Soms zijn er dagen dat je weet: de winter was koud en donker, maar we hebben het weer gehaald. Zo’n dag waarop je niet natregent terwijl je in het café naar het eerste van Ajax gaat kijken, of dat je in De Kuip zit en weet dat je de volgende dag geen voorhoofdholteontsteking hebt. Zo’n weekend waarvan je denkt: de winter is voorbij, het leven is niet kwaad. En precies dat weekend – afgelopen weekend – zat ik haast huilend van ontroering achter de televisie naar de Eredivisie te kijken.
Advertentie
Afgelopen weekend zag ik Nicolai Jørgensen een poging doen om uitbundig te juichen bij een cornervlag in De Kuip. Het lukte hem niet zo goed. Hij schoof na één van zijn doelpunten op zijn knieën richting van de hoek van het veld, maar zodra hij daar goed en wel was aangekomen, leek er een soort moment van zelfreflectie te ontstaan in zijn hoofd. ‘Wat zit ik hier in hemelsnaam te doen?’ leek hij te denken. Enigszins beschroomd stond hij een fractie van een seconde na zijn arriveren bij de cornervlag alweer overeind. Het had iets liefs, iets romantisch.Het had iets van de spits van het zesde van VV Uden, of Best Vooruit, die na een doelpunt via twee palen en een keepershandschoen voorop in een kruiptreintje over het veld gaat, na een paar seconden in de ogen van zijn vierjarige zoontje kijkt en ineens beseft: ik ben vader, voorzitter van de Udense PvdA en leidinggevende bij Metaalverwerkingsbedrijf Van den Grave & Co – en ik kruip hier in een fucking treintje, omdat ik een lelijke goal gemaakt heb op het zevende amateurniveau van Nederland. Het juichen van Jørgensen had, even los natuurlijk van het niveau, iets dergelijks amateuristisch, en dat bedoel ik in de meest liefhebbende zin des woords. De poging tot totaal tegennatuurlijke uitbundigheid van de MVP van de Nederlandse Eredivisie had iets bijzonder ontroerends. Een ontwapenende ontroering die je normaal eigenlijk alleen maar bij amateurvoetbal tegenkomt.
Advertentie
Niet alleen Nicolai Jørgensen, maar ook Hicham Faik deed me even geloven dat ik langs de kant van het derde van de Arkelse Boys stond te kijken. Na een botsing verloor de speler van Excelsior een stuk van zijn voortand, die voor altijd in het Friesche gras begraven zal blijven. Faik ging er na de wedstrijd nog op in.“Het liefst houd ik natuurlijk mijn echte tanden,” lachte hij, als een boer met – nee, nee, die grap maak ik niet.Faik ging, vergezeld door een aantal anderen, uiteindelijk nog terug het veld op, om gezamenlijk het strafschoppengebied uit te kammen, op zoek naar een stukje tand, dat volgens Faiks teamgenoten “echt nog best wel goed te repareren was”. Lampen aan, allemaal een eigen vierkante meter en knallen maar. En zo zocht het derde van de Arkelse Boys naar de linkerlens van keurslager Tiny, want het zijn harde lenzen, en die kon zeker nog een week mee.Maar het allermooiste voorbeeld vond ik misschien wel Ron Jans, bij Studio Voetbal. Nu is Ron Jans natuurlijk sowieso al de verpersoonlijking van de knulligheid van het amateurvoetbal, maar gisteren moest ik er bijna een traantje om wegpinken.
Ron Jans zat in ’s lands minst oprechte voetbalpraatprogramma, en had zich één ding voorgenomen: ik heb een nieuwe baan en dat ga ik vertellen ook. En zo geschiedde. De absurde mars van supporters die Arsène Wenger weg willen hebben kwam ter sprake, en Tom vroeg of Ron – toch echt een enorme PEC-man – al wist wat hij na al die jaren Zwolle ging doen. Ron antwoordde met rode wangen dat hij een sabbatical ging nemen. “Maar”, voegde hij daar glunderend aan toe, “die is al voor veertig procent gevuld, want ik word leercoach bij de KNVB.”Tegenover Adriaanse en Van Hooijdonk, twee bakens van cynisme, kift en dedain, vertelde een tot over zijn oren trotse Jans dat hij komend jaar een suffe functie bij de KNVB gaat doen. Hij haalde nog net niet zijn voorcontract uit zijn jas om wat bewijs te laten zien. De oprechtheid van Jans leek op dat van de voorzitter van VV Bladella uit Bladel, die éindelijk tijdens de ALV mag vertellen dat Nel van de kantine, die twee jaar geleden gestopt is omdat ze een baan bij de Multivlaai aangenomen had, tóch haar geheime gehaktballenrecept heeft prijsgegeven aan Frederik, die Nels functie overgenomen heeft. Ron Jans bezong onbedoeld alles wat mooi is aan amateursport in Nederland.De winter was koud, de dagen waren donker. Maar we hebben het weer gehaald. Zo’n dag waarop iedereen het allemaal wel prima vindt. Zo’n dag waarop zelfs VV Ossenisse ineens de nieuwe Messi in huis lijkt te hebben. Zo’n weekend was het. Nicolai Jørgensen, Hicham Faik en Ron Jans gaven een ontroerende aubade aan het amateurvoetbal. De Eredivisie werd eventjes gewoon een zondag met gewone mensen. Een welkome afwisseling.—Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.