FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

De fietstocht naar huis was een meditatief hoogtepunt van Dekmantel

Een ode aan de terugtocht.
Bart Heemskerk

Dat Dekmantel een fantastisch festival is met een fijnzinnig samengesteld programma, dat heb je inmiddels wel gelezen. Dat de openingsconcerten daar een hele nieuwe dimensie aan toevoegen ook. Laat me nu je aandacht vragen voor een onderbelicht hoogtepunt.

Nee, ik wil het niet hebben over het eten (hoewel de kipcurry, anti-pulled pork-sandwich van gekruide bloemkool en kaasburger allemaal verrukkelijk waren), niet over de aankleding (het bos is een fijne locatie om in rond te struinen, en het is er uitstekend vormgegeven), maar over de nachtelijke fietstocht terug door het Amsterdamse Bos.

Advertentie

Het is namelijk nogal een wonderlijke ervaring, om je na uren non-stop geluidsgeweld opeens in de stilte onder te dompelen. Je zou denken dat zo'n losgeslagen massa danceliefhebbers met iets teveel amfetamine in hun hersenpan luidruchtig brallend door het bos sjeest.

Maar als ik vrijdagnacht op de fiets stap, valt me juist op dat er een aangenaam soort rust over ons allen valt. Gebroederlijk kachelen we in een lange stoet van fietslampjes door het bos, de schaduwen van de bomen steeds langer en weer korter makend met het licht. Even later langs het traag voortkabbelende water van de Bosbaan, en langs tentjes waar vissers sigaretten roken en het leven op fluistertoon bespreken. Het gerinkel van m'n sleutels, de geluiden van het bos en het gezoem van m'n fietslampje vormen samen een soort ambientconcertje.

Ook al is je smartphone uitgevallen, ben je al je vrienden kwijt of zit je net in een akelige comedown, je voelt je niet alleen. Je bent onderdeel van een groter geheel. En echt waar, werkelijk iedereen is stil. Alsof een collectief onderbewustzijn heeft besloten dat dit de manier is om alle prachtsets nog eens te laten bezinken. Alsof we met zijn allen een transcendentale stilte-meditatie aangaan, om de festivalervaring van zojuist naar een nog hoger plan te tillen.

Weet je nog hoe kut het was, dat je vroeger altijd anderhalf uur met klapperende kaken op een pendelbus moest wachten, om vervolgens veertig minuten in van dat harde tl-licht tegen elkaar aan gepropt te staan? Hoe die gast een kauwgommetje in het haar van je vriendin plakte, omdat hij een eikel was die zich verveelde in die stomme kutbus?

Hoeveel chiller is het dat dit soort festivals in een natuurgebied aan de rand van de stad plaatsvinden? Hoe lekker is het dat je op de terugweg stilletjes kunt mijmeren over de zin van het leven? Lang leve de fietstocht door de nacht, en dood aan de pendelbus!

Full disclosure: zowel aan de fietstocht als het schrijven van dit stukje kwam geen MDMA te pas.