Hoe 130 kilometer hiken mijn relatie met voedsel veranderde

Begin Augustus liep ik de Via della Lana e della Seta (de Wol- en Zijderoute), een wandeltocht in Italië van 130 kilometer lang, die over de oude handelsroute van Bologna naar Prato loopt. Ik vind wandelen heerlijk. Als ik ergens naartoe moet dat op 3 kilometer afstand ligt, zeg ik altijd: “Ah joh, kunnen we prima even lopen,” en mijn stappenteller staat elke dag aan.

Toch was ik achteraf gezien niet goed voorbereid om zes dagen lang elke dag 20 tot 25 kilometer te hiken, terwijl ik in 35 graden steile hellingen op- en afdaalde met een rugzak van 8 kilo op mijn schouders. Het was een slopende wandeltocht, maar wel een die me enorm veel voldoening gaf en me langs prachtige landschappen voerde. En ik had het nooit kunnen doen zonder de juiste voedingsbodem.

Omdat ik een vrij moeizame relatie met voedsel heb gehad, was het erg leerzaam voor me om mee te doen aan zo’n lange tocht. Misschien heb je weleens gehoord van het fenomeen ‘intuïtief eten’, het idee dat je jezelf vooral moet voeden op basis van je gevoel, in plaats van je te richten op diëten, en ‘goed’ en ‘slecht’ voedsel. Als ik de hele dag aan het lopen ben, vertelt mijn lichaam me soms dat ik voor een heel weeshuis zou moeten eten. Maar soms, vooral ‘s avonds, zegt het het ook dat het na een paar happen wel weer genoeg is, omdat dat beter is voor m’n spijsvertering.

Daar was niet zoveel mis mee, vond ik. Voordat we bijvoorbeeld aankwamen bij het gasthuis waar we onze vierde nacht doorbrachten, moesten we eerst 300 meter omhoog in de brandende hitte. Het voelde alsof ik tegen een zonnesteek aan zat. Toen de eigenaar van het gasthuis ons zag, was het eerste dat ze vroeg: “Wil je een biertje?” De ijskoude Ichnusa die ik toen kreeg, een Sardijns biertje, was de beste die ik ooit had gedronken – ik ben aan het daten met een brouwer, die dat teleurstellend vond om te horen. Persoonlijk vond ik bier het perfecte drankje na een stevige wandeling. Het is verfrissend en verrassend genoeg niet eens zo dehydraterend – het vult zelfs je energie en zouten aan. Eén biertje dan. Niet tien.

Een andere voedselgroep die belangrijk is tijdens het hiken, maar een slechte reputatie heeft onder mensen die aan clean eating doen, zijn koolhydraten. Koolhydraten zijn de voornaamste energiebron voor ons lichaam en belangrijk om fysieke activiteiten als wandelen lang vol te kunnen houden. Idealiter bestaat ons dieet uit een balans tussen koolhydraten, vetten, eiwitten en twee stuks groenten en fruit per dag. Maar tijdens het wandelen had ik vaak brood, boter en jam voor ontbijt, een groot broodje kaas voor lunch en pasta als avondeten. En dat is prima. Het was niet het moment om calorieën bij te gaan houden – wat ook maar eenheden zijn voor energie, zoals we weleens willen vergeten. We hebben energie nodig, zeker als je veel beweegt.

Wat ik ook herontdekte was zwoerd – wat in feite neerkomt op varkenshuid, en als lekkernij wordt gezien. Net als ander gedroogd vlees is het een geweldige energieboost, waar alle vetten en eiwitten in zitten die je nodig hebt. Ze zijn ook een goed alternatief voor de oude vertrouwde mueslireep.

Sommige mensen zullen zeggen dat het belangrijkste tijdens een lange wandeltocht is dat je het juiste schoeisel draagt. Dat is niet helemaal waar. Voor mij was het althans ervoor zorgen dat ik de energie had om door te blijven gaan. En – even tussen ons – om elke ochtend even te poepen. Als je het uiterste van je lichaam vraagt, is het belangrijk om er respectvol mee om te gaan. En dat is een belangrijke stap om goed in je vel te zitten.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Italië.