Hoera! Theo en Ed van Hausmagger hebben hun jarenlange ruzie bijgelegd

Snoeiharde surfrock met Nederlandse teksten als: "Ik heb een hoer, een hoer, een hoer in mijn hoofd." Dat is Hausmagger, met Theo Wesselo ( Rembo & Rembo) als zanger en Ed Sewerratti op gitaar. De band ontstond in 2009, als show voor op theaterfestival De Parade. "Ik schreef de teksten en Ed maakte daar muziek bij. Hij ging dan even een sateetje ontdooien, dat ging hartstikke gemoedelijk," vertelt Theo mij wanneer ik met het duo afspreek in Rotterdam. Hij was destijds blij iemand gevonden te hebben die nog geloofde in Nederlandstalige muziek. "Dit was een tijd waarin alleen René Froger nog in het Nederlands zong. Op een gegeven moment kwam Kempi gelukkig," legt hij uit.

Op verzoek van hun boeker werd het tweetal na de Parade een band. Vlak voor het uitbrengen van het tweede album Het Onderste Uit De Man verliet Ed de groep na een ruzie met Theo. Hausmagger bleef daarna optreden met verschillende gitaristen, maar inmiddels hebben de heren na vijf jaar hun ruzie bijgelegd. Ze treden vanaf september zelfs weer samen op. Ik kreeg de eer om als eerste over deze turbulente tijd te praten met de mannen.

Een interview met Hausmagger zonder bier is "als een gabber in de disco, zonder aussie of stiletto", om maar meteen met een tekst van Wesselo te beginnen. Ik ben dan ook nauwelijks verrast wanneer de heren mij bij een Rotterdams metrostation opwachten met een koud sixpackje bier.

Waarom ging het mis tussen jullie?
Ed: Nou, we hadden zo'n tachtig procent van de tweede plaat opgenomen.
Theo: En het was Kerstmis en ik wilde dat die plaat afkwam. Dan ben ik ook een redelijk ongenietbare gozer. En Ed heeft de gave om weer daarvan te genieten. Toen dachten we allebei: krijg maar lekker de pleuris. Maar er moest wél wat gebeuren, en jij nam de telefoon niet meer op. Je zat de hele tijd in Parijs, volgens mij.
Ed: Ik had wel even een radiostilte, ja. Maar ik zat niet in Parijs. Het was intensief samenwerken, samen een plaat opnemen. Soms wordt dat weleens te veel.

Aan wie lag dat eigenlijk? Iedereen gaat er natuurlijk meteen vanuit dat Theo de recalcitrante van jullie twee is, maar is dat eigenlijk wel zo?
Theo: Helemaal niet juist!
Ed: Ik heb de indruk dat ik heel meegaand en makkelijk ben.
Theo: Nee, nee, nee. Het moeilijke was: Ed zegt op een gegeven moment niks meer. Daar word ik dan extra gek van.
Ed: Ja, dat is wel waar. Ik sluit me op een gegeven moment af.
Theo: Aan de andere kant, de dingen die ik zeg, daar zou ik zelf ook niets op terug hebben te zeggen. Dus eigenlijk begrijpen we elkaar heel goed. Ik kan je trouwens wel wat mailtjes laten lezen, maar ik denk niet dat je ze overleeft.
Ed: Hij is goed met woorden om vier uur 's nachts.
Theo: Ik bleef doorzeiken over sommige details. Zo wilde ik dat de eerste akkoorden van het nummer Hoer wat langer zouden doorklinken.

Jullie hadden dus creatieve meningsverschillen?
Theo: Klopt, en ik moest ook nog afkicken in Schotland.
Ed: Ja, dat was het ook. De afgekickte Theo was enorm chagrijnig.
Theo: Ja, wat denk jij als je anderhalf jaar alleen maar gras eet. Al heb ik het niet lang volgehouden daar. Na een week kwam ik alweer terug.
Ed: Oh ja, haha, om gedag te zeggen tegen mij!
Theo: Nee, niet tegen jou. Tegen mijn meissie, jou hoefde ik even niet te zien. Toen ben ik teruggegaan en na nog een week teruggekomen. Eigenlijk had ik een half jaar moeten blijven, maar het waren een beetje domme gasten daar. Maar waarom moet het nou altijd over die drugs gaan? Ik heb ook leuke kanten namelijk, maar die worden nooit belicht. Ik ben eigenlijk best een leuke gozer, hoor. Uiteindelijk ben ik anderhalf jaar nuchter geweest tot mijn ex zei: "Weet je wat jij moet doen? Lekker weer bier gaan zuipen, je bent veel te gespannen." Zij begreep heel goed waar het eigenlijk om ging. Het gaat niet om of iemand wel of niet zuipt, maar of-ie een beetje oké is.

