Ik vond een stukje Aleppo in een park in Kopenhagen

Dit artikel is onderdeel van Nieuwe Buren, een reeks artikelen op VICE.com geschreven door jonge vluchtelingen in heel Europa. Lees het voorwoord van de editor hier.

Mustafa Mohamad is 16. Hij is Koerdisch, komt uit Syrië en woont in een opvang voor minderjarige vluchtelingen in Frederiksberg, een buurt in Kopenhagen.

Ik vind het hier in Denemarken niet echt koud. De seizoenen en het weer in Aleppo zijn bijna hetzelfde als hier, al is Kopenhagen een stukje kouder. Afgelopen zomer ging ik elke dag wandelen in de tuinen van Frederiksberg, maar in deze tijd van het jaar doe ik dat maar drie tot vier keer per week. Dit park doet me denken aan een park in Aleppo. De bladeren zijn bruin, net als in het park in Aleppo rond deze tijd van het jaar. In de tuinen van Aleppo zag je ook veel vrouwen met kinderwagens lopen, net zoals hier.

Wanneer ik in de tuinen van Frederiksberg rondloop, denk ik aan mijn vrienden uit Syrië, en aan mijn familie. Mijn broer is wat ouder en woont in Valby, aan de rand van Kopenhagen. De rest van mijn familie is naar Turkije gevlucht. Wanneer ik door de tuinen wandel, komen alle mijn herinneringen en gedachtes weer terug.

In Syrië verdiende ik mijn geld met het naaien van zakken in broeken. Hier in Denemarken ga ik naar school om Deens, Engels en wiskunde te leren. Ik vind wiskunde erg moeilijk. Deens is ook niet makkelijk, maar ik oefen veel en probeer de taal zoveel mogelijk te spreken.

Ik bezocht de tuinen van Aleppo altijd met mijn vrienden. We aten daar en hadden het altijd ontzettend naar onze zin. We waren daar gewoon aan het hangen en een beetje aan het stoeien met elkaar. Mijn beste vriend zit nu in Turkije. Veel van mijn vrienden zijn naar Irak gegaan en twee naar Zweden. Ik mis mijn vrienden, hier heb ik niet veel vrienden.

Ik zou zo graag de tuinen van Frederiksberg aan mijn ouders laten zien. Ik mag mijn ouders niet bezoeken vanwege de veiligheidssituatie in Turkije. Ik heb een aanvraag voor familiehereniging ingediend, om mijn familie naar Denemarken te halen, maar die aanvraag is afgewezen. Dat maakte me echt boos, het is moeilijk om daarover te praten. Ik ben in hoger beroep gegaan met de hulp van een advocaat, maar het enige dat ik nu nog kan doen is wachten op antwoord.

Ik verblijf op een kamer met andere vluchtelingenkinderen. Er wonen alleen maar jongens in mijn gang, wat betekent dat er altijd wel iets gaande is. Het is fijn om naar buiten te gaan, naar een rustigere plek. In de tuinen kan ik mijn gedachten ordenen en praat ik een beetje tegen mezelf. Soms ren ik, best ver en snel, vaak wel twee uur. Ook zit ik in een voetbalteam. Het team bestaat voor tweederde uit vluchtelingen, de rest is Deens. Dit weekend spelen we tegen het Deense team Brøndby. Ik heb er zin in en kan niet wachten.

Teken hier de petitie van het UNHCR, die overheden oproept om alle vluchtelingen een veilige toekomst te garanderen.

Klik hier om te doneren aan Refugees Welcome Denmark, een organisatie die juridisch advies en hulp biedt aan asielzoekers in Denemarken.