Ik maakte een speciaal pak zodat niemand in mijn persoonlijke ruimte kwam

Eind januari lanceerde een Britse hotelketen de ‘personal space optimiser’ – een soort opblaasbare jas waarmee je als drager een ruimte van 45 centimeter om je heen creëert. Het is bedacht voor toeristen die zich in Londen door grote mensenmassa’s heen proberen te wurmen, en daarbij liever niet meteen op andermans lip willen zitten. Of eigenlijk is het gewoon bedacht om hotelkamers vol te krijgen, maar dat neemt niet weg dat het me een uitkomst leek in deze drukke stad, waar je nauwelijks in de metro kunt staan zonder de adem van een willekeurige forens in je gezicht te krijgen.

Ik wilde ‘m dus graag lenen, die opblaasjas, maar dat mocht niet. Daarom knutselde ik gewoon mijn eigen jas in elkaar, met 45 centimeter lange staven van buisisolatie en tiewraps.

Toen ik de metro instapte, kondigde ik meteen aan wat het concept was van mijn pak. De een keek naar me, de ander grinnikte wat, maar de meeste mensen negeerden me volledig. Sommigen maakten eerst een foto met hun telefoon, en negeerden me daarna.

De enige mensen die wél wilden praten over de jas, waren drie vrouwen uit Preston die uitsluitend kleding van Abercrombie and Fitch droegen. Ze zeiden alle drie dat ook hun persoonlijke ruimte weleens is betreden, maar maakten daarnaast ook een goed punt: “Zorgt dat ding er niet voor dat je ook bij andere mensen in hun persoonlijke ruimte komt?” Het lukte me niet om een steekhoudend tegenargument te bedenken.

Een mevrouw bij de metrohalte Oxford Circus zei dat ze het pak “ongelooflijk” vond, maar het zelf waarschijnlijk niet zo snel zou dragen. En dat begreep ik op zich wel, aangezien het er eigenlijk ook wel belachelijk uitziet.

Vanaf het station liep ik naar Carnaby Street, waar ik begrijpelijkerwijs veel aandacht trok en – zoals de vrouwen uit Preston inderdaad goed hadden voorspeld – een behoorlijke uitdaging vormde voor de persoonlijke ruimtes van voorbijgangers.

Er liep een lange rij door de straat, die gaandeweg steeds minder op een rij begon te lijken en steeds meer op een chaotische mensenmenigte. Er werd gegild, alsof iemand verderop heel beroemd was.

“Wie is die guy?” vroeg iemand, terwijl de meute aan fangirls steeds enthousiaster werd. Kort daarna kwam er een beveiliger op me af, die me beleefd doch dringend verzocht om te vertrekken – waarschijnlijk was hij wat geschrokken van mijn avantgardistische look.

Later hoorde ik dat de commotie veroorzaakt werd door de vlogger Gabi DeMartino (4 miljoen volgers op Instagram). Nadat er drieduizend mensen bij haar meet-and-greet in een cosmeticawinkel waren geweest, liep ze ook nog even langs de hele rij, zodat iedereen haar eventjes kon zien.

“Aan iedereen die langs was gekomen: ik hou van jullie!" zei Gabi later op Instagram. Fijn dat mijn aanwezigheid op waarde werd geschat.

Ondanks dat ik dit hele idee van een PR-bedrijf had gejat, dacht ik wat geld te verdienen door de rechten van het pak aan een populair merk te verkopen. Daarom had ik – misschien wat voorbarig – met een merkstift ‘Supreme’ erop geschreven. Ik ging even naar de winkel van dit skateboardmerk in Soho om te vragen of ze het wilde kopen.

Er stond een lange rij, en de uitsmijters lieten me niet voordringen. Ze waren blijkbaar niet bang om door hun bazen berispt te worden omdat ze zo’n gouden kans aan zich voorbij lieten gaan. Zelf weten, sukkels.

Onverschrokken zette ik mijn tocht voort naar Chinatown, waar het Chinees Nieuwjaar in volle glorie werd gevierd. Ik werd opgemerkt door een paar agenten in uniform. “Wat zijn wij aan het doen?” vroeg een van hen, waarop ik een verkooppraatje begon en het idee opperde dat ook het werk van de politie veel comfortabeler en veiliger zou worden met space optimizers.

“Jullie zullen vast veel dronken mensen op jullie af krijgen,” redeneerde ik. De vrouwelijke agent bevestigde mijn theorie, maar zei te betwijfelen of de hoofdcommissaris het een goed idee zou vinden.

Er kwamen steeds meer mensen om me heen staan, en na een tijdje voelde ik me een stuk brood waar honderden duiven een kruimeltje van probeerden te pikken. Doordat iedereen zijn telefoon op me richtte kon ik nauwelijks meer nadenken, en begreep ik hoe Gabi DeMartino zich waarschijnlijk vaak voelt.

Over het algemeen functioneerde de jas prima, in de zin dat niemand in de buurt kwam van mijn persoonlijke ruimte. Het probleem was echter dat het pak veel aandacht genereerde waar ik eigenlijk niet op zat te wachten, en ik zelf regelmatig de persoonlijke ruimte betrad van mijn medemens.

Dus: is de wereld klaar voor space optimisers? En maken ze het leven van de drager of omstanders een klein beetje beter? Niet echt. Als je écht mensen op afstand wilt houden is de beste oplossing misschien gewoon enorm uit je muil stinken.