De ergste dingen die mensen tegen me zeiden toen ik borstvoeding gaf

De tepel is allesbehalve bevrijd. Rond de negentiende eeuw kwam de seksualisering van de vrouwenborst op en daar blijven we de rotte vruchten van plukken. Zo doet voeden in het openbaar nog steeds hoofden draaien. Ook in Nederland liegen de cijfers er niet om: in 2010 beschouwde maar liefst 45 procent van de Nederlanders openbare borstvoeding als “niet normaal”. In 2002 was dit 40 procent.

Hoewel er gelukkig ook tegengeluiden zijn, zoals de ‘brelfie’ (breastfeeding selfie) en de recente modecampagne van Gap, blijft de borst geven voor sociaal ongemak zorgen: onlangs nog werd een moeder, die haar baby in een schoenenwinkel in Zutphen aan het voeden was, verzocht hiermee te stoppen.

Maar niet alleen omstanders vinden het een ongemakkelijke kwestie. Uit onderzoek van het Voedingscentrum (2016) bleek dat bijna een derde van de ondervraagde vrouwen zich onprettig voelt bij borstvoeding geven in het openbaar – omdat ze bang zijn dat anderen de borst kunnen zien, of het gevoel hebben dat mensen het aanstootgevend vinden. En die angsten zijn gegrond: want het onderlinge shamen door vrouwen is meedogenloos.

Om erachter te komen wat je als borstvoedende vrouw nou allemaal naar je hoofd geslingerd krijgt, vroegen we een paar moeders naar de bizarste dingen die ze hoorden en meemaakten tijdens het voeden van hun kind.

Toen ik rustig aan het voeden was in een hoekje van een kledingwinkel in Amsterdam, kwam er een jonge verkoopmedewerkster naar me toe. Ze was geschokt, voelde zich extreem ongemakkelijk bij het zien van mijn borst en baby en verzocht me de winkel te verlaten. Ik was beledigd, maar ook met stomheid geslagen. Ik probeerde nog te protesteren, maar dat is lastig met een etende baby aan je tiet. Achteraf heb ik nog een mail naar ze gestuurd, maar een echt inhoudelijke reactie bleef uit. Dat borstvoeding geven een van de meest natuurlijke dingen op aarde is, daar was ze zich totaal niet bewust van. En dit was nota bene nog wel een jonge, hippe vrouw. Een aantal weken later plaatste Gisele Bündchen een 'brelfie' op haar Instagram en toen was het ineens wél oké en zelfs hip. Iedereen is zo ver verwijderd van wat eigenlijk het meest natuurlijke is in de wereld. Dat vind ik triest. Ik heb er geen moeite mee mijn borsten er, waar dan ook, uit te halen als hij honger heeft – mijn baby gaat voor.

Ik kreeg vaak vieze blikken of afkeurende vragen als: ‘’Ben je nou nog niet gestopt met die borstvoeding?" en "tegenover wie wil je je bewijzen?” Of: “Gatver, je gaat toch niet hier zitten kolven? Ik ben net aan het eten.” Bizarre opmerkingen als “tietuuuuhhhh” en “oeh, ik zag je tepel” zijn ook de revue gepasseerd. Ik heb weleens meegemaakt dat iemand om een slokje vroeg, of vroeg of ik het zelf wel eens heb gedronken. Maar de situatie die me nog het meest is bijgebleven, is toen ik op een zondagmiddag in een café in Amsterdam borstvoeding aan het geven was en een jonge, mannelijke kennis naar me toe kwam om te vragen of ik er opgewonden van raak als mijn baby aan mijn tepel zuigt. Daarna zei hij dat mijn zoontje maar geluk heeft dat hij zo vaak aan mijn tieten mag zitten. Dat maakte me boos. Ik vroeg hem waarom hij borstvoeding als iets seksueels zag, waarop hij antwoordde met “ja, dat is toch geil?” Hoewel ik op dat moment met m’n mond vol tanden stond, vroeg ik me achteraf af hoe je zoiets in hemelsnaam bedenkt. Waar haal je het lef vandaan om zoiets te vragen en te zeggen tegen iemand die je nauwelijks kent? En waarom wordt het vrouwelijk lichaam altijd gezien als lustobject?

