Moeders die hard gaan op mdma

Een enorme kerel met een kralenmasker verschijnt zo nu en dan in de zaal. Ik kom erachter dat hij Kirby heet, wanneer Nicole een plastic armbandje, ook wel kandi genoemd, met hem ruilt. Ze pakken elkaars hand vast en trekken samen een van de armbandjes die om haar pols zit naar die van hem. De zaal is voornamelijk afgeladen met hitsige tieners die tegen elkaar aan staan te dansen. Vergeleken met de meerdaagse EDM-festivals waar Nicole me over vertelde – waarbij ravers hun gekste outfits dragen, de hele dag door drugs nemen en er niet over nadenken dat ze mogelijk met spoed naar het ziekenhuis moeten worden afgevoerd – is dit kinderspel. Maar Nicole verzekert me dat het feest pas net begonnen is.

Ze lijkt bijna zwevend weg te dansen en gaat op in de onsamenhangende mix van feestgangers. De vrolijk gekleurde lichten die vanuit het podium de zaal inschijnen, zorgen ervoor dat iedereen zich in een kleurrijke gloed waant, inclusief Nicole. Niemand – vooral de twee jongens die met haar proberen te dansen niet – zou ooit kunnen raden dat ze moeder is van twee kinderen. Waarom zouden ze ook?

Moeder zijn of worden gaat gepaard met eindeloos veel vragen en verwijten. Zoals Joyce Trebilcot in het voorwoord van haar bundel Mothering schrijft, staat het concept van moederschap "mede door toedoen van het patriarchaat centraal in het leven van elke vrouw, of ze nu wel of niet voor kinderen kiest." Zo gauw iemand beslist zwanger te willen worden, wordt het een kwestie van 'hoe'. Hoe moet een moeder zijn? Als je de Styles-rubriek van The New York Times moet geloven, geven voorbeeldige moeders al hun geld uit aan de beste kinderwagen, zijn ze bereid hun leven op het spel te zetten om hun kind naar de beste, avant-garde peuterspeelzaal te sturen, en eten ze allemaal vol enthousiasme hun placenta op.

Want hoe – om maar vast te blijven houden aan die vage definitie van een 'goede moeder' – hoort een moeder zich te gedragen? Nou, ten eerste moet ze gewoon bergen friet kunnen eten, alleen een monster zou daar problemen mee hebben, maar zo gauw we specifieker proberen te worden, wordt het lastig. Is het oké als ik geen borstvoeding wil geven? Kan een thuisblijfmoeder een feminist zijn? En in het geval van Nicole: kan ik nog steeds feesten en molly poppen, ook al ben ik dan een moeder?

Op 32-jarige leeftijd is Nicole moeder van twee jongens: angstaanjagend of verfrissend, het ligt er maar net aan wat je kijk is op het moederschap. Ze voedde de jongens op op een onorthodoxe manier. Op haar Instagram, Moms Who Rave NYC, staan foto's van ravers in donzen regenboog-bh's op EDM-festivals los te gaan, maar ook selfies waarop moeders en hun zoontjes afgebeeld staan; twee totaal verschillende scenario's, maar met dezelfde moeders in de hoofdrol. Nicole's instagramaccount is geïnspireerd op het originele account, Moms Who Rave, dat bijna 1500 volgers en een actieve hashtag heeft. Sommige moeders zijn fel tegen de festivalcultuur, maar op een van de foto's van Moms Who Rave NYC is een ravende moeder te zien, die de polsen van haar zoontje versiert met kandi. In het onderschrift is te lezen: "Ik ben geen normale moeder… ik ben een PLUR-moeder!" PLUR (peace, love, unity and respect) omschrijft het ethos binnen de rave-cultuur. Het is een waardesysteem waarvan Nicole hoopt dat ze het op haar kinderen kan overdragen.

Twee weken voordat we gaan raven, ontmoet ik Nicole in New Jersey. Een uur te laat arriveert ze met haar twee zoontjes bij onze afgesproken locatie. Ze heeft geen make-up op en je ziet haar donkere uitgroei. De kinderen dragen hun schooluniform, maar deze vrijdag mogen ze spijkerbroeken bij hun blauwe poloshirts dragen. Nicole ziet er vermoeid uit en legt uit dat ze was vergeten dat de kinderen maar een halve dag naar school hoefden, waardoor ze hen eerder dan verwacht op moest halen en dus te laat kwam bij onze afspraak. Ze zou er eigenlijk eerder zijn geweest, legt ze op een verontschuldigende manier uit, maar een van haar klanten had een afspraak die langer duurde dan verwacht en daar kreeg ze veel geld voor. 700 dollar (zo'n 650 euro) voor een paar uur hairstyling kan veel doen voor een alleenstaande moeder die er verschillende baantjes (als barvrouw en kapper) op nahoudt. En al helemaal voor een alleenstaande moeder die geld nodig heeft om festivals te kunnen bezoeken.

