Diggy Dex en de Prins-Bernhard-Zombie-Apocalyps

Een gure tocht waait door de Nieuwe Kerk te Delft op de ochtend van Koningsdag. De deur staat te klapperen, een paar toetsen van het orgel zijn vast blijven zitten in een onheilspellende dissonant. Het hekje dat normaal om de grafkelder van de Oranjes heen staat, ligt op de grond. De sluitsteen van de tombe is opzij geschoven …

“Ik ben Diggy Dex,” Maxima staart glazig naar de bijna-veertiger op de bijna-hippe gympen waarmee ze in de backstagetent staat. “De Amersfoortse rapper, die straks voor jullie gaat optreden.” vult Diggy zichzelf behulpzaam aan. Reactie blijft uit. “De man achter het onvergetelijke album Verhalen vanuit de Sofa, de megahit Slaap lekker en de beste rapcolumnist uit het radioprogramma van Giel Beelen. De man die heeft gecollabd met Ali B. De man achter de line: “Als mensen vragen wat me drijft dan zeg ik sorry. Het antwoord blijf ik je schuldig, hey, ik weet het ook nie. Wat kijk je nou? Google me anders gewoon?!” De rapper is nu letterlijk door al zijn trucs heen om indruk te maken op onze majesteit. “Als jij een rapper bent dan ben ik zeker de koningin van Nederland?” zegt Maxima sarcastisch.

“Meneer, vergeet u niet in te checken?” zegt de buschauffeur routineus en enigszins vermoeid. “Deze bus gaat vandaag naar Amersfoort.” zegt de passagier, oorspronkelijk een Duitser, zo te horen. “Nee u zit op de lijn naar Delft Zuidpoort, meneer.” Er wordt wat kouds tegen de kin van de buschauffeur aangedrukt. Hij spert zijn ogen open en kijkt scheel omlaag: de loop van een geweer. “Dat was geen vraag. Fahren!” zegt de passagier, terwijl de bus volstroomt met kromgebogen gestalten en een aarde-achtige geur.

Maxima haalt een blikje baco uit de koelkast dat ze in één teug leegtrekt. “Als je me even wilt excuseren, dan ga ik de echte rapper zoeken.” zegt ze terwijl ze het blikje platslaat op haar voorhoofd alvorens het al boerend in de prullenbak te gooien. Ze loopt de deur uit, maar komt meteen daarna achteruit weer naar binnen, gevolgd door een horde mensen met oranje hoedjes en sjaals. Echt feestelijk zien ze er niet uit. Diggy Dex had wel verwacht dat de gemiddelde koningshuisfan een licht gedegenereerd uiterlijk zou hebben, en dat drank ook niet per se een schoonheidsbooster is, maar zelfs dat zou niet afdoende verklaring zijn voor de compleet vertrokken grimassen op de gezichten van de menigte. Ze zijn lijkbleek van doodsangst. Buiten klinken schoten en gegil.

“Het zijn monsters!” hijgt een mollige vrouw met een oranje lint in haar haar. Huilend zakt ze ineen. “Welke gekken zijn het deze keer?” zegt Maxima, die wel wat gewend is na wat uit de hand gelopen koninginnedagen. “Niet de gele hesjes of radicale republikeinen, hoop ik?” Een zesdejaars corpsbal schuift zijn oranje zonnebril in zijn haar en kijkt Maxima duister aan: “Het zijn letterlijk monsters.” Hij rilt. “Het is een… euhm… een zombieleger.”

“Ik heb al lang niet zo heerlijk gejaagd,” zegt de herrezen Prins Bernhard von Lippe Biesterfeld, terwijl hij met zijn antieke jachtgeweer een kind in een oranje jurkje aan gort schiet. Lenig springt hij over de uitdijende plas bloed. Zombie-Wilhelmina van Pruisen komt grinnikend achter hem aan gestrompeld. Bij elke stap rinkelen de sieraden tegen haar huidloze sleutelbeenderen. “Reeds eerder hadden wy hiertoe moeten oovergaan.” beaamt ze. “Deeze plebejers verdienen ons niet. Zij verliezen zich in leedig vermaeck!” Ze trapt een bibberende bakfietsmoeder tegen haar schenen. “Buig voor ons, jij sloerie!” De 43 overleden leden van het geslacht Oranje-Nassau banen zich langzaam een weg naar het podium.

Maxima staat de bal met de oranje zonnebril in zijn haar ongelovig aan te kijken. “Een zombieleger? Iets minder drugs gebruiken de volgende keer, jongeman.” zegt ze, terwijl ze rondkijkt. “Is er hier ergens iemand die ze wél allemaal op een rijtje heeft?” Voordat die iemand antwoord kan geven wordt het dak van de backstagetent eraf gescheurd, en een paar tellen later staat de hele ruimte vol met koninklijke zombies in verschillende staten van ontbinding. De oranje feestvierders rennen in paniek weer naar buiten. “Goedemiddag samen,” zegt zombie-prins Bernhard, hij schiet achteloos de vrouw met het oranje lint door haar hoofd, die net jammerend bijkwam uit haar flauwte. “Bernhard?” zegt Maxima. “Ik wist dat jij van occulte shit hield, maar nu maak je het wel heel bont. Zit Greet Hofmans hier soms achter?”

