Jhonny van Beukering is tegenwoordig jeugdtrainer in zijn geboorteplaats Velp.
Foto's door auteur.

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

De liefde van Jhonny van Beukering voor het amateurvoetbal

“Jhonny is als een boomerang. Je gooit hem weg, maar hij komt altijd weer terug bij deze club.”

In de kantine van SC Veluwezoom in Velp zitten kinderen aan een lange tafel te ontbijten. Er staan zakken met brood, vleeswaren, kaas en hagelslag. Aan het einde van de tafel stopt Jhonny van Beukering (35) ook een broodje in zijn mond. “Welkom, jongen,” zegt hij vriendelijk. “Heb je al ontbeten? Anders zoek je hier wat lekkers uit.” De oud-spits van onder andere Feyenoord, Vitesse en NEC is tegenwoordig jeugdtrainer in zijn geboorteplaats Velp, bij SC Veluwezoom onder 13.

Advertentie

Ik ben op deze zaterdagochtend naar het Gelderse plaatsje afgereisd om Van Beukering een dag te volgen. Hij draagt een blauw-geel trainingspak van Hummel met daarover een jas van de club. Van Beukering vertelt dat de ouders erg betrokken zijn bij het elftal en dat hij een goede technische staf om zich heen heeft, bestaande uit zijn vader Connie, begeleider Marco en grensrechter Jan, die verderop aan tafel ook druk bezig is met broodjes smeren.

Die goede sfeer is precies de reden dat Van Beukering steeds weer terugkomt bij deze club. “Als ik warmte voel, blijf ik langer zitten,” zegt hij. “Zo niet, dan ben ik ook zo weer weg. Bekijk het maar, denk ik dan. Bij dit elftal krijg ik er een hoop voor terug.” Marco, de vrolijke, forse begeleider van het elftal, komt naast me aan tafel zitten en tikt me aan. “Weet je wat een boomerang is?,” vraagt hij. “Die gooi je en komt altijd weer terug. Dat is Jhonny.”

1553248062474-fullsizeoutput_12de

Connie, de vader van Van Beukering, zit aan het hoofd van de tafel. Hij heeft een snor en draagt een zwart-gele jas, en is als assistent-trainer nauw bij het team betrokken. Zijn zoon traint dit elftal vooral uit liefde, benadrukt hij. “Iedereen denkt dat hij hier voor het grote geld zit, maar hij doet dit helemaal gratis. Er is hier namelijk helemaal geen geld.”

Zijn vader is niet het enige familielid die bij het elftal betrokken is. Het zoontje en een neefje van Van Beukering spelen zelf in het team. Hij komt dan ook uit een grote familie, met tegen de honderd neven en nichten. “Bij mijn moeder waren ze met zeven kinderen en bij mijn vader met dertien,” verklaart hij. “Die hebben allemaal drie of vier kinderen, dan gaat het hard.” Zelf heeft Van Beukering ook drie kinderen, waarvan er dus een voetbalt. Zijn andere zoontje is meer van het gamen en zijn dochter meer van het paardrijden. Ook bij de sport van zijn dochter gaat hij weleens kijken. “Ik heb lichte hooikoorts, dus als ik ga kijken wordt heel mijn gezicht rood,” zegt hij. Hij laat dit daarom ook liever aan zijn vrouw over.

Advertentie
1553248714256-fullsizeoutput_1313

Jhonny strikt de veters van zijn zoon Jaysen.

Met zijn vrouw is hij al veertien jaar samen. “We kregen een beetje contact via MSN,” weet hij nog. “Een beetje ouwehoeren en van het een kwam het ander.” Hij is blij dat ze elkaar de ruimte geven in de relatie. Als hij ‘s avonds weg is, hoeft hij niet tien belletjes van het thuisfront te verwachten. “Ze weet gewoon dat ik op de voetbalclub ben. Ik ben nou eenmaal altijd met voetbal bezig, dat vind ik het leukste wat er is.”

