We spraken vier Nederlandse vrouwen die het liefst in hun eentje eropuit gaan

Het gebeurt niet vaak dat je iemand in zijn eentje aan een tafeltje in een restaurant ziet zitten, dat iemand alleen haar verjaardag viert of dat je iemand tegenkomt die in zijn of haar eentje bij een festival of concert is. Toen actrice Anna Kendrick bij Ellen vertelde dat ze haar verjaardag in haar eentje had doorgebracht stamelde Ellen: “Really? That’s weird.”

Mijn beste herinneringen aan solo-ervaringen heb ik van dingen die de meeste mensen samen doen. In mijn eentje naar een concert aan de andere kant van het land gaan, Nederlandse steden ontdekken, naar het strand gaan, naar de bioscoop. Vooral toen ik nog een studenten-ov had, reisde ik in mijn eentje het hele land door.

De vrijheid, onafhankelijkheid en rust die alleen zijn met zich meebrengt, zijn moeilijk te evenaren met andere mensen erbij. Toch is bewust alleen zijn voor veel anderen maar een vreemd concept. Ik sprak vier vrouwen die weinig chiller vinden dan alleen zijn en lak hebben aan alle vooroordelen eromheen.

Suzanne (31)

Vroeger was het feit dat ik vaak alleen was niet mijn eigen keuze. Ik werd gepest, was depressief en had weinig vrienden. Toen ik rond mijn achttiende een groep goede vrienden kreeg, kwam ik erachter hoeveel ik van alleen zijn was gaan houden. Als ik iets leuk met ze heb gedaan, vind ik het zo fijn om daarna weer helemaal mijn eigen ding te kunnen doen.

Nu doe ik bijna alles alleen: winkelen, naar de bioscoop gaan, strandwandelingen maken, naar musea gaan. Als ik alleen ben kan ik precies doen wat ik zelf wil en hoef ik geen rekening met anderen te houden. Als ik in de bioscoop ben kan ik ook meer van de film genieten als ik alleen ben. En als ik naar huis wil, dan kan dat. Als ik nog ergens anders heen wil, dan kan dat ook. In de stad vergeet ik ook weleens dat ik met een ander ben. Dan stap ik bijvoorbeeld de tram uit zonder dat tegen de ander te zeggen. Zo erg ben ik het inmiddels gewend om dingen in mijn eentje te doen.

Ik ga ook wel eens alleen op vakantie. De eerste keer dat ik dat deed vond mijn moeder het eigenlijk maar niks, maar ik deed het toch, omdat het als een overwinning op mezelf voelde. Door in mijn eentje op vakantie te gaan bewijs ik aan mezelf dat ik het goed doe, dat ik functioneer. En dat geloofde ik vroeger niet door mijn depressie.

Ik vind het ook gezellig om dingen met mijn vrienden te doen, hoor. Maar vaak is het ook gewoon makkelijker om het alleen te doen. Als ik ineens naar het strand wil, heb ik geen zin om eerst iemand te zoeken die met mij mee kan. Dus dan ga ik gewoon. Het is echt zonde als je iets niet gaat doen omdat je niemand kan vinden om mee te gaan.

Ik krijg eigenlijk nooit rare reacties, mensen begrijpen wel dat ik graag alleen dingen onderneem en ze zijn het gewend. Dat ik alleen op vakantie ga vinden mensen vooral heel stoer, ze bewonderen het.

Liesbeth (30)

“Ik reis heel veel alleen en kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om ineens met anderen op vakantie te gaan. Ik hoef me niet aan te passen, ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil en daar hoef ik geen vragen over te beantwoorden. Alleen op reis gaan is een van de beste manieren om zelfstandig te worden. Toen ik het voor het eerst deed, ging ik met een gids naar de steppe in Mongolië. Dat was zo heftig. Ik had het geromantiseerd, maar in realiteit zit je elke dag uren op een paard in een landschap dat niet verandert. Er waren helemaal geen prikkels. Het was zo verschrikkelijk saai en na de tweede dag kon ik alleen nog maar huilen. Toen ben ik spelletjes gaan spelen in mijn hoofd en hele filmscenario's en romans gaan bedenken. Zo veranderde ik een ongelukkige situatie zelf in een goede ervaring. Na die reis dacht ik: zo, dit heb ik toch maar even gedaan.

Je leert zo ontzettend veel van alleen reizen: hoe je reageert op dingen en wat je wel en niet fijn vindt. Ook ben ik zelfverzekerder geworden. Niet dat ik geen onzekerheid meer ken, alle behalve, maar als je alleen reist moet je het echt zelf doen. Thuis heb je dat niet zo snel. En daarnaast, als je alleen reist ontmoet je veel sneller nieuwe mensen, en dat is paradoxaal genoeg juist óók wat soloreizen zo leuk maakt.

