Ik vroeg mijn moeder wat haar plan was geweest als ik (een ongelukje) niet was geboren

Mijn moeder was 25 toen ze zwanger raakte van mij. Hoewel dat niet per se een nieuwswaardige leeftijd is om in verwachting te zijn, was ik een 'onvoorzichtigheidje'. Bij het idee dat ikzelf – ik ben nu 27– nu een kind van 2 jaar oud had rondlopen, krijg ik het al doodsbenauwd. Kinderen zijn hinderen, hoorde ik ooit een keer, en dat ben ik nooit vergeten.

Ook al was ik een ongelukje, ik weet dat mijn moeder blij met me is. Maar het feit dat ik enig kind ben, doet me twijfelen of mijn moeder überhaupt wel kinderen wilde. Door mij heeft ze bijvoorbeeld haar studie nooit kunnen afmaken, en misschien had ze als twintiger nog wel andere plannen die door mijn komst niet door zijn gegaan. En hoe kwam de beslissing om mij te houden of weg te laten halen tot stand?

Ik besluit het haar te vragen.

Broadly: Hoi mam, waar was je allemaal mee bezig toen je zwanger werd?
Adriana: Met studeren: Europese Studies. Ik kom niet echt uit een universiteitsfamilie, en mijn moeder vond dat ik na mijn havo-diploma aan de slag moest om zelf mijn geld te verdienen. Maar na een paar jaar werken besloot ik dus alsnog naar de UvA te gaan.

Je vader en ik gingen met elkaar sinds ik 18 was, dus al best een tijdje, en we hadden net een huisje gehuurd. Hij was 29 toen ik zwanger werd en ook nog aan het studeren. Verder deden we allebei wat je meestal doet op die leeftijd: uitgaan, studeren, een bijbaantje, dat soort dingen. Je vader verdiende wat geld met optredens met zijn band, ik werkte in de thuiszorg.

En wat waren je toekomstplannen?
Ik wilde mijn studie afmaken en een leuke baan vinden – misschien wel een tijdje in Brussel werken, reizen, en dan ooit wel kinderen krijgen. Ik dacht ook: ik zie het wel. Ik was het studeren net pas aan het ontdekken, ik was eigenlijk net begonnen met alles. Maar toen werd ik zwanger.

Ja, daar ben je dan mooi klaar mee. Hoe was dat?
Ik wist eigenlijk gelijk dat het 'niet goed' zat toen ik niet ongesteld werd, dus ik deed een test en bleek zwanger. Je vader dacht eerst nog van niet, maar de huisarts had dezelfde conclusie als ik. Ik wist gelijk dat ik het ging houden. Van de huisarts kreeg ik wel drie dagen bedenktijd, omdat het niet gepland was, maar ik dacht: ook als je vader het niet leuk vindt, hou ik het. Hij dacht volgens mij eerst dat ik het weg zou laten halen, maar toen bleek dat ik dat niet wilde, kwam hij gelijk met een verbouwplan: de studeerkamer werd onze slaapkamer en beneden was dan wel plek voor de babykamer.

Ik zou me doodschrikken. Jij niet?
Natuurlijk schrok ik wel, maar dat was snel voorbij. Er groeit toch iets in je lichaam. Als ik alleen verstand had en geen hormonen, was jij er niet geweest. Ik had altijd op mijn jongere zusjes en broertje gepast, dus ik had, in tegenstelling tot jou, altijd al kinderen in mijn omgeving.

Ik kwam er ook achter dat er een universiteitscrèche was, ik ben altijd optimistisch, dus ik dacht: dat regelen we allemaal wel. Mijn omgeving reageerde ook positief. Mijn moeder vond het heel leuk en mijn vader ook. Wel vond hij dat ik moest trouwen [hij is Turks en wat traditioneler]: mensen hoorden wat hem betreft niet alleen samen te wonen, ze moeten trouwen en dan kinderen krijgen. Dat hebben we toen maar gedaan.

Hoe zag je het voor je om een kind te hebben?
Eerst dacht ik: ik breng jou 's morgens naar de universiteitscrèche, dan ga ik naar college en dan haal ik je weer op – lekker makkelijk. Je oma kon ook oppassen, dus eigenlijk dacht ik dat alles hetzelfde zou blijven, maar dan met een kind erbij.

