Ik ging naar Planet Giegling en wil nooit meer naar huis

Een nieuwe plaat van Giegling in je handen hebben geeft altijd een bijzonder gevoel. Het Duitse label dat opereert vanuit Weimar begon in 2006 als een uit de hand gelopen huisfeestje en evolueerde al snel tot een club. Later begon het collectief ook met het uitbrengen van platen. Alles wat dit groepje Duitsers doet is gehuld in mysterie, en de artiesten vermijden het liefst contact met de media. Traumprinz, een van de populairste producers op het label, doet niet eens aan optredens en laat nooit zijn gezicht zien.

De doe-het-zelf-mentaliteit van Giegling komt daarnaast ook terug in het artwork van de platen. De covers van het vinyl zijn gevuld met krijttekeningen die in inkt zijn gedrukt – elke release is binnen enkele dagen uitverkocht om vervolgens voor belachelijk hoge prijzen bij de tweedehandsplatenboer te liggen.

Door al het bovenstaande kan ik ook niet genoeg benadrukken hoe extatisch ik werd toen ik zag dat Giegling een wereldtournee aankondigde, waarin ze in februari en maart verschillende clubs overnemen met concerten, clubnachten en kunstinstallaties. Ook wordt er een plaat verkocht die alleen op de tour verkrijgbaar is, wat voor de verzamelaar een must is. De reis die het label zo aflegt, moet vorm geven aan een gesamtkunstwerk van Giegling, waarin alle ambachten van de groep samenkomen.

Het afgelopen weekend arriveerde Giegling in New York, waar ze op vrijdagavond hun kunst tentoonstelden en een ambientconcert gaven. Op zaterdag organiseerde ze een clubnacht met dj- en livesets, om op zondag nog een klein feestje in de middag te geven. Ik besloot naar alle drie de evenementen te gaan.

Toen ik binnenkwam in de concertruimte van de Knockdown Centre, een industrieel gebouw van staal en beton, zag ik dat de plek compleet was verbouwd tot een bijna buitenaards tafereel. Overal waar je keek zag je fotografie, schilderkunst en multimedia-installaties, allen zonder titel of naam van de kunstenaar. Ik nam deze week contact op met het label om te vragen wie de werken heeft gemaakt en of de kunst al een keer ergens anders te zien was. Ze konden er geen antwoord op geven, omdat dat het doel van het project zou tegenstaan.

Zilverfolie lijkt een speciaal plekje in het hart van Giegling te hebben. Het reflecterende spul was bevestigd tussen de vloer en het plafond, en tussen pilaren van de grote zaal van Knockdown Centre. Het hing er allemaal losjes bij en leek op de vorm van een planeet of een ster. Het verlichtte een duistere ruimte en had daarom ook wat weg van een verknipte discobal, wat een zeer rustgevend gevoel gaf.

Hetzelfde folie zag ik op polaroidfoto's die aan de muur hingen in dezelfde ruimte. Misschien zijn het wel relikwieën van een voorafgaand feestje of is het iets waar ik simpelweg met mijn hoofd niet bij kan. Op het feestje dat zaterdag plaatsvond in de club Good Room raakten de hoofden van de dj's wederom zilverfolie. Omdat dit de meest prominente aankleding was van deze twee avonden, raakte ik er door geïntrigeerd. De foto's op glossy papier, de glitters op schilderijen en de opblaasbare rubberen staven – alles om mij heen scheen feel in mijn ogen. De muziek die in het concert te horen was glom ook op een manier met krakende piano's, zonnige veldopnames en kabbelende melodieën.

Alle muziek die op vrijdag gespeeld werd, was een live-interpretatie van Giegling-tracks die niet voor de dansvloer bedoeld zijn. Zo was er een artiest van het label waarvan zijn naam niet werd aangekondigd die een noise-set speelde en zich naast een fel knipperend licht bevond, terwijl hij een live tape-loop van Birds & Tapes aanzette. Omsingeld door bloemstukken had het wel wat weg van Het Laatste Avondmaal van Da Vinci.

Giegling-medeoprichter Konstantin nam ondertussen plaats achter de dj-mixer, waarbij de artiesten Kettenkarussel, Edward, ATEQ en Vril aanschoven om muziek te maken. Het zat ergens tussen euforie en een begrafenis in, wat eigenlijk tekenend is voor het label. Elke muzikant verschuilde zich achter een laptop, terwijl het publiek op de betonnen vloer lag, starend naar het blauw en roze op het plafond. Slechts af en toe kwam er een beat om de hoek kijken. De muziek van Vril, bekend om zijn dubby techno, walste bruut door de speakers nadat de andere dj's hun hoofd kalmpjes bewogen op Torus XXXII en Otolith. De bar bleef opvallend leeg voor een vrijdagavond, mensen waren hier duidelijk voor de muziek.

De nacht erna deed Giegling waar ze het beste in zijn, namelijk een heel hard feest geven. Ik bleef voor het grootste deel van de avond in de hoofdzaal hangen, waar ATEQ een oorverdovend luide liveset speelde met enorm veel bas. Het was constant dansbaar ondanks de minimalistische geluiden die om de donderende kickdrums werden gebouwd. Ergens na middennacht nam Konstantin de boel over en hij speelde een set van diepe techno, waarin rollende kickdrums, zware bas en weinig tot geen melodie samenkwamen.

De set was verleidend en nooit eng, pompeus of paranoïde. Toen het bijna drie uur werd, dropte Konstantin The Stitch-Up van Objekt. Geen van de dansende mensen waren voorbereid op de noise na een uur van vertrouwde kickdrums. Je kon duidelijk zien dat de dj genoot van de verbaasde blikken in het publiek.

De beslissing van Konstantin om de flow van zijn set te verbreken was een herinnering aan het feit dat je niet te lang moet blijven hangen op één plek. Het haalde het publiek ook uit de hypnose die daarvoor was opgebouwd, waardoor iedereen opeens weer bewust was van waar ze waren. Je beseft op zo'n moment dat de realiteit soms niet zo mooi is, maar dat Planet Giegling je kan voorzien van wat escapisme.