Turbomuzikaal bloed

Je hebt muzikale families, en dan heb je de familie Van Dijck. Na een periode waarin Cato, Floor en Sofie als tieners samen met hun vader hard afstevenden op een carrière als de nieuwe Kelly Family, kozen de zussen allemaal toch hun eigen weg en met succes. Als frontvrouw van MY BABY, bassist in Blue Crime, en als soloartiest onder de naam Sofie Winterson nemen de zussen tegenwoordig een even verbluffend als veel- zeggend percentage "vrouw op de festivalline-up" voor hun rekening. Ik praatte met ze over groot zijn op de Molukken, vrouwen in de muziekwereld, en de plastuit.

Laat me raden waar het tijdens familiedinertjes vooral over gaat.
Cato: Veel over muziek, ja.
Sofie: Heel veel over muziek. Ik protesteer soms wel, dan moet het even over iets anders gaan. Je hebt het er al zoveel over,dan wil ik weleens over iets anders praten.

Als tieners speelden jullie met jullie vader en broer in de Van Dijck Band. Jullie waren beroemd op de Molukken, en de concertopnames worden op YouTube nog steeds gigantisch goed bekeken. Vertel.
Floor: Er is in ons ouderlijk dorp geen reet te doen, dus begonnen mijn broer en ik een Nirvana-coverband. We speelden op slecht gestemde gitaren bij ons in de kelder. Onze vader zat ook in een coverband, en toen een keer twee bandleden niet konden optreden, wist hij zijn puberende kinderen zover te krijgen om in te vallen. We kregen er tweehonderd gulden voor, dus zeiden we 'ja'. Het bleek dat een vader en twee kinderen die op feesten en partijen Love Me Do spelen supergoed werkte, en dus zijn we ermee doorgegaan.
Cato: Zo is de familieband ontstaan. We speelden ook veel Molukse muziek. Onze vader woonde een tijdje op Ambon, en leerde ons als kinderen die traditionele liedjes spelen. We hebben ook op de Molukken gespeeld, soms wel voor duizend mensen.
Floor: Voor die leeftijd waren we gewoon rijk.
Cato: Ik heb toen een bank gekocht, tijdens de Drie Dwaze Dagen. Ik had geld gespaard, maar ik was zo klein dat ik nog niet echt toffe kleding paste. Dus toen ik een designbank zag, kocht ik die – al verklaarde iedereen me voor gek.
Floor: Ik heb mijn brevet voor parachutespringen gehaald met het geld.

Wanneer kwam het punt dat je bang werd als The Kelly Family van Nederland bekend te komen staan?
Cato: Op een gegeven moment kwam het besef dat het best vreemd is om met je vader in een band te zitten. Toen begon ik me er een beetje voor te schamen.
Floor: Als oudste ben ik de band echt lang trouw gebleven. Zelfs toen ik studeerde, ging ik nog wekelijks terug om te repeteren.
Sofie: Ik weet nog wel dat ik voor het eerst naar Lowlands ging. Ik was vijftien, en we moesten op zondag met de band spelen. Ik was zo boos dat ik als enige van de groep eerder terug moest, dat ik de boel saboteerde door het hele weekend zo hard te schreeuwen dat ik op zondag geen stem meer over had.
Cato: Je groeit in wezen op met een groot compromis, en dat is het gezin. We zaten in dezelfde band; je denkt dat je naar elkaar toe moet groeien en een beetje hetzelfde moet zijn. Op een gegeven moment merk je toch dat je een andere smaak en ander karakter hebt.

Jullie bleken ook individuen te zijn! Na The Souldiers, jullie gezinsband maar dan zonder papa, sloegen jullie ieder een hele andere richting in.
Cato: Klopt. Sofie is bijvoorbeeld de meer sfeervolle indiekant op gegaan. MY BABY is weer meer een dansbare live-act. Toch denk ik dat we best nog wat met elkaar gemeen hebben. We werken alle drie om de gebaande paden heen.
Floor: Zo zit niemand bij een grote platenmaatschappij.

En dat is van jullie alle drie een bewuste keuze?
Sofie: Dankzij de familieband hebben we geleerd alles in eigen hand te houden. Je bent gewend om alles zelf te doen.
Cato: Zelf weet je vaak het beste wat je wil. Je kan er wel mensen van buitenaf bij betrekken, maar je kunt er nooit van uitgaan dat anderen je verder gaan brengen. Je bent verantwoordelijk voor je eigen succes.

Dat klinkt achterdochtig.
Floor: Toen we jong waren zijn ons veel beloftes gedaan. Ze zagen in ons de nieuwe sterren. We kregen eens een contract aangeboden van een label uit Duitsland.
Cato: Daar wilden ze ons groot maken als familieband.
Floor: We zijn superblij dat we dat nooit hebben getekend. Het was een dik contract met veel eisen. Het maakt je sceptisch. En je leert dat je niet op anderen moet wachten, want dan gebeurt er niets.