Was dat zo?
Nee, haha! De financiën bleken lastig, en de borstvoeding ook. Studiefinanciering en bijverdienen was natuurlijk niet genoeg om van te leven met z'n drieën. En de universiteitscrèche zat vol. Ik heb nog wel een tijdje doorgestudeerd, maar het was eigenlijk te druk. Ik kon niet hele dagen wegblijven om naar college te gaan en te werken en oma op je laten passen, dus stopte ik. Ik heb nog wel avondschool geprobeerd, maar ook dat was naast mijn werk als secretaresse te veel.

Ik dacht dat jij en papa voor de zwangerschap eigenlijk uit elkaar wilden, maar dat is toen niet gebeurd.
Nee, zo was het niet helemaal. Het ging inderdaad niet helemaal lekker, maar er was geen sprake van uit elkaar gaan. Je weet dat we allebei opvliegend zijn, dus het was niet altijd gezellig. Maar toen ik zwanger was hebben we juist een hele leuke tijd gehad. We gingen gelijk op fietsvakantie, en daarna kwamen we samen in de molen van 'we krijgen een baby'. Toen jij er was ging het ook heel goed – totdat je ongeveer 1,5 jaar was.

Toen gingen jullie scheiden en werd je alleenstaande moeder. Hoe vond je dat?
Heel druk, ik moest veel alleen doen. Werken, jou uit school halen, naar ballet brengen, eten maken. En in de weekenden ging je naar je vader om leuke dingen te doen. Ik ging dan wel met mijn vrienden de kroeg in, maar ik wilde niet alleen de zorgmoeder zijn en de 'lasten' dragen. Dat heb ik toen tegen je vader gezegd, en daarom belde jij me op een bepaald moment in het weekend op: "We gaan naar de bioscoop, heb je zin om mee te gaan?"

Ik ben enig kind gebleven, maar er waren wel plannen voor meer kinderen, toch?
Ik wilde nog heel graag een kind, en een vriend bood toen aan om de vader te worden. Het leek hem wel wat om leuke dingen te doen, maar hij wilde de lasten niet. Ik bedacht me dat er dan twee weekendvaders in het spel zouden zijn, en daar had ik geen zin in. Je vader, jij en ik gingen toen ook steeds vaker met z'n drieën leuke dingen doen. Toen zijn we, toen jij acht was, weer bij elkaar gekomen.

Ja, en je had daarvoor al eens gezegd: "Als papa en ik weer bij elkaar komen, krijg je een broertje of zusje." Weet je dat nog?
Ik wilde dat altijd wel, maar toen we gingen samenwonen, was het huis te klein. Hij wilde ook liever geen baby meer. Ik had het door kunnen drukken, maar uiteindelijk kregen we het ook weer druk met werken. En jij had het heel druk met ballet, we moesten jou vaak ergens heen brengen. Daar paste geen baby bij.

En ook geen puppy, een andere belofte die niet is doorgegaan.
Ook geen hond, nee.

Heb je wel eens spijt gehad?
Niet echt spijt. Ik heb wel slapeloze nachten gehad toen jij veel uitging en niet goed wist wat je wilde met je leven. Daardoor ging ik me afvragen of ik het allemaal wel goed had gedaan en wel het goede voorbeeld had gegeven. Dat vond ik moeilijk, maar ik dacht nooit: was ik er maar niet aan begonnen. Ik heb niet het idee dat ik er veel voor heb moeten opgeven, behalve dat ik nooit meer ben gaan studeren.

Ideaal gezien zou ik (misschien) kinderen willen als ik alles op een rijtje heb. Wat vind jij daarvan?
Dat zou de meest ideale situatie zijn, maar in de praktijk is dat niet altijd zo – kijk naar mij. Ook zonder een 'ideaal' leven met veel geld, een goede baan en een koophuis ben je niet gelijk een slechte moeder. Een kind heeft niet zoveel nodig in het begin. Natuurlijk wel eten, kleren, aandacht en een goede thuisbasis, maar als je iemand dat kan bieden, is dat genoeg. Jij bent toch ook goed terechtgekomen?