Prachtige foto's van Britse butches en studs

Fotograaf Roman Manfredi groeide in de jaren ‘60 op als dochter van een Italiaans-Brits stel uit de arbeidersklasse in een gemeentelijk landgoed in Kings Cross, Londen. In een zelfportret keert ze er terug als een sterke butch met een strak geschoren grijze kuif en een brutale houding. Het portret is een onderdeel van haar en co-curator Ingrid Pollards nieuwe fotografietentoonstelling, We/Us, die momenteel te zien is bij Space Station Sixty Five in Kennington. 

Geïnspireerd om het bestaan van Britse butches en studs (zwarte/Latinx, als mannelijk identificerende lesbiennes) vast te leggen en het verhaal van hun leven in plattelandse, verarmde en niet bepaald flamboyante delen van het land te vertellen, reisde Manfredi van Kent naar Tyne and Wear, Essex naar Lancashire om ze te fotograferen en te interviewen over hun identiteiten en ervaringen. 

De serie is een ode aan de veerkracht en moed van butches en studs in de arbeidersklasse, een wereld ver verwijderd van academische theorieën over het queer zijn, waar velen juist trots zijn op hun handenarbeid, hun uniforms, hun traditionele kledij, hun activisme, voetbalteams, auto’s, en, in één geval, een glinsterende karmozijnen slang. 

Manfredi, die in de dienstverlening en handenarbeid heeft gewerkt voordat ze zich naar artiest omschoolde, ging met VICE in een nabijgelegen bar zitten om over de tentoonstelling te vertellen, en over wat het betekent om butch te zijn in 2023. 

VICE: Hoe is dit project tot stand gekomen? 

Roman Manfredi: Ik was een paar jaar terug op Brighton Pride, en een jonger persoon zei dat die zich niet meer met butch en femme hoefde te identificeren, dat dit een ding van het verleden was. Ik was daar toen met mijn toenmalige vriendin, die high femme was, en we voelden ons allebei erg gekwetst en overstuur omdat het voelde alsof we werden uitgewist. Er bestaat een stigma van butches als mannelijke, onaantrekkelijke arbeiders met overgewicht, en dat klasse-aspect interesseerde me. 

Ik wilde de mensen vertegenwoordigen die gewoon hun leven leiden en voor een mager loontje als bewaker bij een winkelcentrum werken – dat zijn de mensen die we over het hoofd zien terwijl we naar makkelijk verteerbare versies van slanke, androgyne queerheid kijken. Veel mensen praten ook vanuit een theoretisch en academisch standpunt over identiteit, en vergeten dat dit onze daadwerkelijke leven is. Dus ik ben door het hele VK gaan reizen en heb geprobeerd om met mensen over hun ervaring te praten. En voor veel mensen draait hun identiteit niet om hoe ze zich identificeren of wat hun voornaamwoorden zijn, dat is voor hen gewoon niet het belangrijkste.

Dus wat is voor hen het belangrijkste? Is er een universeel iets waar ze zich mee identificeren?

Ik denk dat de meeste mensen het gevoel hebben dat ze geforceerd worden om over hun identiteit na te denken omdat andere mensen op ze reageren. Dus dan ben je daar de hele tijd mee bezig. 

Hoe heb je je onderwerpen voor deze tentoonstelling gevonden?

Ik ben bij wat mensen langsgegaan die ik zelf ken, maar ik wilde niet dat het alleen maar om Londen ging, en als oudere butch heb ik niet veel contact met jongere butches gehad. Ik moest uit mijn comfortzone stappen, door bijvoorbeeld naar bokswedstrijden te gaan. Ik ben ook bij UK Black Pride op twee studs afgestapt. Lichaamstaal is voor mij een grote aantrekkingskracht.

Instagram is ook erg behulpzaam geweest. Als ik niet kan slapen kijk ik naar reels van kittens, maar omdat ik #butch en #stud en #femmebutch volg, kreeg ik door het algoritme een podcast voorgeschoteld waarin een stud en een femme het hebben over geneukt worden met een strap-on. Ik kon aan hun accenten horen dat ze uit Birmingham kwamen, dus ik wilde met ze praten. 

Het was voor mij erg belangrijk om zulke stemmen de diverse ervaringen te laten delen die we als oudere mensen, jongere mensen, witte mensen, zwarte mensen, butches, studs, wat dan ook hebben. Ik wilde voor vijftig procent zwarte butches en studs vertegenwoordigd hebben, en niet een paar mensen omwille van diversiteit erbij doen. Het ging allemaal om relaties opbouwen met de personen, ze eerst interviewen, erachter komen waar zo over wilden praten, wat specifiek aan hen was. Toen ik de studs over homofobie ondervroeg zeiden ze, “Nee, daar hebben we niet echt last van, we hebben het te druk met racisme verduren”, omdat wanneer mensen hun gender verkeerd krijgen, ze als zwarte mannen worden behandeld.

Waren er nog harde regels waar je jezelf aan hield bij het in beeld brengen van de butches en studs?

Er was een periode in de jaren ‘90 waarin butches eigendom namen van onze eigen geërotiseerde afbeeldingen, maar ik wilde ons niet in ondergoed afbeelden, of met graffiti, of in clubs of met glitter. Als je al die gebruikelijke manieren van hoe we in de media worden afgebeeld weghaalt en mensen mee terug neemt naar waar ze vandaan komen, komt er veel meer gevoeligheid bij kijken. Ze zijn vastgelegd in erg Britse omgevingen die zeggen: we zijn hier, we hebben al deze verschillende banen met al deze verschillende achtergronden, en mensen praten op verschillende manieren over klasse.

Hoe wil je dat jongere mensen omgaan met deze tentoonstelling?

Ik zou mensen de optie willen geven om hierdoor samen te komen. Het is niet de bedoeling dat er iemand wordt aangewezen; mensen vinden me soms eng, maar als ze met me praten beseffen ze dat ik een marshmallow ben. Als jonge butches ontwikkelen we een soort pantser; ik in ieder geval wel, door waar ik ben opgegroeid. Een beetje zo van “Tyf op, ik maak je af”. Maar dat is niet wie we zijn. Dat gezegd hebbende zou ik het wel erg vinden als de butch identiteit ineens hip zou worden – dat vind ik er ook zo mooi aan, het is oké dat we buitenstaanders zijn. Er was gewoon die periode in de jaren ’90 dat het even een soort cool iets werd, maar ik denk dat het sindsdien weer terug naar normaal is gegaan, dus het is erg belangrijk dat we onszelf laten horen en zeggen “Ja, we willen helemaal niet bij de mainstream horen. Tyf op, niet geïnteresseerd, ik ben niet te koop.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.