Maar thuis ben ik ook het liefst alleen. Ik ben al zo lang ik me kan herinneren zo. Mijn zusje had vroeger altijd allemaal mensen over de vloer, terwijl ik vaak alleen op mijn kamer zat te lezen. Ik woon nu ook al elf jaar alleen. Als ik me niet lekker voel of niet goed in mijn vel zit, is mijn eerste reactie om alleen te zijn.

Sommige mensen hebben nog veel te weinig door dat alleen zijn echt een bewuste keuze kan zijn. Als je andere mensen die alleen zijn zielig vindt, als je denkt dat ze gedumpt zijn, dat niemand met ze uit wil, dan ga je ervan uit dat andere mensen ook zo naar jou kijken als je alleen bent. Ik vind het heel heftig als mensen iets niet doen omdat ze niemand hebben om dat mee te doen. Of het nou gaat om naar de bioscoop gaan of reizen: je laat je levensgeluk toch niet afhangen van anderen?

Lenneke (27)

Sinds een paar jaar ben ik in therapie en daardoor heb ik veel over mezelf geleerd. Ik word vaak erg moe van een therapiesessie, dus zocht ik uit waar ik juist energie van krijg, dat bleek van alleen zijn.

Ik heb het echt nodig om alleen te zijn. Met mensen omgaan kost mij best veel energie. Als ik alleen ben, laad ik weer op. Als ik op een feestje of een verjaardag ben, blijf ik meestal niet lang. Ik ga vroeg naar huis om te ontprikkelen, ik ben echt een jonge oma wat dat betreft. ‘Als ik alleen ben wandel ik veel, ik ben veel buiten – minimaal twee uur per dag – en ik lees, schrijf en ik knuffel met mijn hond.

Ik hoor vaak dat mensen me saai vinden. Bijvoorbeeld als ik vroeg vertrek van een verjaardag. Mensen hebben het idee dat mensen die veel alleen zijn eenzaam zijn, maar dat is bij mij helemaal niet zo. Ik kan me juist eenzamer voelen in een grote groep dan wanneer ik alleen ben. Ik vind het vreemd om te doen alsof er iets mis is met mensen die graag alleen zijn. Maar ik ervaar vaak dat je als iemand die graag alleen is, niet begrepen wordt.

Chanel (31)

Ik ga vaak in mijn eentje naar de bioscoop, naar lunchzaakjes, uit eten en op stap. Ik heb Autisme Spectrum Stoornis en daardoor ben ik heel gevoelig voor prikkels, al mijn zintuigen staan continue op scherp. Dat houdt ook in dat over koetjes en kalfjes praten mij heel veel energie kost. Ik kan het wel heel goed, maar ik moet er altijd van bijkomen. Dus ben ik liever alleen, zodat ik niet compleet leegloop.

Voor mijn werk in marketing praat ik met heel veel mensen en ben ik vaak aan het netwerken. Als ik alleen ben en even met niemand hoef te praten kan ik weer bijkomen. Ik heb die oplaadmomenten echt nodig.

Als ik iets ga doen, kies ik er heel bewust voor om dat alleen te doen. Als ik naar de bioscoop of uit eten ga, kom ik voor de film of het eten. Dat hoeft van mij niet in combinatie met een gesprek met iemand anders. Natuurlijk ga ik ook weleens met andere mensen uit eten, maar ik ga vaker alleen.

Ik vind het ook heel relaxed om in mijn eentje op stap te gaan. Ik kom in de club meestal wel mensen tegen die ik ken, maar omdat we niks hebben afgesproken hoef ik geen rekening met ze te houden. Dan kan ik lekker doen wat ik zelf wil; samen met hen dansen en een drankje doen en daarna weer zelf verder gaan. En als ik niemand tegenkom die ik ken, heb ik ook een leuke avond. Dan drink ik in mijn eentje wat, geniet ik van de muziek en kijk ik om me heen naar de andere mensen. Ik heb een grote behoefte om lekker te dansen en oorverdovende muziek te luisteren, dus dat doe ik dan.

Als ik tegen anderen zeg dat ik bijvoorbeeld alleen uit eten ben geweest, dan zeggen ze altijd zoiets als “huh, hoezo?”. Mensen vinden dat heel raar. Ik ben eigenlijk nog nooit iemand tegengekomen die normaal reageerde, bijvoorbeeld door te vragen of het leuk was.