Tien filmtips van cinefiel Ivan Smagghe

Al sinds z'n dertiende kijkt Ivan Smagghe zo'n tien films per week. Zijn smaak is even gevarieerd als de pick 'n' mix-bioscoopsnoepjes die je zelf in zo'n zakje mag scheppen. Ongetwijfeld is die diversiteit de reden dat cinema hem keer op keer blijft boeien, een tendens die ook terug te zien is in zijn trackrecord als dj/producer.

Smagghe beschrijft cinema als 'een eindeloze ontdekkingstocht'. Soms heeft hij maar één goede scène nodig om een film leuk te vinden. Maar net zo makkelijk wordt hij enthousiast van een film die eigenlijk op alle fronten om te janken zo slecht is. 'Ondoorgrondelijke wegen', net als wanneer je een matige plaat hoort waar je toch direct helemaal dol op bent. Eén keer was hij jurylid op een filmfestival, wat hem deed beseffen dat hij overduidelijk geen, ik herhaal, géén filmcriticus is. 'Ik kijk gewoon films, dat is wat ik doe. Ik kijk een film, en dan kijk ik er nog een. En als ik het niks vind, zet ik hem af.'

Hoe zou je je smaak omschrijven?

'Ik ben obsessief bezig met film in het algemeen, maar ik ben niet geobsedeerd door één soort. Ik pick 'n' mix. Als je je erop instelt om maar één ding leuk te vinden, dan laat je dus van alles links liggen. En ieder genre heeft te gekke verrassingen in petto. Zelfs de straight-to-video Z-films, je weet wel, die kannibalenhorror-softporno-dingen. De hele carrière van Tarantino is gebaseerd op het kopiëren daarvan.'

Kun je vijf films noemen die een indruk geven van waar je van houdt?

'Allemaal recente favorieten: Arrebato van Iván Zulueta, Some Came Running van Vincente Minnelli, L'Argent van Marcel L'Herbier, The Century Of The Self van Adam Curtis, en Windows van Gordon Willis.' Arrebato (1980) - Iván Zulueta
Some Came Running (1958) - Vincente Minelli 
l'Argent - Marcel l'Herbier

Wil je zeggen dat gebreken aantrekkelijk kunnen zijn? Welke bijvoorbeeld?

'Overacting, camp. Camp kan geweldig zijn. Of wanneer ze zo weinig geld hadden dat ze alles in dezelfde kamer moesten doen. Imperfecties kunnen soms juist kwaliteiten zijn. Eén relatief onbeduidend dingetje kan voor mij reden genoeg zijn om de film hoog te waarderen. Windows is een perfect voorbeeld. Het verhaal is vreselijk slecht, het acteerwerk is vreselijk slecht, maar de cinematografie is fantastisch. Alleen al daarvoor kun je 'm kijken. Maar dat is op een bepaalde manier best pervers. Dat komt er nou van, ik kijk teveel films. '

Onder welke omstandigheden kijk je films?

'Net als iedereen, lijkt me, steeds minder in de bioscoop. Ik hou niet van films kijken met mensen die lawaai maken om me heen. '

Hoe kom je aan nieuwe films?

'Ik zal je vertellen wat NIET de bronnen zijn om films te vinden. Het is NIET de hedendaagse cinema, het is NIET naar de bioscoop gaan, en het is NIET de tv. Dat is zeker. ''

Kijk je wel eens meerdere films tegelijkertijd?

'Dat is wel eens voorgekomen. Ik kan wat dat betreft twee ballen tegelijk in de lucht houden. Maar het is zeldzaam, hoor. Het is dan meer checken dan echt kijken, als ik verwacht dat ik het niks vind maar ik toch wil kunnen zeggen dat ik hem gezien heb. Wat wel vaak voorkomt is dat ik, terwijl ik een film kijk, iets anders aan het doen ben zoals een boek lezen of e-mails sturen.'

Is er een film waarvan je zegt: deze soundtrack hadden ze sowieso beter aan mij kunnen overlaten?

'Nee, want ik doe geen soundtracks. Ik ben geen componist.' *hij staat op en verlaat de kamer * 'Sorry! Het is rotweer en mijn kat was nog buiten.'

Welke film had een groter publiek verdiend?

'Dat is niet mijn probleem… Ja, ik kan het soms jammer vinden als ik een goede film zie die nooit erkenning heeft gekregen en ik niet begrijp waarom. Maar ik vind dat mensen zelf op zoek zouden moeten gaan naar films. In plaats daarvan gaat iedereen hetzelfde bekijken. Ik snap het wel: het is makkelijker om gewoon te consumeren wat je voorgeschoteld krijgt, passief te zijn. Dat werkt hetzelfde voor muziek, kunst of eten.'

Over welke film zou je eindeloos door kunnen discussiëren?

'Johnny Guitar is er een. En The Heiress door William Wyler. Die films hebben zoveel lagen. Het zijn niet per se de films waarover je denkt dat je gaat praten, die uiteindelijk enorme discussies voortbrengen. Neem Black Test Car van Yasuzô Masumura, een recente ontdekking. Het is een film over industriële spionage, over autofabrikanten, maar het is tevens een van de meest geweldige verbeeldingen van de Japanse samenleving.' Johnny Guitar (1954) - Nicholas Ray
The Heiress (1949) - William Wyler 
Black Test Car (1962) - Yasuzô Masumura
[daily_motion src='//www.dailymotion.com/embed/video/x4yhiv' width='620' height='360']

Op welke manier beïnvloeden films je leven?

'Ik weet niet of ze dat doen.'

Nou ja, in ieder geval nemen ze dagelijks meer dan twee uur van je tijd in beslag…

'Ja, maar dat is gewoon als afleiding, misschien. Sommige films zetten me aan het denken, andere inspireren me om muziek te maken. Maar dit zijn geen duidelijke patronen van invloed. Het is niet zo dat ik banken ga beroven omdat ik een film met een bankoverval heb gezien. Een film die je eigenlijk ging kijken als afleiding, kan je aan het denken zetten. Ik geloof niet zo in dat hele 'entertainment versus reflectie'-ding. Ik vind het te simplistisch. In werkelijkheid zijn die dingen vervlochten. Ook alles wat geproduceerd is ter verstrooiing heeft een culturele waarde. Het is niet omdat is iets gemaakt is voor geld, dat het niet interessant kan zijn. Obviously.' Ivan Smagghe draait ook verdomd goede muziek. Komende zaterdag staat hij op Black Magic in Trouw.