De patio van het restaurant wordt omringd door Corona-advertenties en palmbomen in potten. Er is een met gras begroeide binnenplaats. "Ze kunnen daar spelen als wij zitten te praten," zegt Nicole buiten adem. Ze doelt op de jongens die rustig staan te wachten tot we beslissen wat er zal gaan gebeuren. Ik vraag of ze dat oké vinden, suggererend dat het niet erg is als ze erbij komen zitten. "We wonen in een appartementje, dus ze grijpen iedere kans om buiten te komen," vertelt Nicole me. We kiezen een tafel op het terras met de jongens in het zicht, zodat ze om de zoveel minuten om limonade kunnen komen vragen.

"Ravers leven PLUR," zegt Nicole en ze legt haar theorie uit, terwijl ze nipjes neemt van haar enorme margarita. "We zorgen voor elkaar. Ik begon Moms Who Rave NYC, omdat we zoveel kritiek over ons heen kregen. Niemand probeert de positieve kant ervan in te zien. Mensen denken dat ik een slechte moeder ben, omdat ik de hele nacht feest. Maar ik heb twee banen, betaal mijn eigen huur en ben alleenstaand. Ga ik ook wel eens twee nachten per maand los? Absoluut."

Raven en ouderschap sluiten elkaar dus niet uit. De PLUR-groep van Nicole, waar mensen met dezelfde mentaliteit samenkomen, organiseert vaak evenementen die eropuit zijn de wereld een stukje mooier te maken: zo delen ze ingeblikt voedsel uit langs de kant van de weg. Kleine, lachende ravers maken kandi, terwijl de volwassenen staan te hoelahoepen.

Nicole laat me een foto op haar Instagram zien van twee kleine raverarmbanden, waar haar telefoonnummer met kralen in is geregen. "Ik had mijn nummer op de armbandjes van mijn jongens geschreven toen we naar Disney World gingen, kinderen raken daar makkelijk de weg kwijt. Ik dacht dat als ik ze in het ergste scenario kwijt zou raken, ze mijn telefoonnummer hadden zodat iemand anders me kon bellen. Ze maken al hun hele leven deel uit van de rave-cultuur en kandi is iets waar ze al bekend mee waren," zegt ze. Als de kinderen komen vragen of ze naar de wc mogen, laat de jongste me blij de PLUR-groet zien. Ik hou mijn vingers tegen die van hem aan, eerst in een peaceteken en dan in een half hartje. Daarna houden we onze handpalmen tegen elkaar aan en slaan we onze vingers ineen: respect.

Voor Nicole is raven niet zomaar een avondje stoom afblazen. Het is een intrinsiek deel van wie ze is, net zoals andere moeders zich soms vast blijven houden aan hun carrière nadat ze kinderen hebben gekregen. "Je moet tijd voor jezelf vrij blijven maken en jezelf zijn," zegt Nicole. "Je kinderen moeten zien dat je gelukkig bent. Als mijn kinderen zien waar ik blij van word, als dat iets is waar ze van kunnen leren – ben ik een trotse raver," zegt ze. "Ik was geen moeder toen ik begon met raven en ik ben niet van plan mezelf te veranderen."

Nicole begon ravefeesten te bezoeken toen ze in haar laatste jaar van de middelbare school zat. Vanaf het eerste moment was ze verkocht. Eindelijk had ze een plek gevonden waar ze zich, samen met alle andere buitenbeentjes, thuis voelde. Aan het einde van elke week ging ze met een vriendin vanuit New Jersey naar Manhattan, waar ze op donderdag naar club Exit (nu Terminal 5) gingen. De volgende dag reisden ze weer terug naar huis, nog steeds stijf van de xtc. "Toen deed ik heel veel aan xtc, echt heel veel," lacht ze. Maar nadat ze geslaagd was, was het feest over. Ze had geen geld om verder te studeren en dus besloot ze in juli van 2001 het leger in te gaan. Ze kwam erachter dat ze door het leger gratis kon studeren en tegelijkertijd naar haar feestjes kon gaan, zoals ze voorheen deed op de middelbare school. En toen was het plots 11 september, 2001.

