Kleurenfoto’s van feestende punkers in San Francisco in de jaren zeventig

Order of Appearance , het nieuwe boek van fotograaf Jim Jocoy, is een stuk persoonlijker en intiemer dan zijn voorgaande werk. Het is vijftien jaar geleden dat hij zijn eerste boek We're Desperate uitbracht. Dat boek was een soort van enorm archief van de punkstijl van de jaren zeventig, samengesteld met hulp van Thurston Moore, Marc Jacobs en Exene Cervenka. Dit boek gaat veel minder over kleding en stijl en dat soort dingen, en veel meer over de punks zelf.

Voor dit boek legde Jocoy vast hoe een avondje zuipen in de punkscene van de Bay Area eruitzag, vanaf het opdoffen voorafgaand aan de avond, tot aan de gruwelkater de volgende dag. In tegenstelling tot de meeste punkfotografie uit dit tijdperk (zoals dat van Michael Jang, Edward Colver of Pennie Smith) bevat dit boek hele kleurrijke beelden en gaat het nauwelijks over de bands uit die tijd. In plaats daarvan laten deze foto's ontroerende momenten zien van zijn vrienden die hun haar verven, zich met z'n allen in een auto proppen en out gaan in het openbaar. Het boek laat de sterke contrasten zien van San Francisco in de seventies, een stad die vastzit tussen enerzijds seksuele vrijheid en aan de andere kant de aidsepidemie, en een groep vrienden die te maken heeft met beide dingen.

Ik zocht Jocov op vlak na de lancering van zijn boek op de Los Angeles Art Book Fair, om te praten over hoe het was om deze intieme portretten van jarenzeventigpunk vast te leggen.

VICE: Ha Jim, hoe zag je eigen leven eruit, toen je met dit project begon?
Jim Jocoy: Ik studeerde aan de University of California in Santa Cruz toen ik met deze foto's begon. Mijn belangrijkste vak was 'Esthetische studies', en ik weet nog steeds niet echt waar dat nou precies overging. Je kunt dus wel nagaan hoe serieus ik was als student. Na een tijdje stopte ik ermee, en ging ik werken. Een paar jaar lang werkte ik overdag en ging ik 's nachts uit, waarbij ik dan foto's maakte. Zo begon het.

Een vriend van me, die bij mij in de buurt woonde, zei op een dag: "Hey, wil je mee naar een concert? Het is van een band die 'de Ramones' heet en ze spelen in San Francisco." Dat was in 1976, toen ze hier voor het eerst op tour waren. Na die eerste show in North Beach veranderde de hele scene in San Francisco. Binnen een paar weken ontstonden er overal nieuwe bandjes.

Had je meteen al het gevoel dat je iets belangrijks aan het vastleggen was?
Nou, ik denk dat ik ergens wel het gevoel had dat er in San Francisco misschien iets aan de hand was. Ik had het idee dat punk iets was wat in Engeland en New York gebeurde, dus ik was erg bezig met het zich in mijn stad zou ontwikkelen. Uiteindelijk werd het veel groter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. San Francisco was tien jaar eerder natuurlijk een soort heilige bodem van de hippiecultuur geworden, dus het voelde alsof de nieuwe generatie daar met iets nieuws nooit overheen zou kunnen. Niets bleek minder waar.

Waarom wilde je zo graag alles om je heen vastleggen?
Ik was altijd al geïnteresseerd in fotografie. Dat is iets waarmee ik geboren ben. Ik weet niet of andere fotografen ook zo zijn, maar ik ben zelf best introvert en stil. Met een camera was ik in staat om me te mengen tussen de mensen die interessante dingen deden, zoals een band vormen. Het was een manier om mezelf het gevoel te geven dat ik eraan meedeed en ook dingen produceerde. Dat hele idee van DIY was niet iets wat we zelf zo noemden, maar het was wel hoe het ging.

Je gebruikt vorm en kleur op een hele interessante manier, in deze foto's. Hoe heb je die stijl ontwikkeld?
Een van de redenen dat ik in kleur schoot, was omdat ze bij de kopieerwinkel waar ik werkte het allereerste model van de Xerox-kleurenprinter hadden. Het was heel primitief allemaal. Ze hadden een ronddraaiende slideprojector aan de zijkant zitten die op een spiegel projecteerde. Dit reflecteerde vervolgens weer op glas. Hoe dan ook, het werkte wel.

Vrijwel alle foto's die in die tijd van de punkscene werden gemaakt waren in zwart-wit, met hoge contrasten. Het was dus nogal een keuze om in kleur te schieten. Omdat de sfeer, in tegenstelling tot al dat hippiegedoe, rauw moest zijn, zocht ik naar sterke, krachtige kleuren. Gelukkig leenden de mensen die ik fotografeerden zich er uitstekend voor.

Aan het eind van het boek schrijf je: "Dingen etterden eerst een tijdje voort, voordat ze uiteindelijk aan de oppervlakte kwamen." Wat bedoel je daar precies mee?
Er was toen nog geen MTV, dus culturele bewegingen werden niet zo snel opgepikt. Na de komst van MTV zag je hoe een scene zich ontwikkelde, en voor je het weet probeerde iedereen het na te doen. Maar in die punktijd explodeerde het niet meteen, en kon het veel langer sudderen voor het door de massa werd opgepikt.

In San Francisco waren op dat moment een hoop nare dingen gaande. De burgemeester, Harvey Milk, werd vermoord, tegelijkertijd was de Jonestown-tragedie gaande en in 1976 kwam het hiv-virus naar San Francisco. Dat was allemaal in de tijd waarin ik foto's nam voor dit boek. Dus er was een hoop gaande. Het was na de seksuele bevrijding, waar alles mocht en kon, en zeker in San Francisco was het vrij wild. Ik herinner me nog dat ik in die tijd door het Castro liep en dat er in een apotheek een poster in de etalage hing, met foto's van zweren en blaasjes. Er stond iets op als: "Heb je deze op je lichaam? Er is een nieuwe kanker die rondgaat." Je zag mensen op straat met zweren, vooral met Kaposi's Sarcoom [een vorm van huidkanker die veroorzaakt wordt door aids]. Mensen gingen dood aan allerlei rare longontstekingen en infecties. Al die ellende beïnvloedde de punkscene.

Bands speelden nummers over hoe we weer in de Middeleeuwen beland waren. Veel mensen uitten hun frustratie in nummers, posters en tekeningen. Toen Reagan aan de macht kwam was dat een nachtmerrie voor vrije denkers en progressieve mensen. In mijn persoonlijke herinnering was er een nieuwe donkere tijd aangebroken. Ik heb een hoop vrienden, een hoop van hen staan in het boek, die zijn overleden aan aids en drugs.

Toch zijn je foto's op een bepaalde manier heel optimistisch, totaal anders dan hoe je het tijdperk beschrijft. Zag je dingen optimistischer toen je ze vastlegde?
Het was een beetje een tweestrijd, maar mijn voornaamste doel was om het jong zijn, de energie en het leven vast te leggen, niet de duistere dingen die er ook waren.

Hoe voelt het om nu terug te kijken naar dat werk?
Het klinkt misschien dom, maar op een rare manier denk ik iedere keer als ik naar dit boek kijk: mijn god, deze mensen zijn zo mooi! Het spreekt elkaar nogal tegen op een manier dat mensen denken dat punk vooral lomp en gemeen is, en niet mooi. Mooi en punk gaan niet goed samen. Maar ik zie dat toch anders.

Bekijk meer foto's hieronder.

Follow Matthew James-Wilson on Instagram.

Order of Appearance by Jim Jocoy is available online and in bookstores.