Ik was tijdens Dekmantel voor één keer die lul die raar doet bij Boiler Room

Het is de afgelopen jaren totaal geaccepteerd geraakt om in het openbaar ongegeneerd toe te geven aan je camerageilheid. Je kunt de deur niet meer uit of je krijgt de selfiestick van een zelfbenoemde vlogger of toerist tegen je hoofd aan. Iets wat daar perfect bij aansluit is Boiler Room, het feestje waar dj’s en hun uitzinnige publiek live te volgen zijn via een stream, om vervolgens voor altijd op het internet te belanden. Een eeuwige herinnering aan een onvergetelijke nacht dus.

Boiler Room doet iets met de aanwezigen. Ik keek best vaak naar hun streams op momenten dat ik niet wist wat ik met mijn leven moest doen, en ik heb de normaalste feestgangers zien veranderen in totale maniakken. Als vloggen masturbatie is, is Boiler Room een gigantische gangbang waarbij de camera de ontvangende partij is. Er staat vooraan altijd wel iemand die zich niet in kan houden en alle aandacht voor zichzelf opeist. Schuimbekken, scheelkijken, mensen aan de kant duwen, schreeuwen en zelfs in extreme gevallen de dj aanraken: het lijkt alsof er geen grenzen zijn aan de beestachtige camerageilheid.

Ik ging naar Boiler Room op Dekmantel Festival om ook één keer vooraan te staan. Ik wilde erachter te komen of het divagedrag voor de camera aanstellerij is, of echt een onbedwingbare neiging naar roem. Dat ging ongeveer zo:

16.27 – Dag volk, hier ben ik!

Als ik op Dekmantel aankom, is mijn Boiler Room-experiment het eerste waar ik me aan waag. Dan ben ik er maar vanaf, want het lijkt me niet echt leuk. Ik ben bijna twee meter lang, wat betekent dat ik sowieso bij concerten altijd een heleboel boze blikken krijg als ik te ver vooraan sta. Maar goed: ik wil voor één keer weten hoe het voelt om de ster van een Boiler Room-video te zijn, en dat moet het publiek maar begrijpen.

Ik sla een biertje achterover en knoop een hysterische bandana om mijn hoofd, zodat ik in een strijdlustige stemming kom. Ik haal diep adem en stort me in de menigte. Soms beweeg ik me zijdelings, als een krab, om tussen mensen door te glippen. Maar helaas lukt het niet altijd om de andere feestgangers te ontzien. Bij de eerste teen waar ik op sta zeg ik nog beleefd “sorry”. Maar hoe dichter ik bij de magische camera kom, hoe minder het mij spijt als ik weer eens mijn elleboog in iemands oogkas plant. Op deze manier vindt er dus van tevoren al een soort natuurlijke selectie plaats: compassievolle softies komen nooit vooraan te staan bij Boiler Room.

16.36 – Ben ik in beeld?

Ik ben vastgelopen ergens op de derde rij. Voor me staat een meisje dat af en toe geërgerd achterom kijkt als ik haar subtiel opzij probeer te duwen. Voor haar staan een jongen en een meisje die allebei uit een zeer hedendaagse versie van The Matrix weggelopen lijken te zijn. Ze zijn best klein, dus het zou zomaar kunnen dat ik in beeld ben.

Ik pak mijn telefoon erbij om de livestream te checken. De dj staat precies tussen mij en de camera in. Van alle plekken waar hij kan staan! Ik probeer mijn hoofd tussen de mensen op de rijen voor me te steken, maar dat lukt niet zo goed. De Matrix-jongen is er duidelijk niet blij mee. Er is maar één oplossing: verder naar voren. Dan krijg ik een appje van mijn collega, die op kantoor (het is vrijdagmiddag) de stream aan het kijken is: “Yes, ik zie je.” Triomf!

16.48 – Ik ben in beeld.