Hoe gaat het eigenlijk in de liefde?
Theo: Ik heb nooit liefde gekend. Ken je trouwens de tekst "ik neem aan dat jij nooit liefde hebt gehad", zo lelijk! Daar kan ik nou over mierenneuken. Dat is alleen maar zodat het rijmt.

Hierna volgt een langdurige discussie tussen de twee over het nummer 'Kronenburg Park' van Frank Boeijen. Ook stelt Theo voor om na het interview iemand te vermoorden en daarna te neuken. Ondertussen heeft hij elke vrouw aangesproken die langsloopt in het park, variërend in de leeftijd zestien tot zestig. Tussendoor praten ze nog wat over Giel Beelen ("hele enge man") en de terreur van Buma Stemra ("daar zou ik niet over schrijven, want dan heb je best kans dat je wordt omgelegd").

Goed, terug naar die tweede plaat.
Ed: Nou, die eerste plaat hebben we zo uitgepoept, die tweede was eerder constipatie.
Theo: Het is natuurlijk ook helemaal niet rock-'n-roll als het zo makkelijk gaat.
Ed: Uiteindelijk hebben we uitgesproken dat ik uit de band zou gaan, ik geloof via de sms. We hebben toen nog één laatste optreden gedaan, daarna was het klaar.
Theo: Ik moet zeggen dat ik daar ook weinig meer van weet. Het was natuurlijk ook Kerstmis, hè? En ik heb een hoop verdrongen.

Maar eigenlijk is het mij nog niet duidelijk waarom jullie nou uit elkaar gingen? Was het omdat Theo zat te zeuren over dat de plaat nog niet goed was?
Theo: Zeuren? Ik was gewoon kritisch. Soms duren dingen gewoon lang. Net zoals jij nu al een jaar over dit interview doet.
Ed: De chemie was gewoon weg.
Theo: Soms heb je leegtes. Zwarte gaten waarin dingen verdwijnen. Dat is gewoon de natuur. Ik heb daar wel een halfjaar van bij moeten komen. Effe lekker op vakantie geweest. Daarna heb ik geprobeerd om een manier te verzinnen waarop ik geen gitarist meer nodig heb. Iedereen heeft een hekel aan gitaristen, ook het publiek.

Hoe voelde het om met andere gitaristen te spelen?
Theo: Dat deed me geen ene reet. Wij zijn grootmeesters uit de goot. Voor zulke kleine emoties draaien we onze lul niet om. Ik kan mensen niet missen. Jij ook niet toch, Ed?
Ed: Nou, ik kan mensen wel missen.
Theo: Ja, de decibellen in je oor! En de biertjes die op waren in je koelkast.
Ed: Oh ja. Schuttersbier dronken we altijd tijdens de opnames. Het huismerk van de lokale supermarkt. Dat was best te drinken, toch?
Theo: Dat kan ik me niet meer herinneren. Maar om nog even terug te komen op je vraag: verandering is altijd vooruitgang, want je leert er altijd van. Als je eenmaal een beslissing hebt gemaakt moet je ook de consequenties dragen en niet gaan zeiken dat je spijt hebt. Als je zoiets hebt gehad wil je dat nooit meer. Ik vond het gewoon niet leuk meer, dat gezeik van een huwelijk. En ik kreeg niet eens een goede bruidsschat.
Ed: Het was ook heel toevallig dat we elkaar weer tegenkwamen, en toen was het eigenlijk meteen klaar met dat gezeik. Ik kwam de metro uit en Theo liep net naar binnen.
Theo: Dat was meteen een beklonken zaak. Ik zou jou bellen toch, Ed? Maar ik had geen beltegoed dus dat duurde even. Of ik had je nummer niet.
Ed: Eigenlijk heb ik al die jaren mijn schouders opgehaald, maar we spraken elkaar op het juiste moment en het was meteen wel weer goed.

Wat verwachten jullie nu van de toekomst?
Theo: Alles stort in elkaar als je dingen gaat verwachten.
Ed: De wereld gaat ten onder aan verwachtingen.
Theo: Of als je in verwachting bent.

Het lijkt alsof jullie wel weer blij zijn om samen te zijn.
Theo: Jij moet niet zoveel denken.

1 september treedt Hausmagger op in het Paard in Den Haag.