De Prins Bernhard-zombie richt zijn geweer op haar. “Een beetje respect voor je schoonovergrootvader. Je lijkt die slappe vent van je wel, die ik net op het podium een kogel door zijn bolle harses gejaagd heb. Jullie zijn een schande voor de familie!” schreeuwt Bernhard die zijn kaken om een sigaar geklemd heeft tegen Maxima. Rook kringelt uit zijn lege oogkassen. “Jullie durven niet meer rond te rijden in de Gouden Koets met die schilderingen van ons prachtige koloniale verleden. Jullie hebben mijn hele doofpot laten opentrekken! En nu hebben jullie het ook nog toegestaan dat ze het verbod op majesteitschennis gaan schrappen? Stelletje ambtenaren! Wat rest ons nog aan waardigheid?”

Maxima rolt met haar ogen. “Nee, wat jij aan het doen bent is waardig. Kijk eens in de spiegel, opa, je had wel even een facial kunnen pakken voordat je hier alle aandacht naar jezelf toe kwam trekken. Trouwens, dat hele Koningshuis heeft toch nooit wat voorgesteld.” Willem de Zwijger, die naast Bernhard staat, rammelt verontwaardigd met zijn botten. “Houd je mond jij,” zegt Bernhard tegen Maxima. “Je bent een golddigger van onedele afkomst. Wat ben je hier eigenlijk aan het doen in dit achterkamertje met dat stuk onbenul daar? Wie ís dat überhaupt?”

Diggy Dex stapt in het zonlicht dat door het plafond van de backstage heen schijnt. “Ik ben Diggy Dex,” zegt hij, en hij begint weer de reeks wapenfeiten op te noemen waarmee hij toch heel soms wel eens wat versier-succes mee heeft in de dertigplusdisco. “Wat zegt die man?” vraagt zombie Prins Bernhard aan Maxima. Diggy krijgt een waas voor zijn ogen. Dat Maxima zijn ego krenkte was tot daar aan toe, maar wie denkt deze moordzuchtige ondode graftak wel niet wie of dat hij is?

Diggy grijpt de loop van Bernhards geweer vast, trekt het uit diens knokige, halfvergane handen en leegt het magazijn op de zombie. Een paar van Bernhards botten worden verpulverd maar de meeste kogels worden opgevangen door de vrouw met het oranje lint die achter hem leeg ligt te bloeden. “Geeft u mijn geweer terug!” schreeuwt de zombie, terwijl hij zijn klauwen in het vlees van de rapper zet. Maar Diggy is vastbesloten een eind te maken aan de poppenkast. Met de kolf van het geweer beukt hij in op Bernhards zombieschedel totdat die schreeuwend van de zombieromp rolt. Anna Palowna van Rusland en Louise van Pruisen komen van achter op Diggy toe gestrompeld maar hij plant ze via een Jean-Claude van Damm’eske spagaat-trap allebei tegelijk een voet in het gezicht. De geraamtes in hun enorme wegrottende jurken tuimelen achterover. Er ontstaat een domino-effect: ook Willem III, meerdere Frederiken en Anna van Hannover gaan om.

“Waar bemoeien jullie je mee?” roept Diggy, terwijl de zombies overeind krabbelen. ‘Ik heb niet voor niks gewacht totdat Koningsdag eindelijk naar mijn Amersfoort kwam, waar ik de grootste celeb ben.” Hij pareert een nieuwe aanvalsgolf van de ondode Oranje-Nassaus door ze tegen de backstage-spiegel aan te gooien met een regen van glas- en botsplinters tot gevolg. “Ik wil straks gewoon optreden voor Maxima.” schreeuwt hij uit. “Leve de koningin, hoezee!” Op het moment dat hij dat zegt komen de zombies opeens houterig tot stilstand. “Hoezee!” schreeuwt Diggy nog een keer. Een stofwolk vult de backstagetent terwijl de ondoden vanzelf uiteen beginnen te vallen. “Hoezee!” Diggy heeft de occulte zombievloek gebroken, de eer van de Koninklijke Familie hersteld.

Hij besluit dat dit zijn moment is, en knielt neer aan Maxima’s voeten. Hare majesteit heeft het hele tafereel ogenschijnlijk onbewogen aanschouwd terwijl ze nog een volgend blikje baco leegtankte. “Maxima, wil je met me trouwen?” zegt Diggy. De vorstin kijkt hem vorsend, maar geamuseerd in zijn ogen, kust hem en duwt hem omver, in de stoffige resten van de voorvaderen van haar recent geliquideerde man. “Vooruit dan maar.” Ze duikt bovenop Diggy en ze raken verstrengeld in een gepassioneerd liefdesspel.

“Lang niet slecht hoor, Jiggy.” zegt Maxima tegen Diggy terwijl ze na afloop een sigaret ligt te roken. “Beter dan Armin van Buuren in 2013. Die gooide zijn handen in de lucht en dacht dat alles verder vanzelf ging.”

Dit verhaal is fictie en dus totaal ontsproten aan het verveelde brein van de schrijver. Elke gelijkenis met de werkelijkheid berust op louter toeval.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.