Als hij opstaat voor de wedstrijdbespreking, krijgt hij van een moeder van een van de spelers een roze Mickey Mouse-tas. Daar zit een knuffel in, legt Van Beukering uit. De dochter van de clubscheidsrechter is ernstig ziek, dus wilden ze hem vanuit het team een steuntje in de rug geven. “We zijn hier een grote familie,” zegt hij. Met de roze tas stapt hij de kleedkamer binnen, waar alle spelers in blauwe trainingspakken en gele sokken klaar zitten. Even later overhandigt de zoon van Van Beukering als aanvoerder het cadeau aan de scheids, die het gebaar erg kan waarderen.

Terwijl de spelers in de kleedkamer de acties van Kylian Mbappé en Neymar bespreken, neemt Van Beukering plaats op het houten bankje naast het tactiekbord. Het jeugdteam speelt in een competitie met oudere tegenstanders, omdat ze de leeftijdsgenoten uit de regio allemaal met groot gemak van de mat tikten. “We weten dat ze fysiek allemaal een jaar verder zijn,” zegt hij tegen zijn spelers. “Maar als je slim bent en het balletje goed laat lopen, maakt dat helemaal niks uit.”

Advertentie
1553248803930-fullsizeoutput_1314

Jhonny bespreekt de tactiek. Op de achtergrond zijn vader Connie.

1553248905309-fullsizeoutput_12d0

Van Beukering schuift met de magneten op het bord. Hij geeft steeds een voorzetje, en laat het steeds door de jongens afmaken. “Wat gaat de laatste man doen?,” vraagt hij. “De linksback inspelen,” klinkt er in koor. “Wat moeten we dan doen?” “Kort zitten.” Na een bespreking van ongeveer tien minuten breit hij er een eind aan. “Maak er een goede wedstrijd van en niet zeiken als je gewisseld wordt,” zegt hij. “Geen halve pootjes erin. Zet hem op boys.”

De jongens lopen het kunstgrasveld op voor de warming-up. Daar raak ik aan de praat met Jilliano. Hij is een van de aanvallers van het elftal, maar door een blessure begint hij vandaag op de bank. “Jhon is een goede trainer, je merkt echt dat hij prof is geweest,” zegt Jilliano. Dat merkt hij vooral aan het niveau van de trainingen, dat veel hoger ligt dan hij van andere trainers gewend was. “Ik vind ook dat hij veel heeft bereikt. Alleen jammer van die blessures hè.” Hij gaat in de dug-out zitten, waar Van Beukering zijn geblesseerde voet intapet.

1553249073314-fullsizeoutput_1317

Als de jongens zijn opgewarmd, neemt Van Beukering plaats op een Aquarius-kratje naast de dug-out. Hij heeft constant een stopwatch in zijn rechterhand. Vlak nadat de scheidsrechter heeft gefloten voor het begin van de wedstrijd, is het al raak voor zijn team. “31 seconden,” laat hij tevreden zien op zijn stopwatch.

Van Beukering blijft de hele eerste helft op het kratje zitten, en analyseert ondertussen hoe zijn ploeg speelt. Met een 2-0 voorsprong zoekt zijn team de kleedkamer op. Onderweg naar de kleedkamer maak ik een praatje met Jaysen, de zoon van Van Beukering. “Papa is ook wel streng als trainer,” zegt hij. “Maar dat is prettig, anders word je niet beter.” Jaysen vertelt dat hij zeker niet wordt voorgetrokken door zijn vader. Zijn vader wordt zelfs bozer als hij een foutje maakt dan bij de andere jongens. “En als ik slechter speel dan de rest, zet hij me er gewoon niet in.”

Advertentie
1553249170120-fullsizeoutput_1319
1553249340646-fullsizeoutput_12e9

Grensrechter Jan gaat rond met limonade.

