Hoe Lady Galore zichzelf leerde accepteren

Tijdens Pride 2018 lees je bij ons extra veel verhalen over mensen van het hele lhbt+-spectrum. Klik hier voor alle artikelen van Onder de gaydar.

“Suiker?” Sander aarzelt. We zitten aan de eettafel in de woonkamer van zijn appartement in Amsterdam-Oost, begane grond. De afgelopen anderhalf uur — de duur van ons gesprek — is hij bezig geweest met het maken van een aardappelsalade: eieren koken, aardappels schillen, bleekselderij snijden. Hij steekt mij een stuk toe en bijt zelf ook in een steel.

Een glittertje dat onder zijn oog af en toe opblinkt herinnert aan de rijzige diva – met hak en haar ruim twee meter – die hij gisteravond laat na een feestje in de stad van zijn gezicht heeft geveegd: Lady Galore, zijn alter ego en één van de meest succesvolle dragqueens van Nederland.

De 34-jarige Sander loopt vandaag in joggingbroek en oud T-shirt af en aan naar de keuken. Galore heeft vrijaf en is opgeborgen in zijn speciale Galore-kamer achterin de woning, verspreid over dozen en kledingrekken, de pruiken op witte dummy’s van piepschuim.

Koken is zijn hobby niet, al doet hij het steeds vaker. Sander: “Ik dwing mezelf om nieuwe recepten uit te proberen. Ik kom langs drie snackbars als ik naar de Albert Heijn ga. Voorheen was het kansloos. Je hebt het verdiend, zei ik dan tegen mezelf. Of: ik ga nu heel lekker een kaasplankje voor mezelf halen. Altijd iets met veel calorieën dat zwaar op de maag lag. Dat voelde dan goed.”

Die tijd is voorbij. Veel vet verdraagt Sander simpelweg niet meer sinds hij vijf maanden geleden een maagverkleiningsoperatie onderging. Via Facebook en Instagram houdt hij zijn tienduizend volgers op de hoogte van de transformatie die hij doormaakt: een kaaklijn die zich steeds nadrukkelijker aftekent, jurken die ineens te ruim vallen en worden ingeruild voor steeds slankere exemplaren – en steeds blotere. Maar ook de nieuwe keuzes die hij maakt als het gaat om eten en bewegen (tenminste anderhalf uur per dag).

De salade is net klaar, nu de dressing. Hij heeft zojuist een lik genomen maar helemaal tevreden is hij niet: “Het moet nog iets… Proef jij eens even? Dip gewoon met je vinger.”

i-D: Er moet een klein beetje suiker in. Of is dat als tegen een alcoholist zeggen dat-ie een slok sherry moet nemen?
Sander: Nee, maar ik twijfel of ik misschien toch zoetjes moet gebruiken dan [lacht].

132 kilo toen, 73 nu, 59 kilo eraf. Zijn die getallen belangrijk voor je?
Eigenlijk wel. Het begon er al mee dat ik een bepaald gewicht moest hebben om voor de operatie in aanmerking te komen. Ik wilde het al jaren eerder, maar ik was steeds net niet zwaar genoeg. Verzekeringskwestie. In het ziekenhuis zeiden ze later dat 35 kilo het maximale was dat ik door de operatie kwijt zou raken, elke kilo meer moest ik zelf doen. Aanvankelijk was m’n streefgewicht 88 kilo, maar toen ik dat had bereikt dacht ik: dan lukt 82 kilo, of nog minder, ook.

Hoe verleg je de focus van die kilo’s naar tevreden zijn met wat je hebt bereikt?
In mijn hoofd ben ik nog steeds een dikkerdje. En dat gaat ook niet weg. Ik kijk eerst naar een stoel voordat ik ga zitten: kan die mij houden? In een vliegtuig loop ik zijwaarts. Ik hoor het ook van anderen die deze operatie hebben gehad. Ze schrikken nog steeds als ze voorbij een spiegel lopen of zichzelf in een etalage zien: wie is dat dunne type? Heel gek.

Voel je je beter zonder dat extra gewicht?
Mijn slaapapneu is verdwenen, m’n suikerziekte is weg, ik heb minder gewrichtsklachten. Die doelen heb ik al behaald. Mijn conditie kan beter en het oog wil ook wat: ik wil graag aantrekkelijker zijn voor mezelf. Hopelijk gaan anderen het ook zien. Ik begin nu weer voor mezelf kleding te kopen, voor Sander. Voorheen deed ik dat nooit, ik vond het niet leuk. Alles ging naar Galore. Het was ook beetje verstoppen denk ik.

Wat verstopte je?
Dat ik al m’n energie, tijd en geld in Galore stak. Daar heb ik heel veel succes mee, dus dat is een fijne plek om te zijn. Ik krijg er waardering om, respect. Dat is prettig. Sander hoefde dat niet. Ik kwam thuis, ging slapen, en als ik wakker werd ging ik weer verder met dingen doen voor Galore. Daar begin ik nu beter balans in te vinden. Ik was best ongelukkig in m’n gewicht en in m’n liefdesleven. Een liefdesleven is er nog steeds niet echt, maar nu ik zelf lekkerder in m’n vel zit, durf ik misschien wat meer op dat vlak. Als jullie er niet bij zijn, mag ik graag een beetje aan mezelf zitten, zo van: jeetje, zo voelt mijn lijf nu dus.

Het is nu tijd om meer succes te hebben als Sander?
Ja, ik wil in ieder geval gelukkiger zijn als Sander. Ik zorg beter voor mezelf. Vroeger kende ik geen maat. Qua drank niet — al werd ik nooit echt lam — er kon een hele fles wodka doorheen gaan tijdens een gezellig avondje Galore. Maar ook met werk. Ik beulde mezelf af om een perfecte boot neer te zetten tijdens Amsterdam Pride om daarna in een zwart gat te vallen. Dan was ik depressief. Galore is een rol die bij me past en waarvan ik na al die jaren precies weet hoe ik die moet spelen. Maar het blijft een rol. Galore doet dingen die ik als jongen niet doe, zoals op een podium staan. Als ik als Galore een kroeg binnenkom, vind ik het prettig als mensen zich omdraaien en ik complimentjes krijg. Als jongen hoef ik die aandacht niet zo.

Zou je het niet juist leuk vinden om als jongen op een vergelijkbare manier aandacht te krijgen?
Dat is zes stappen te ver. Ze zeggen nu wel tegen me dat ik er goed uit zie, maar dat is vanwege dat gewichtsverlies. Het is nooit dat ze denken: wat loopt daar nou een mooie knappe jongen binnen? Ik zie mezelf ook niet zo, ik heb gewoon niet de features van een standaard knappe man. Misschien is het ook niet leuk om standaard te zijn. Mensen kunnen me niet plaatsen. Vroeger als puber al.” Hij zet een stemmetje op: “‘Is het een meisje of een jongen?’ Ik ben geen fashionista, ik was nooit een twinkie en geen typische chub of bear.

Dat hoeft toch ook niet? Mensen kijken je in de ogen en zien dan simpelweg wel of niet een leuke vent in je.
Dat moet ik gaan ervaren. Voorheen keken ze naar een dikke jongen. Ik denk dat zo’n eerste indruk belangrijk is in hoe mensen je zien. Ik hoop dat daar nu verandering in komt: hij ziet er niet verkeerd uit, hij is aardig. Ja, hij is een dragqueen maar wat heeft hij nog meer te bieden?

Kijk je zelf zo naar jezelf?
Ik heb veel te bieden. Ik denk dat ik aardig ben en sociaal. Ik heb geen goede opleiding gehad maar ik ben niet dom. Ik heb m’n minpunten maar die ken ik — dat is ook weer een kracht.” Dan, met een vrolijke grijns: “Ik vind mezelf best een catch. Anderen moeten dat nog even gaan zien.

