steeds opgesloten in de gevangenis in Adana voor een misdaad die hij niet heeft begaan.

FREERASOOL