"Ik had een opleiding gevolgd om naar Irak te gaan om met chemische wapens te werken," vertelt ze. Toen haar dienstplicht op 18 september van 2001 zou beginnen, kreeg ze last van angstaanvallen. Ground Zero lag praktische bij haar om de hoek, "en je kon het ruiken. Het puin waaide overal door de lucht, de stad was bedekt onder een laag stof." Ze kreeg last van migraineaanvallen, wat uiteindelijk leidde tot een opgezwollen hersenader. De stress werd haar teveel en ze werd op grond van medische redenen uit haar functie gezet.

Aangezien Nicole vrijgezel en kinderloos was, had haar ontslag op dat moment geen drastische gevolgen – maar ze voelde zich wel meteen stuurloos. Overdag zocht ze naar werk en 's nachts ging ze uit. Uiteindelijk vond ze een baan als marketeer bij een kapperszaak. Na twee onverwachte zwangerschappen met een man die niet de ware bleek te zijn, stopte ze met feesten en haar drugsgebruik. Haar baan vereiste dat ze veel reisde, en dus besloot ze ontslag te nemen om zich fulltime op het moederen te kunnen richten. "Ik was vooral bezig met borstvoeden en andere dingen waar moeders zich mee bezig houden" vertelt ze. "Maar ik miste een deel van mezelf. Ik werd er erg depressief onder. Een mens kan niet leven op Cartoon Network en Mickey Mouse." Ze miste haar oude leven, de muziek, de energie en – niet te vergeten – de sfeer.

PLUR-moeders zijn aanhangers van de gouwe ouwe rave-cultuur die om vrede en liefde draait – wat natuurlijk ook goede waarden zijn om mee te geven, als het aankomt op het opvoeden van kleine kinderen. Nicole merkte wel dat nachtenlang doorfeesten niet zo goed te combineren was met haar leven als moeder van twee jonge kinderen. "Ik kan niet gaan slapen als ik thuiskom," geeft Nicole toe. "Om 8 uur 's ochtends kom ik uit de club gerold. Om half negen sta ik pannenkoeken te bakken. Het is moeilijk, maar je moet nu eenmaal bereid zijn om iets op te offeren als dat nodig is." Natuurlijk is er niets verplicht, maar drugs maken natuurlijk ook onderdeel uit van die scene. Nicole gebruikt af en toe mdma, maar benadrukt dat ze daarbij wel altijd rekening houdt met de potentiële gevaren van de drug.

Zodra de kinderen oud genoeg waren voor een oppas, blies ze haar rave-leven nieuw leven in. "Het was echt een kwestie van tijd," vertelt ze. "Ik stopte met borstvoeding geven en zorgde ervoor dat ze allebei een normaal dagritme hadden aangeleerd. Ik moet dansen. Me uitleven. Mezelf kunnen zijn."

We zijn bij Nicole thuis en maken ons klaar voor de nacht. Ze laat me tassen vol kostuums zien: tutu's, parelkettingen, armbanden, fluorescerende bh's, bh's met strass-stenen en bloemen. Het is een indrukwekkende collectie, die ze grotendeels zelf heeft gemaakt.

Ik verwachtte dat de mdma-moeder het – ondanks twee kinderen, twee banen, een feestbestaan en een huishouden – toch wel goed geregeld zou hebben. Maar in werkelijkheid gaat het er iets rommeliger aan toe. Als ik bij haar op een stoel ga zitten, kraakt deze vervaarlijk. Ik ga verzitten, en de stoel houdt het net. Nicole zit op de bank, die onder de kattenharen zit. Ze vertelt me dat ze niet in de beste buurt woont, vandaar de enorme pitbull die non-stop aan het blaffen is, vanuit zijn bench in de hoek van de kamer.

Toch voelt het huis als een warm thuis, waarin goed geleefd wordt. De jongens, die vanavond bij hun vader zijn, hebben allebei hun eigen kamer en aan de muren hangen familiefoto's. In de slaapkamer van Nicole, die langzaam maar zeker steeds voller wordt door de spullen van haar verloofde, staat al een leeg fotolijstje klaar voor de toekomstige trouwfoto. Hoewel het leven van Nicole letterlijk en figuurlijk al hartstikke vol zit, is er toch nog ruimte voor meer. Ze vertelt dat haar huis nu een beetje overhoop ligt omdat haar gezin binnenkort in de woning beneden intrekt, die op dit moment gerenoveerd wordt.

