De typische video’s van gerechten die anno 2017 over je tijdlijn krioelen zijn over het algemeen verdomd voorspelbaar. Ze worden altijd van boven geschoten – het welbekende vogelperspectief – en het zijn alles behalve cinematografische hoogstandjes.
David Ma, een foodstylist en filmmaker, gaat daar verandering in brengen. In zijn videoserie, die Food Films heet, bootst Ma na hoe een aantal van de belangrijkste filmmakers van onze generatie een receptvideo zou maken. Dus als je je ooit afvroeg hoe Quentin Tarantino spaghetti met gehaktballen maakt, zoek dan niet verder; zoals je waarschijnlijk al had geraden, is het extreem gewelddadig en groots (en onverwachts ook erg cool).
Videos by VICE
We wilden meer weten over Ma en zijn kleine meesterwerken, dus stelden we hem een aantal vragen over hoe hij begon en wat hij hoopt te bereiken met zijn reeks kookvideo’s.
MUNCHIES: Hoe zou je de serie Food Films beschrijven en hoe kwam-ie tot stand?
David Ma: De Food Films-serie neemt standaard receptvideo’s en drukt daar het stempel van beroemde regisseurs op. Ik kwam op het idee, toen ik op een avond door kookvideos op Instagram scrollde. Ze waren vrijwel allemaal van bovenaf geschoten, versneld afgespeeld en er speelde overduidelijke stockmuziek op de achtergrond. Als regisseur ben ik altijd op zoek naar verrassende manieren om eten te filmen, daarom leek het me leuk om te verbeelden hoe grote Hollywood-regisseurs het zouden aanpakken. Daarnaast leek het me een mooie uitdaging om van mijn aanrechtblad een grote filmset te maken met explosies, pyrotechnics en zwaartekrachtloze pannenkoeken.
Heb je ervaring met traditionele kookvideos?
Voordat ik een regisseur in de voedselindustrie was, werkte ik als voedselstylist. Het leerde me niet alleen dat eten er op een scherm heel anders uitziet dan in het echt, maar ook dat het heel snel verpietert als het onder hete lampen staat. Ik heb wel wat traditionele receptvideos gemaakt toen ik begon met regisseren, maar begin er tegenwoordig alleen aan wanneer ik mijn creatieve vrijheid erop los kan laten.
Hoe ben je op de thema’s en stijl van iedere video gekomen?
Het thema en de stijl van iedere video is sterk gebaseerd op een van de films van iedere regisseur – Kill Bill, Gravity, The Grand Budapest Hotel en Transformers. Toen ik regisseurs en recepten aan elkaar moest linken, keek ik hoe goed een recept zich verleende aan de stijl van de regisseur.
Bij Tarantino wist ik dat er flink veel messen en bloedvergiet in moesten voorkomen, dus een recept met tomaten en marinarasaus werkt goed. Voor Michael Bay speelde we met het idee van Transformers, mijn propstylist vond een veel te groot, robotachtig wafelijzer wat daar goed bij pastte. Bij Wes Anderson kozen we voor de simpelste traktatie die we konden bedenken, waar we vervolgens een overdreven, nauwkeurige bereiding bij verzonnen. Ik bedoel, wie heeft er een recept nodig voor s’mores?
Hoe weet je de stijl van iedere regisseur zo goed neer te zetten?
Ik heb bij iedere regisseur een week besteed aan het kijken van hun meest bekende films, om te zien hoe ze bepaalde shots inrichten, welke kleurcomposities gebruikt worden en wat hun klassieke stijlfiguren zijn. Daarna keek ik naar de stappen van het recept en hoe we de typerende kenmerken van de regisseur daarin naar voren konden laten komen. Zoals bijvoorbeeld een stapel wafels vanuit een lage hoek filmen om ze reusachtig te laten lijken (à la Michael Bay), of langzaam van een bloederig, gewelddadig beeld wegdraaien zoals Tarantino dat zou doen.
Wat hoop je dat mensen van Food Films leren?
Mijn doel met Food Films is om iets meer plezier toe te voegen aan voedsel, en mensen een andere kijk op kookvideo’s te geven. De drie ingrediënten van een s’more met heel veel zorg behandelen, zoals de eigenzinnige personages van Wes Anderson dat zouden doen, geeft mensen misschien nieuwe waardering voor de ingrediënten waar ze normaal gesproken niet zoveel om geven. Mijn mentor zei altijd dat je dingen moet maken waar je later voor betaald zou willen krijgen. Ik hoop dus dat ik nog meer van dit soort gestileerde video’s kan maken, en dat ik kan blijven verrassen.
Denk je dat er een praktisch nut is aan deze video’s? Kunnen mensen de video’s echt gebruiken om een gerecht te maken?
Misschien. Alle stappen zitten erin verwerkt. Ik denk alleen dat deze video’s, net als andere kookvideo’s, meer voor entertainment worden bekeken.
Zit er een video tussen die bijzonder moeilijk was om te maken?
De Wes Anderson-video was verreweg het meest uitdagend – en ontmoedigend. Ik werkte tijdens de preproductie nauw samen met mijn artdirector en propstylist, Melissa Stammer. We namen beslissingen over het kleurenpalet, de typografie, props en de garderobe van de handmodellen. We lieten honderd gebaksdozen en lintjes bezorgen, renden naar IKEA voor witte boekenplanken en maakten een compleet originele achtergrond voor de set. De foodstyling moest net zo uniek zijn, dus bestelden we dozijnen van op maat gemaakte vierkante marshmallows in exact de juiste kleur, en chocoladerepen met een zelf ontworpen verpakking. Alle afdelingen, van art en video tot culinair, werkten nauw samen om ieder shot zo nauwkeurig mogelijk vast te leggen.
Momenteel bestaat de reeks uit vier video’s. Hoeveel denk je er nog te gaan maken en welke regisseurs kunnen we verwachten?
We zijn al begonnen met storyboards voor de volgende paar films. Ik wil niet teveel verklappen, maar we doen er één met Christopher Nolan, Alfred Hitchcock, Tim Burton en nog een paar anderen. Het gaat lastig worden om een eerbetoon aan Woody Allen te maken door middel van een kookvideo, omdat zijn werk uit zoveel dialoog bestaat. Dat zou een interessante en vooral neurotische video worden!
Bedankt, David.