Er stonden dit jaar veel bands met frontvrouwen op SXSW, en steeds meer vrouwen spreken zich uit over hun positie in de muziekwereld. Merken jullie in Nederland ook dat vrouwen meer hun plek in de muziek opeisen?
Cato: Nog niet echt. Bij de uitreiking van de Edisons was ik de enige vrouw die won.
Floor: Iemand had laatst geïnventariseerd hoeveel frontvrouwen op de line-ups van Nederlandse festivals staan. Het kwam erop neer dat Cato met MY BABY zo ongeveer in haar eentje verantwoordelijk is voor de helft van het percentage vrouwelijke artiesten op alle line-ups op dat lijstje.
Cato: Er wordt wel iets meer over gesproken, maar het is nog altijd een mannenwereld. Ik kan er in mijn geval niet over klagen – mijn band wordt veel geboekt. Maar als je die percentages ziet, vraag je je toch af: hoe komt dat toch?
Floor: In de wandelgangen hoor je weleens gekke verhalen. Zoals dat festivalprogrammeurs niet te veel bands met een frontvrouw willen boeken, omdat de line-up anders te veel van hetzelfde zou worden. Alsof zes rammelrockbandjes niet hetzelfde zijn.

De vrouw wordt als genre gezien?
Cato: Precies. Zoals festivals ook niet te veel rappers willen boeken. Als Fresku is geboekt, zie je vaak nog één rapper op de line-up, maar niet veel meer. Ik vind het ook moeilijk om een nieuwe vrouw te noemen die echt groot is binnen de Nederlandse muziekscene naast Anouk, Ilse de Lange en Kovacs.
Floor: Toch denk ik wel dat je er in de popmuziek iets makkelijker tussen komt dan in de hardere genres.
Sofie: Dat weet ik niet, hoor. Als ik kijk naar mijn genre: daar is de vrouwenstem al meer gewoon, maar toch heb ik het gevoel dat je als vrouw…Hé, bij alles wat ik over dit onderwerp zeg, heb ik het idee dat ik me op glad ijs begeef.
Floor: Niemand durft iets te zeggen, want je wil niet dat het tegen je wordt gebruikt. En de witte mannelijke festivalprogrammeurs zijn best snel op hun piemel getrapt.

Als je als genre wordt gezien, is de kans dat je regelmatig wordt geboekt ook nog eens kleiner.
Sofie: Ik merk dat het nog altijd een ding is dat ik zelf gitaar speel, meerdere pedalen heb en met elektronische apparatuur werk. Zoals Grimes ook regelmatig zegt: aan de ene kant is het aardig bedoeld wanneer wordt gezegd dat wat je doet 'knap' en 'stoer' is, maar aan de andere kant is het best denigrerend. Alsof je constant moet bewijzen dat je het echt zelf doet.
Floor: Ik krijg ook vaak reacties als "wat sexy, een vrouw op bas". Ik weet niet of ik dat nou een compliment vind. Ik zou het vetter vinden als iemand zegt: "Wat vet dat je die compressor hebt."
Sofie: Dat ze ingaan op wat je speelt, dat het over de muziek gaat. Af en toe komen er weleens van die hele jonge gastjes op me af die dan over apparatuur willen praten. Dat vind ik heel leuk.
Floor: Ik weet wel dat recensenten steeds meer op hun woorden gaan letten. Als we Blue Crime een paar jaar eerder waren begonnen, weet ik zeker dat ze schaamte- loos over ons als vrouwenband hadden geschreven. Je merkt dat ze dat nu minder durven. Al vond ik het wel weer lastig dat in de recensie van Indian Askin door 3voor12 over het enige vrouwelijke bandlid werd geschreven of ze al dan niet een bh droeg. En ik kan me bij knappe Sofie voorstellen dat het helemaal vaak over haar uiterlijk gaat.
Sofie: Ik heb best veel modellenwerk gedaan, en dan kun je blijkbaar niets anders en al helemaal geen muziek maken. Na een optreden in DWDD schreef iemand bijvoorbeeld op Twitter: "Laat haar maar lekker mooi zijn." Ik heb vier jaar conservatorium gedaan. Als je het niet goed vindt: prima, maar dit soort opmerkingen zijn beledigend.

Gaan jullie ook naar festivals als je er niet hoeft te spelen?
Cato: Ik weet nog wel dat ik op een gegeven moment had afgesproken dat ik pas weer naar Lowlands zou gaan als ik er zelf zou spelen. Dus eindelijk mocht ik vorig jaar weer eens. En we speelden vorig jaar op Glastonbury, daar ben ik toen de hele week geweest.
Floor: Ik ben een periode lang naar best rare festivals geweest, zoals het techno- festival Plötzlich am Meer in Polen. Er waren te weinig wc's, dus besloten mensen in de bosjes te schijten. Maar er waren ook te weinig bosjes, waardoor je na twee dagen door de mensenpoep liep. Het was echt heel vies, en toch was het geweldig.

Festivals worden hier alleen maar luxer. Raad je het mensen aan om een keer naar een supergoor festival te gaan?
Floor: Zeker, maar kies in dat geval niet een al te groot festival uit, anders wordt het een soort ranzige festivalgevangenis. Tot slot, wat vinden jullie van de plastuit?
Floor: Ik heb er één keer eentje gebruikt. Slechtste uitvinding ooit.

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide. Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.