Ik kan heel erg genieten — oh, het wordt nu zo’n dating verhaal — van een barbecue met vrienden. Vrienden vind ik heel belangrijk. Ik hecht daar meer waarde aan dan anderen denk ik. Misschien omdat ik niet echt familie heb. Althans, het contact is niet al te best. Ik ben uit huis getrapt toen ik een jaar of vijftien, misschien net zestien, was.”

Waarom werd je uit huis gegooid?
M’n moeder was niet echt gay friendly. Met m’n stiefvader ging ik slecht, er was altijd ruzie en ellende. Toen ik eenmaal vertelde dat ik homo ben, zeiden ze: dat gaat wel over, het is een fase. Na een paar dagen was het nog niet over, dus ik zei: volgens mij is het geen fase. Toen ik de eerstvolgende keer thuiskwam stond mijn koffer klaar met een briefje erbij: we willen geen flikkers in huis. Of ik weg wilde gaan voordat ze thuis waren. Toen ben ik weggegaan.

Waar ging je heen?
Ik kon terecht bij een vriendin. Het ging thuis al langer slecht. Er waren vaak gevechten en dan riepen ze: ga weg, ik wil je paar dagen niet meer zien. Dan zwierf ik rond, was ik een paar dagen bij mensen thuis, klopte ik aan bij een buurmeisje. Toen die koffer voor me klaar stond was dat een soort bevestiging. Fijn was het niet, maar ik ben gewoon maar weggegaan. Ik dacht: het was toch al nooit leuk. Ik nam m’n matras mee en wat spulletjes. Ik denk niet dat ik gehuild heb. Ik ben wel depressief geweest in die periode maar ik heb er weinig tranen om gelaten.”

Heeft drag je door je door die periode heen geholpen?
Galore heeft me een doel gegeven. Ik had nooit geleerd om voor mezelf te zorgen, ik heb geen opleiding afgemaakt. Ik rommelde eigenlijk maar een beetje aan. In drag kwam alles bij elkaar waar ik affiniteit mee heb en wat ik leuk vind: performen, mensen om me heen verzamelen, dingen organiseren. Het is me gelukt om dat samen te voegen tot een succesvol product. Maar ik verloor in dat proces Sander een beetje uit het oog.

Met de start die jij hebt gehad zal het niemand verbazen dat je je niet altijd heel lekker voelde over jezelf.
Mijn eigenwaarde was niet hoog, nee. Sowieso is dat lastig voor een puber. Normaal groei je daar uit als je een beetje een basis hebt en mensen om je heen die van je houden. Dat had ik niet echt. Ik ga nu een nieuwe fase in, het voelt als een avontuur. Voorheen had ik geen energie, ik was heel veel moe. Als ik thuiskwam was het eerste wat ik deed liggen en dan… niks meer. Ik ben benieuwd wat deze nieuw start voor me gaat betekenen. Voor mij gaat er niet zozeer om hoe mijn leven was, maar wat ik ervan heb gemaakt, waar ik trots op ben en ook verder mee moet.

Waar ben je het meest trots op?
Ik ben trots op… Hij denkt even na. Veel mensen zijn het niet eens met mijn levensstijl. Hoe ik woon, doe of met geld om ga. Ik denk alleen maar: ik ben begonnen met een nachtkastje en een matras. Ik heb het opgebouwd tot wat ik nu heb. Daar ben ik best trots op. Het is niet alles, het is niet chique en niet duur. Ik heb geen opleiding maar ik heb nu als dragqueen een internationaal platform, als enige uit Nederland zo groot.”

Hij onderbreekt zichzelf.

"Dat klinkt ook arrogant."

En dan: "Maar het is wel zo. Nou nee, dat zeg ik verkeerd: ik ben internationaal… Nee, wacht even, ik ga het anders formuleren: ik ben de enige Nederlandse dragqueen die zoveel doet op internationaal vlak. Voilà, zo is het."

Hij dipt een vinger in de dressing na er toch een klein beetje suiker bij te hebben gedaan.

“Ja, beter.”

Credits

Fotografie: Paul Sixta www.paulsixta.com
Met dank aan Hotel V

Dit verhaal verscheen eerder op i-D.