Het meisje voor me is afgetaaid, en alleen de Matrix-personen staan nog in de weg. Ik zie de camera, maar ze focussen constant op de handen van – alweer – die dj. Ik maak de meest aandachtsgeile moves, en dat helpt. De blik van de camera glijdt van boven naar beneden over mijn lichaam, en dat is een heerlijk gevoel. Ik kan de neiging niet bedwingen om kushandjes te werpen naar het bankhangende publiek. Hallo! Ik ben hier! Ik besta!

16.53 – Ik ben een monster geworden.

Ook de mensen die reageren op de stream hebben me gezien, blijkbaar is de honger naar aandacht van mijn gezicht af te lezen. “Tall guy is like Godzilla waiting to attack the front,” zegt ene Tony Almeda in de chatbox.

16.56 – Ik sta vooraan!

Ondertussen begint de dj op te bouwen naar een climax. Opgehitst door de muziek begin ik enthousiast te joelen en te fistpumpen. De opbouw duurt erg lang, wat vermoeiend is. Langer dan twintig seconden jezelf zo lichamelijk uitsloven staat dom, maar er halverwege een climax mee ophouden staat nog idioter. Hallo! Kom maar door met die drop!

Terwijl ik sta te fistpumpen, staat er naast me iemand te springen. Wanneer eindelijk die stampende vierkwartsmaat losbarst, begint hij een moshpit te bouwen. Als hij daarmee probeert verder vooraan te komen, maakt hij een grote fout, want ik (en niet hij) profiteer van de chaos. De Matrix-figuren raken verstrikt in de maalstroom, maar ik ontworstel mezelf met een sierlijke pirouette. Terwijl ik mijn bandana weer rechttrek, dringt het besef tot me door:

Ik sta vooraan!

Wat er nu in mijn hoofd gebeurt is moeilijk te omschrijven. Het is een soort wilde manie. Ineens wil ik mijn borstkas showen, omdat ik dit jaar ook eens een keer naar de sportschool ben geweest.

Ik begin mijn overhemd los te knopen en doe de meest diva-achtige bewegingen terwijl de camera echt niet meer om me heen kan. De jongen die de pit begon erkent in mij zijn meerdere en zet zijn petje op mijn hoofd. Ik weet niet hoe het eruitziet, maar in deze high staat alles mij geweldig.

De dj voorziet me van de perfecte soundtrack. Ik heb zin om hem te knuffelen, ik doe nog een stapje naar voren. Iedereen schreeuwt en danst.

Voor moi?

“Back off a bit!” Een vlokje spuug vliegt uit mijn mond, ik doe nog een knoopje open. “Back off!” Er staat iemand tegen me aan te duwen. Een lul met een microfoon die denkt dat hij alles kan maken. Terwijl de muziek weer zachter wordt begint hij dj’s af- en aan te kondigen. Ik voel mijn euforie verschrompelen, en mijn mondhoeken omlaag zakken. Mijn moment is voorbij. Ik pak het petje van mijn hoofd. Het is bruin, niet echt mijn kleur. Een beetje voorovergebogen blaas ik de aftocht.

17.05 – De nasleep.

Buiten ga ik ergens in een hoekje op een boomstam zitten, overmand door spijt en schaamte. Ik heb me inderdaad helemaal gek laten maken door de camera, door de mogelijkheid om mijn dansbewegingen te vereeuwigen op het internet. Ik was mezelf niet meer, ik werd helemaal overgenomen. En daardoor is nu mijn schaamteloze klootzakkerigheid vereeuwigd op internet. Gelukkig had ik een zonnebril op.

Sorry Identified Patient, je set was vet, maar ik was alleen maar met m’n eigen roem bezig. Sorry alle mensen op wiens tenen ik heb gestaan. Sorry meisje dat in de weg stond, sorry Matrix-mensen. Sorry mensen thuis. Ik overweeg om een zielige vlog te maken waarin ik mijn excuses aanbied, maar ik denk dat zelfs dat geen troost meer kan bieden. Bekijk hieronder de volledige afgang:

Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter .