Niet eerder vertoonde foto’s van rellen in Los Angeles in 1992

Op de middag van 29 april 1992 verzamelden meer dan driehonderd woedende mensen zich voor het gerechtsgebouw in Ventura County in de VS. Een uur eerder waren vier politieagenten uit Los Angeles (drie blanken en een Latino) vrijgesproken van de gruwelijke mishandeling van Rodney King, een zwarte taxichauffeur. King kreeg een kwartier lang trappen en stokslagen, wat hem een schedelbreuk, gebroken botten en tanden, en onherstelbare hersenschade opleverde.

Dat de agenten werden vrijgesproken was vooral opmerkelijk omdat de mishandeling volledig op video was opgenomen. De vrijspraak zorgde ervoor dat de toch al aanwezige spanningen in de gemeenschap escaleerden in de beruchte rellen van Los Angeles, ook bekend als de Rodney King-rellen, een zes dagen durende explosie van protesten en plunderingen. Het leger moest worden ingeschakeld en uiteindelijk waren er vijftig doden, tienduizend aanhoudingen en meer dan een miljard dollar schade.

Videos by VICE

Die middag in 1992 waren veel bewoners van L.A. woedend. De gerechtelijke uitspraak werd besproken op straathoeken, in groentewinkels en op de universiteit. Veel mensen gingen de straat op, onder meer naar het hoofdbureau van de LAPD en op het kruispunt van Florence Avenue en Normandie Avenue in South Central, het epicentrum van de rellen.

Abraham Torres en zijn vriend John Torres (geen familie), toen studenten aan East Los Angeles College, spraken urenlang met elkaar over de uitspraak, en luisterden naar het commentaar op de radio. Uiteindelijk besloot Abraham, student journalistiek, om ook de straat op te gaan, met zijn camera. De foto’s die hij maakte – brandweermannen met shotguns, brandende winkelpuien, verlaten straten – lijken rechtstreeks uit een rampenfilm te komen.

Direct na de rellen voelde hij zich toch niet zo goed over zijn ervaring. Hij had het idee dat de foto’s die hij gemaakt had niet belangrijk genoeg waren om te ontwikkelen, dus hij stopte het fotorolletje weg. Hij deed later een bachelor politicologie aan UCLA. Na zijn afstuderen in 2000 had hij verschillende baantjes, waaronder communicatiemedewerker voor het Amerikaanse Congres en lid van de internationale filmafdeling van 20th Century Fox. Vijfentwintig jaar later, naar aanleiding van de rellen in Ferguson en Baltimore, besloot Torres toch om zijn fotorolletje van die eerste nacht van de rellen in LA toch te ontwikkelen.

Torres nam contact met me op in de hoop dat ik hem kon helpen om dit verhaal naar buiten te brengen. De rellen in L.A. blijven boeien, en deze foto’s tonen aan dat het verhaal over racisme in de VS nog lang niet helemaal verteld is. Zijn foto’s zijn nog nooit eerder gepubliceerd.

VICE: Hoe begonnen de rellen in L.A. in jouw ervaring?
Abraham Torres: We hoorden het verhaal op de radio. Ik denk dat niemand in Oost-L.A. dacht dat er gereld zou gaan worden, wij ook niet. Er stond een menigte bij het hoofdkwartier van de LAPD. We zeiden: laten we gaan kijken, en demonstreren. We kwamen aan rond negen of tien uur. Ik wist toen niet dat er een avondklok gold. We gingen via het centrum naar Zuid-L.A. Toen we daar kwamen begon ik alle brandjes te fotograferen. Even later werd ik bijna besprongen door een groep relschoppers op een straathoek. Daarna zagen we een geplunderde supermarkt en maakte ik foto’s van uitgebrande gebouwen. Ik was een van de weinige fotografen op straat die eerste avond.

Je verwachtte protestborden en -leuzen, maar in plaats daarvan vond je een grote chaos. Hoe voelde je je toen?
De hele ervaring was surrealistisch. Je kon niet geloven dat je in L.A. was, een stad met tien miljoen inwoners. Het was nacht, er waren brandjes, en je zag alleen paar agenten en wat mensen op straat. Wanneer heb je überhaupt een brand gezien, midden in de stad, zonder omstanders? Opeens was L.A. een soort wilde westen geworden. Het was totale anarchie, daarom werd er ook geplunderd. Mensen beseften dat niemand ze tegenhield. Laten we gaan plunderen, laten we wat spullen pakken. Niemand had gedacht dat die agenten vrijgesproken zouden worden. Ze dachten: als we ons gelijk niet in de rechtszaal krijgen, dan pakken we het wel op een andere manier. De politie durft de komende dagen toch niet op straat te komen.

Waarom denk je dat dit gebeurd is?
De spanning tussen wit en zwart werd al jaren opgebouwd. Latasha Harlins was door een Koreaanse winkelier doodgeschoten. Die winkelier kreeg slechts een voorwaardelijke straf van vijf jaar. Ze hoefde niet de gevangenis is. Zwarte mensen waren daar woedend over. Het was 1992 en er werden nog steeds zwarten vermoord zonder daarvoor gestraft te worden. Toen die video van Rodney Kings mishandeling er was, dacht iedereen: eindelijk, gerechtigheid. Niemand dacht dat deze gasten vrijuit zouden gaan. En ja hoor: ze gingen vrijuit. Dat was de druppel.

Ging je voor de rellen weleens naar Zuid-L.A.?
Ik hing daar weleens, maar bleef vooral in Oost. Zuid was geen plek om te gaan hangen. Ik kwam daar alleen omdat mijn vriend John Torres het er kende. Zonder hem was ik daar nooit gekomen. Als je door Zuid ging dacht je: wat doe ik hier?

Waarom werd er zoveel geplunderd, denk je?
Dat was een manier om ongenoegen te uiten. Het ging niet om de spullen, het ging om de onderliggende sociaal-economische problemen. Op sommige beelden zie je trouwens dat de politie gewoon wegliep. De konden niets doen tegen de plunderingen.

Op een van je foto’s staat een gast met een bouwhelm en een shotgun.
Dat is een brandweerman. Daarom heb ik die foto in deze serie opgenomen: wanneer heb je ooit een brandweerman met een shotgun gezien? Brandweermannen werden beschoten omdat de politie ze geen ondersteuning gaf bij het blussen. Het Smithsonian Museum heeft opnames waarop je de brandweer om hulp hoort vragen, maar de LAPD negeerde dat gewoon.

Hoe hadden de media moeten berichten over de gebeurtenissen?
Ik denk niet dat de media doorhadden dat L.A. een oorlogsgebied zou worden. Omdat er geen bescherming was van de politie, waren journalisten niet ter plekke. Er zijn beelden vanuit de lucht gemaakt, maar het verbaasde me dat de media hun oorlogsverslaggevers niet op pad stuurden. Daarom zijn er nu zoveel documentaires over wat er toen is gebeurd. Veel over wat er toen gebeurde is namelijk nog nooit verteld.

De laatste jaren is er gereld in onder meer Baltimore en Ferguson. Wat voor tips heb je voor fotografen die de volgende rellen willen vastleggen?
Wees echt heel voorzichtig. Ga samen met een vriend. Blijf alert. Je gaat een gevaarlijke situatie in. Wees geen held, breng jezelf niet in gevaar. Ik denk niet dat een foto het waard is om voor te sterven. Dit is zware oorlogsjournalistiek.

Scroll verder voor meer foto’s.