Ik werd ‘California Sober’ – wel psychedelica, maar geen drank of andere drugs

Mensen vroegen me altijd hoe ik het deed – twaalf uur werken op kantoor, en vervolgens dansen tot het licht werd. Ik gaf altijd antwoord met een bittere lach: drugs. Als je een lange tijd veel gebruikt, begin je de drugs beter te begrijpen, en hun uitgesproken persoonlijkheden voelen als oude vrienden. Maar na eindeloze nachten vol hardcore hedonisme raakte ik gedesillusioneerd door hun gezelschap. Mijn pillengrijns voelde als een leugen. Het verleidelijke van cocaïne werd walgelijk. Door opiaten voelde het alsof ik verdween in zinloze leegte. Alleen psychedelica bleef interessant – de leegte van een k-hole brengt je tenminste terug de oneindigheid in. Toch bleef ik doorgaan met het wankele leven van hedonisme, waarin ik zonder na te denken doorging met het nemen van nauwkeurig samengestelde cocktail van drugs.

Ik vind niet dat sommige drugs per se beter zijn dan andere. Mijn observaties zijn gebaseerd op mijn leven, en ik beoordeel niemand die bijvoorbeeld ketamine gebruikt omdat-ie depressief is, of iemand die een diepe empathische connectie met mdma voelt.

Op een dag kwam ik op kantoor en ontdekte ik dat mijn baan was opgeheven. Ik was vrij om te gaan en staan waar ik wilde. Ik besloot naar Los Angeles te verhuizen, om getuige te zijn van de legale cannabisrevolutie en daar een boek over te schrijven. In het begin droeg ik mijn destructieve gewoonten met me mee, maar na een tijdje veranderde Californië me. Dat zit zo: de adrenaline die drugs met zich meebrengen weerhoudt je ervan om het gevoel van zonlicht op je huid te waarderen. Als je van de kaart bent doet elke hap lucht die je neemt je verlangen naar een sigaret in plaats van naar frisse lucht. De natuur en het trage ritme van mijn nieuwe stad spoorde me aan om een nieuwe manier van leven te proberen.

Ik besloot om een jaar lang te stoppen met alle drugs en alcohol, behalve wiet en psychedelica (waarmee ik lsd, paddo’s en dmt bedoel, maar geen xtc). Ik was eerder al een paar maanden gestopt met alle drugs, dus ik wist dat ik het kon.

Alcohol was het makkelijkst om mee te stoppen – de meeste ervaren ravers drinken toch bijna niet (je wordt er moe van en wil vroeg naar huis). Stoppen met adderall was het moeilijkst, omdat dat het meest in mijn dagelijkse ritme zat verwerkt. Precies om die reden was het mijn grootste geheim en schaamte: als schrijver kon ik nooit ontsnappen aan het zeurende gevoel dat ik had valsgespeeld – dat mijn woorden leugens waren omdat ze ontstonden terwijl ik onder invloed was, en niet uit mezelf kwamen.

Nadat ik stopte met drugs zag ik al snel veranderingen die me motiveerden om vol te houden. Mijn huid werd zuiverder en mijn vrienden vertelden me dat ik straalde. Toen de spieren verlost raakten van de strakke greep van amfetamine, voelde ik mijn hele lichaam ontspannen. Ik weet dat dit erg zweverig klinkt, maar kon bijna voelen hoe mijn chakra's zich openden – mijn creativiteit voelde gemakkelijk en natuurlijk aan, en mijn intuïtie werd verscherpt.

De waarheid is dat ik altijd van drugs en raven zal blijven houden – een toekomst zonder lijkt me deprimerend. Op deze manier 'nuchter' zijn biedt me de mogelijkheid om in beide subculturen te blijven, terwijl mijn grenzen het makkelijker maken om niet in verleiding te komen. Uit deze ervaringen haal ik waar ik naar zoek – verruiming van mijn geest, het ontdekken van mezelf, empathische connectie en zintuiglijke versterking – zonder verslaving en zelfzucht, en andere lelijke dingen die ik associeer met niet-psychedelische drugs.

Het is niet altijd makkelijk. Psychedelica kunnen je dwingen om met trauma’s te dealen, terwijl je eigenlijk hoopte dat de drugs je daarvan af zouden leiden. Ze halen de blokkades in je brein weg, en de dingen die je had begraven komen naar boven. Ik ben aan het aankomen, en eet veel om stress tegen te gaan, terwijl ik normaal gesproken naar een pil zou grijpen. Sommige dingen maken het makkelijker: een vriend van mij heeft een mailinglist aangemaakt voor mensen in de muziekindustrie die met een verslaving worstelen, een soort virtuele AA-meeting. De overeenkomsten tussen onze worstelingen verbazen me soms – de weg die ik afleg is een doorgewinterd pad.

Uiteindelijk voelt deze manier van zijn als een radicaal zelfexperiment, behalve dat ik de neurochemie van mijn lichaam aanpas door bepaalde stoffen te verwijderen, in plaats van ze toe te voegen. Na meer dan tien jaar van roekeloze genotzucht is dit de ultieme trip.