In de kleedkamer gaat grensrechter Jan rond met een kan limonade. Hij heeft korte stekeltjes en in zijn nek een tatoeage met de naam Jayden. “Ik ben assistent, keeperstrainer én grensrechter,” zegt Jan. “Anusje van alles, dus eigenlijk.” In de tijd dat Van Beukering niet bij de club rondliep, waren Jan en hij elkaar wat uit het oog verloren. “Maar zeker niet uit het hart,” benadrukt Jan. Ze hadden elkaar jaren niet gesproken, totdat bij Jan ineens de telefoon ging. Nog voordat Van Beukering hem überhaupt had gevraagd of hij hem wilde helpen bij zijn elftal, stemde Jan ermee in. Voor een grensrechterstenuetje en een paar keepershandschoenen wilde hij het met alle liefde doen.

Van Beukering neemt in de kleedkamer weer plaats naast het tactiekbord. Hij voert drie wissels door en geeft aan dat hij gematigd tevreden is. “Ik moet zeggen dat we wel aardig spelen,” zegt hij. “Alleen wat zuiniger omgaan met de kansen, die eindpass moet goed zijn.” Hij stuurt de jongens weer naar buiten voor de tweede helft. Hij neemt weer plaats op het kratje, met wederom de stopwatch in zijn hand. Weer is het snel raak. “1 minuut en 26 seconden. Valt vergeleken met de eerste helft toch een beetje tegen.”

1553249683539-fullsizeoutput_12f1

Aan de rand van het veld staat een vrouw te fotograferen, genaamd Wendy. Zij is de moeder van een van de spelers. Ze vertelt dat Van Beukering vorig jaar twijfelde om te stoppen als jeugdtrainer, maar dat de spelers hem toen bij het teamuitje in Slagharen een boomerang als cadeau hebben gegeven, en een shirt met de tekst: “Als je hem gooit, komt hij altijd weer terug.” Na aandringen van zijn zoon besloot hij uiteindelijk toch om door te gaan.

Advertentie

Ondertussen valt het ene na het andere doelpunt voor de jongens van Veluwezoom. Van Beukering tilt op een gegeven moment een geblesseerde speler van het veld, en niet veel later opnieuw eentje. “Weer een geblesseerde, godverdomme,” lacht hij. Dit keer is het zijn eigen zoon. Hij loopt het veld op en kijkt achterom richting de bank: “Is niet goed voor mijn enkel dit.” Hij tilt zijn zoon het veld af en plaatst hem in de dug-out. “Volgende keer is het jouw beurt,” zegt hij tegen Marco. “Dikke lul, het is jouw zoon.”

1553249414027-fullsizeoutput_12f0

Jhonny tilt de eerste geblesseerde speler van het veld af.

Met een 7-0 stand vindt de scheidsrechter het wel weer genoeg geweest. Van Beukering loop het veld op en geeft al zijn spelers een handje of een knuffel. Zelf trapt hij ook als amateurvoetballer nog heel af en toe een balletje. In de hoofdklasse bij Silvolde, waar zijn broer trainer is. Volgend seizoen wordt hij, naast trainer van het jeugdteam, ook nog coach van het eerste elftal van Veluwezoom. “Dan heb ik mooi alles in één.”

In de kleedkamer stel ik voor nog een gezamenlijke teamfoto te maken met de spelers en iedereen van de technische staf. De jongens juichen en steken hun armen in de lucht. Ik bedank Van Beukering voor zijn gastvrijheid, en maak aanstalten om te gaan. “Wil je niet nog even blijven?,” vraagt hij. “Een van de jongens is jarig, dus dan krijgen ze allemaal een frietje. Mooi, toch?”

1553249507606-fullsizeoutput_131c

Dit is een verhaal uit de serie De Kantinedienst, over de schoonheid en smerigheid van het Nederlandse amateurvoetbal. Alle verhalen uit de serie zijn hier te vinden.