Ik gaf mijn kat een fitnesstracker en het resultaat was zorgwekkend

Data is het nieuwe goud, zeggen mensen weleens. En we leven in een wereld waarin we gezonder, fitter of gelukkiger proberen te worden door onze persoonlijke gegevens fanatiek bij te houden, en prijs te geven aan grote techbedrijven. Er zijn talloze gezondheidstrackers beschikbaar als app, en volgens schattingen zullen er in 2022 wereldwijd meer dan een miljard wearables zijn waarmee je de fysieke gesteldheid van je lichaam kunt bijhouden.

En dan hebben we het alleen nog maar over mensen. Want ook gezondheidstrackers voor huisdieren zijn inmiddels een ding – sommige Amerikaanse verzekeraars voor huisdieren geven zelfs korting aan huisdiereigenaren die een wearable aan het pootje van hun hond of kat vastbinden, schreef Financial Times eerder dit jaar.

We weten ook dat dit soort gezondheidstrackers veel onder vuur hebben gelegen. Meerdere onderzoeken wezen er al op dat de data van Apple en FitBits, dat dit soort trackers produceert, lang niet altijd even accuraat zijn, en uit andere onderzoeken blijkt dat deze apparaten in de praktijk maar weinig voor je gezondheid kunnen betekenen. Voor die van mensen althans. Want of het zin heeft om je huisdieren een fitnesstracker te geven is nog maar de vraag. Dus ik besloot op zoek te gaan naar het antwoord.

Ik wilde het zelf uitproberen. Maar aangezien mijn eigen snoes van een kat in werkelijkheid een chagrijnig kreng is dat aan de andere kant van het land bij mijn ouders woont, en bovendien een fragiel oud dametje is dat het huis niet uit durft, had ik een vrijwilliger nodig. Gelukkig was daar Kubrick, de huiskat van Izzy, een vriendin van me. Izzy wilde wel meedoen aan dit experiment, als was het maar om wat inzicht te krijgen in wat Kubrick eigenlijk uitspookt als-ie er weer eens ‘s nachts op uittrekt, en op de een of andere manier “naar zalm en Chanel Nr. 5 ruikt” als-ie ‘s ochtends via het kattenluikje weer naar binnen sluipt.

Om deze diepgravende onderzoeksjournalistiek tot een goed einde te brengen, moest ik er wel voor zorgen dat ik over de modernste technologie beschikte. Nadat ik het uitgebreide aanbod had doorgespit en alle opties nauwkeurig had afgewogen, viel mijn keuze op Tractive IKATI. Dit product, dat 45 pond kostte (ongeveer 50 euro, in ieder geval meer dan ikzelf aan een tracker zou uitgeven) is sinds ongeveer een maand verkrijgbaar, en het eerste apparaat voor katten dat zowel hun activiteit als locatie bijhoudt.

Je hoeft alleen maar de tracker aan de halsband van je kat te bevestigen en een maandelijks bedrag van een paar pond over te maken, en je kunt zo via de bijbehorende app zien wat je kat precies doet, en waar. De activiteit kan gecategoriseerd worden als ‘lui’, ‘actief’ of ‘dynamisch’. Ook kan je kat ‘pet points’ verdienen op basis van haar of zijn activiteit – je kunt elke dag een speciaal doel stellen om punten te verdienen, en vergelijken hoe goed je kat het doet vergeleken met andere katten die ook zo’n ding aan hun nek hebben bungelen.

Je kunt ook een ‘virtueel beveiligingshek’ om je huis zetten en notificaties ontvangen als je dier hierbuiten treedt. De tracker heeft zelfs een livemodus, waarmee je om de paar seconden een locatie-update krijgt. Best handig, maar alleen écht nuttig in het onwaarschijnlijke geval dat Kubrick ontvoerd wordt en we achter de kidnapper in kwestie aan moeten racen.

Nadat Kubrick zijn kersverse gadget om heeft gekregen (waardoor hij een soort crimineel met een enkelband is geworden, maar dan om zijn nek), laten we hem los op straat en openen we de app. Het hele ding dat je weer een nieuwe app hebt om bij te houden maakte het in de eerste paar dagen best verslavend: ik opende Tractive net zo vaak als Twitter of Instagram. Kubricks gedrag was soms heel fascinerend, vooral in het midden van de nacht, als-ie het actiefst was, ineens op kon springen en zelfs buiten het virtuele beveiligingshek durfde te stappen. Maar als je vol verwachting op de app keek en erachter kwam dat hij al urenlang op dezelfde plek zat te spinnen, was dat ook wel weer alsof je je nieuwsfeed maar weer eens ververst en ziet dat je de meest recente post een kwartier eerder ook al had gezien.

Maar heeft het tracken van Kubrick uiteindelijk nuttige informatie opgeleverd – los van het feit dat we hierdoor zeker wisten dat hij niet door kidnappers was ontvoerd? Ja en nee. Aangezien Kubrick nogal geneigd is om voor langere periode ergens rond te zwerven (misschien bij een andere poes die vaak Chanel op heeft?) was het geruststellend om te kunnen controleren waar hij was, en erachter te komen dat hij eigenlijk meestal gewoon in de tuin van de buren lag te maffen. Het was alleen wel jammer dat er helemaal geen informatie bij zat over wat nou een ‘normale’ of ‘gezonde’ activiteit is voor een kat van Kubricks ras, grootte en leeftijd. Een concreet inzicht in zijn gezondheid heeft de tracker daarom niet gegeven. En al zou de app aangeven dat Kubrick eigenlijk wat ‘actiever’ moest zijn, wat dan? Heb jij ooit je kat ervan zover weten te krijgen om een rondje te gaan hardlopen, of een groepsles spinning te volgen?

De ontdekking die ik nog het nuttigst vond (en het meest afgrijselijk) was dat Kubrick – een kat die minstens veertig procent van de dag slaapt – meer dan twee keer zoveel afstand had afgelegd als ik – een mens zonder korte pootjes en met grote mensenbenen. Dat zegt verder niks over zijn gezondheid, maar heeft me wel duidelijk gemaakt dat ik misschien zelf wat meer moet gaan sporten, wat nou niet bepaald de les is die ik van dit alles had willen leren.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.