Toen Jo Bogaerts (38) een paar jaar geleden met zijn vriendin op wereldreis was, kwamen ze ergens onderweg een Frans koppel tegen. De twee wilden een nieuw leven opbouwen in Australië en aangezien een van hen fotograaf was, hadden ze al hun camera’s bij zich. Het was bijna Kerstmis en omdat ze allebei niet thuis zouden zijn voor de eindejaarsfeesten, besloten ze elkaar cadeautjes te geven. Jo kreeg een analoge Nikon-camera en een filmrolletje in z’n handen gestopt, “om het zelf ook eens te proberen”. Hij raakte begeesterd door de mechaniek en de kwetsbaarheid van de camera, maar ook door het fragiele proces van ontwikkelen en afdrukken met telkens weer diezelfde onverwachte schoonheid tot gevolg. Een schoonheid die keer op keer voorafging door een verlangen - in dit geval om het resultaat te kunnen zien.
Advertentie
Terug in Gent besluit Jo zijn digitaal toestel ergens in een schuif te stoppen om er vervolgens niet meer naar om te kijken. Toeval wilt dat zijn schoonvader ooit hetzelfde deed, maar dan wel met analoge camera’s. “Waaronder één hele goede die ik nog altijd gebruik, zo’n kleinbeeldcamera met van die 35-mm filmrolletjes”, vertelt Jo. “Maar voor deze serie werk ik met een Mamiya C330, zo’n heel zwaar en log ding dat van die vierkante beelden maakt.” “Deze serie”, dat is Desire. Een reeks waarin Jo seksueel verlangen probeert vast te leggen: een van de meest universele en tegelijkertijd ongrijpbare verlangens van de mens. Sinds de zomer van 2020 probeert hij dit verlangen vorm te geven. Het resultaat is een blik die we in tijden van preutsheid en censuur nog zelden zo rauw krijgen voorgeschoteld. Want hoewel (bijna) iedereen, overal ter wereld seksuele verlangens kent, zijn die volgens de fotograaf individueel en voor iedereen anders. “Is fotografie trouwens ook geen vorm van beeldend verlangen?”, vraagt hij zich luidop af tijdens ons gesprek. “Je verlangt ernaar om iets vast te leggen dat anders heel vluchtig weer verdwijnt.”
“Een goede foto mag volgens mij niet meteen duidelijk zijn, eigenlijk is het een soort van vraag aan degene die ernaar kijkt. Deze foto is op een heel laconieke manier genomen: ik heb die gigantische camera boven het bed gehesen en hem - zonder door de zoeker te kijken - boven haar gehouden. Per toeval kwam dit beeld eruit.”
Jo probeert de kinks, fetishes, gedachten en fantasieën van de mensen die hij fotografeert in zijn beelden te verwerken door ze op voorhand uitgebreid te bespreken. Ze hebben het over wat verlangen precies is, en wat ermee gebeurt nadat het wordt ingelost. Om de intimiteit en persoonlijkheid van zijn modellen zo goed mogelijk weer te geven, spreekt hij het liefst bij hen thuis af. Omdat mensen zich daar het meest op hun gemak voelen, en omdat het resultaat er zo ook elke keer anders uitziet. “Door bij hen thuis te fotograferen, ontstaat er een soort van verscheidenheid die ik zelf totaal niet in de hand heb”, zegt Jo. “De achtergrond is bijvoorbeeld altijd anders, en da’s ook precies wat ik probeer te bereiken.”
Advertentie
Deze man heeft al zijn hele leven een verlangen naar onderdanigheid, dat nooit werd ingelost. Hij plaatst daarom heel veel en uitgebreid geformuleerde zoekertjes op tweedehandssites: “welke meester heeft intrese die aan huis komt om blote slaaf te geselen beide naakt tijdens de sessies, ook de meesteren die een flgger zweep heeft en nog andere attibuten om slaaf te bewerken en af te maken, moet wel zich verplaatsen naar deze slaaf, de meester is vanaf 65j tot 85j en ook groot geschapen en dikke eikel en lul hij mag ook de blote slaaf scheren en scheer gerief ook meebrengen, de slaaf verplaats zich niet maar wel ontvangen”
Op voorhand worden er geen scènes uitgedacht - de modellen beslissen zelf of zij (half)naakt op de foto gaan en als iemand vraagt “wat moet ik doen?”, is het antwoord meestal “niks speciaals”. Wat ie wel doet, is vooraf samen een thema bedenken. “Maar dat hoeft echt niks adembenemend te zijn. De eerste man die ik fotografeerde stelde onderdanigheid voor. Dat verlangen was er zijn hele leven al, maar eigenlijk had hij het nooit echt kunnen beleven. Ik heb ook een koppel in een buitenechtelijke relatie gefotografeerd, een meesteres en iemand die na een borstreconstructie opnieuw op zoek was naar haar seksuele zelfbeeld. Maar ook gewoon iemand wiens partner in het buitenland zat en daar een heel groot lichamelijk verlangen naar had.” Al is dit thema volgens de fotograaf niet meer dan een aanzet. “Uiteindelijk weet je nooit hoe de dingen zullen verlopen tijdens zo’n shoot. Een beeld is trouwens ook heel misleidend, het komt dus zelden overeen met de suggestie of het thema dat de foto in zich draagt.”
Gemiddeld spendeert Jo zo’n vier à vijf uur met z’n modellen. Die uren omschrijft hij als “eenvoudig, maar tegelijkertijd heel intens”, omdat er op heel korte tijd een niet vanzelfsprekend vertrouwen moet worden opgebouwd. Als ik hem vraag waarom hij dit vertrouwen zo belangrijk vindt, is zijn antwoord verrassend duidelijk. “Tijdens die voorgesprekken ben ik gaan beseffen dat bijna elke vrouw in onze samenleving te maken krijgt met een of andere vorm van intimidatie of grensoverschrijdend gedrag door mannen. Bijna iedere vrouw die ik gefotografeerd heb, kwam met zo’n verhaal. Als je zo veel mensen na elkaar dit onderwerp hoort aansnijden, maakt dat een totaal andere indruk dan wanneer je het pakweg ziet passeren op het journaal. Als ik iemand fotografeer, wil ik er zeker van zijn dat die persoon zich daar op elk moment comfortabel bij voelt.”
Advertentie
Wil je je eigen verlangens ook in beeld brengen? Lees hier hoe het werkt. Fan van Jo z’n werk? Stem hier en wie weet kan je het binnenkort in een Belgisch museum gaan bezichtigen.
Ontdek hier andere Belgische fotografen. Ben of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons een mailtje op beinfo@vice.comVolg VICE België ook op Instagram.