Ik geef nu in totaal zes jaar borstvoeding. Hoewel ik me ervan bewust ben dat sommige mensen absoluut allergisch zijn voor alles wat maar enigszins bloot is, heb ik echt lak aan wat anderen denken en heeft het mij er nooit van weerhouden om te voeden. Zelf ben ik heel vrij opgevoed, maar voor sommigen is voeden in het openbaar kennelijk nog een taboe. Terwijl ik mijn zoontje van vier maanden de borst gaf in de trein, liepen er twee vrouwen langs die duidelijk hoorbaar tegen elkaar zeiden: “Moet je kijken! Wat een aandachttrekkerij, met haar kind aan de borst. Bedek je even.” Ik kon dat niet zomaar over mijn kant laten gaan, dus ik zei tegen ze dat een hongerige baby voeden op geen enkele manier aandachttrekkerij is. Al denk ik niet dat ik de mening van die vrouwen heb kunnen veranderen. Achteraf vroeg ik me ook af waarom ik überhaupt in godsnaam energie stak in een reactie.

Nadat ik las dat wanneer moeders zien dat andere moeders borstvoeding geven, de kans groter is dat ze het zelf ook gaan doen, begon ik borstvoedingsselfies te plaatsen. Op de honderden foto’s die ik maakte zie je een heel gelukkig baby’tje aan de borst. Ik belde het fotomuseum in Den Haag, omdat ik dacht dat zij misschien wel geïnteresseerd zouden zijn in de serie. Maar zodra de man die ik aan de telefoon had het woord ‘borstvoeding’ hoorde, was het gesprek meteen over, zonder dat hij ook maar één foto had gezien of uitlegde waarom. Ik was verbijsterd en plaatste een relaas op mijn Facebook. De volgende dag hing er een journalist aan de lijn voor een interview. Op dat artikel kreeg ik toen zoveel ellendige reacties, vooral van vrouwen. We zijn vaak elkaars ergste vijand lijkt wel. Van opmerkingen als “dat doe je toch niet” en “dat kind is al groot genoeg” tot “dit is niet normaal”. Wat hebben we nog een hoop te leren. Het is 2018, jongens.

Anderhalf jaar geleden gaf ik mijn zoon borstvoeding in het openbaar, en een aantal vrouwelijke bezoekers vonden het blijkbaar nodig om daar opmerkingen over te maken. Ze wezen naar me en smoesden tegen elkaar over hoe ongepast ze het vonden om in het openbaar te voeden. Maar dat is waar borsten voor gemaakt zijn? Het is de normaalste zaak van de wereld. Ik had het nog begrepen als mijn borst totaal ontbloot was, maar ik droeg zelfs voedingskleding om mijn borst te bedekken. Er was alleen een hoofdje ter hoogte van mijn borst te zien, verder niets. Bovendien stond er, op een steenworp afstand, een kalf bij zijn moeder te drinken. Toen ik daar wat van zei, vonden die vrouwen dat toch "iets heel anders". Hoezo kortzichtig? Misschien denken ze ook dat melk uit een pak komt en vlees van de supermarkt.

Mijn eerste kindje heb ik tot veertien maanden de borst gegeven. Mijn tweede, die nu net veertien maanden is geworden, drinkt nog steeds. Helaas heb ik in die tijd genoeg rare dingen van omstanders gehoord. Tijdens het voeden van beide kinderen hebben mensen me weleens gevraagd of ze niet te groot waren om nog aan de borst te drinken. Ze waren toen ongeveer één jaar oud. Een keer kreeg ik de vraag: “Zit jij hier nu echt in het openbaar je kind aan de tiet te voeren?” Toen ik daarop "ja" antwoordde, reageerde de ander verafschuwt met “walgelijk!”. Maar het allerergste vond ik nog toen ik mijn baby in het eetgedeelte van een tuincentrum aan het voeden was en iemand me vroeg of ik "wilde stoppen met mijn porno-act". Ik zei dat diegene maar de andere kant op moest kijken als ‘ie er zoveel moeite mee had.

Heb je zelf ook iets naars meegemaakt tijdens het geven van de borst in het openbaar? Dan kun je terecht bij Stichting Melkpunt.

Lees hier meer over Moederdag.

Volg Broadly op Facebook , Twitter en Instagram .