Nicole gooit een grote tas leeg op haar bed, die vol zit met festivalbandjes en -kaartjes van de feesten die ze de afgelopen jaren heeft bezocht. Het zijn er ontzettend veel, en ze vertelt dat ze ze verzamelt als souvenirs. Een andere tas is tot de nok toe gevuld met kandi, die ze verzamelt en ruilt op festivals. Op sommige staat 'rave mom' of 'moms who rave'. Ze laat me er een paar zien en vertelt hoe ze eraan is gekomen. Ze kreeg er eentje vorig jaar op het Electric Daisy Carnival in Las Vegas, toen ze de oprichter van Moms Who Rave voor het eerst ontmoette en ze hun passie voor het moederschap en feesten met elkaar deelden. Ze gaven elkaar een armbandje en Nicole kreeg er eentje met pastelkleurige kralen, met daarop drie vlinders, die symbool staan voor de dochters die ze allebei hebben.

Na de fotoshoot en wat drankjes – rum-cola – zijn we bijna klaar om naar Webster Hall te verstrekken. "Denk je dat je aan de xtc gaat vanavond?", vraag ik. Ze weet het nog niet zeker. Ze is drugs een beetje zat na EDC Las Vegas vorig jaar. "Toen zat ik acht dagen achter elkaar aan de speed en xtc," vertelt ze. "Het was leuk, maar ik merk dat ik ouder word. Ik feest al dertien jaar. Ik heb geen zin om Alzheimer te krijgen en mijn kinderen niet meer te kunnen herkennen."

Een wandelingetje, twee pendelbussen en een taxiritje later komen we aan in Manhattan. Zo reist Nicole altijd naar de stad voor een feestje.

Eenmaal binnen in Webster Hall legt Nicole me het een en ander uit. "Dat is 'gloving'," zegt ze, terwijl ze wijst naar een vent die lichtgevende handschoenen aan heeft en met zijn handen staat te wapperen. Nuchter ziet het er niet heel spannend uit. Daarom neem ik maar wat mdma en een drankje, dat Nicole me overhandigt alsof het een shotje wodka en een biertje is. Ik vraag of Nicole ook wel eens met haar handen wappert, en ze vertelt me dat het fantastisch is als je aan bent. "Trouwens, dat spul" – ze bedoelt de mdma die ik net heb genomen – "is echt goed". Zelf neemt ze niks.

Feesten met een moeder heeft zo z'n voordelen. Zodra de mdma inkickt, heb ik een droge mond, maar ook wil ik graag een sigaret. Ik zie dat er prullenbakken langs de muren van de zaal staan, en eigenlijk wil ik daar graag in overgeven. Ik vertel al mijn problemen en overpeinzingen aan Nicole, en ze koopt een flesje water voor me – zelf heb ik geen cash meer.

Zodra ik weer gehydrateerd ben, stelt Nicole me voor aan een man die zichzelf Rave Dad noemt. Hij draagt een shirt met de tekst 'RAVE 'TILL THE GRAVE'. Rave Dad is een een beroemdheid in de scene en meerdere mensen willen met hem op de foto. Een groepje van drie jongens neemt een selfie met Dad.

Nadat zijn fans zijn vertrokken, vraag ik aan Rave Dad hoe hij aan zijn titel komt. Hij vertelt me dat hij al drie jaar nuchter is, maar verliefd is op de muziek en de inclusiviteit van de scene, op de sfeer van PLUR. Overdag is hij een lifttechnicus, en hij kwam aan zijn bijnaam omdat hij een keertje met zijn dochter van negentien op een festival kwam. Ook vertelt hij dat zijn vrouw zijn hobby prima vindt. "Dit heeft mijn leven gered," vertelt hij. Hij vertelt ook dat EDM hem en zijn dochter dichter bij elkaar heeft gebracht. " We hadden al een goeie band, maar nu zijn we als twee handen op één buik." Op zijn gezicht verschijnt een gelukzalige glimlach.

Ik vind Nicole weer terug in de menigte en vraag haar of ze van plan is later samen met haar jongens naar raves te gaan. Ze zegt dat ze het wel al een beetje aan het onderzoeken is. Ze heeft verschillende locaties gevonden die geschikt zijn voor alle leeftijden, maar ze vindt het nog lastig om ze te confronteren met de onvermijdelijke drugs die er gebruikt worden. Maar haar jongens zijn wel dol op de muziek, vertelt ze stralend.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.