Hoe ik bewaker werd in Guantanamo en mij tot de islam bekeerde

"Tangoblok! Stel je ERF-team samen!" Ik besteedde geen aandacht aan dit bevel want ik had geen idee wat een "ERF" was; ik had er wel iets over gehoord in m'n introductietraining, maar de kennis die ik daar had opgedaan had ik nog geen enkele keer hoeven toe te passen, dus ik was alles alweer vergeten. "Holdbrooks! Opzouten hier en ga snel naar het Tangoblok! Tijd voor ERF!"

Mijn sergeant stond tegen me te schreeuwen maar ik had geen idee waar hij het over had. Dus liep ik maar mijn kwartier uit richting de hav​en van Sally. Daar zag ik een groep mensen zich in kogelvrije vesten en ander politietuig heisen. Opeens herinnerde ik me weer wat ERF betekende: een Emergency Extraction Force, een team van bewakers dat als een soort SWAT-team een cel binnengaat, de gevangene tegen de grond werkt en meesleept, meestal zodat hij of zij dwangvoeding kan krijgen. Het ziet er ongeveer z​o uit. Ik wilde niet deelnemen aan deze brute activiteit – toen al een teken dat ik het leger niet zou kunnen verwelkomen in mijn wereldbeeld.

Het idee om te dienen in het leger kwam na de aanslagen van 9/11, maar wraakzucht was niet mijn reden. Ik had meer het idee dat ik iets met mijn leven aan moest, ik wilde loskomen van mijn familiegeschiedenis die vooral in de woestijn van Arizona lag. Mijn opvoeding kende weinig structuur, maar ik had wel een plichtsgevoel naar mijn land toe en een verlangen om er een betere plek van te maken. Ik besloot me aan te sluiten bij het leger zodat ik kon voldoen aan de slogan: " Be all y​ou can be!"

Ik werd lid van de Militaire Politie en werd ingezet als bewaker in Guantanamo Bay. Als onderdeel van onze tweeweekse training, werden we meegenomen naar Ground Zero, de plek waar de Twin Towers ooit hadden gestaan. Iemand had daar op een muur gekrabbeld: "Dit is de grootste tragedie die de mensheid ooit is overkomen." Ik moest er een beetje om grinniken en zei hardop dat dat wel erg ver ging.

Als antwoord kreeg ik boze blikken en een waarschuwing voor mijn poging tot relativering: "Het gaat hier niet over mensen! Het zijn wezens vol haat, terroristische idioten. Het enige wat ze willen doen is je vermoorden. NEVER FORGET 9/11!"

Op dat moment realiseerde ik me dat mijn carrière in het leger niet zou gaan om het worden van een betere Amerikaan of het verbeteren van de levens van mijn medeburgers. Nee, ons doel was om de strijd aan te gaan met vreemden aan de andere kant van de oceaan en wraak te nemen voor 9/11.

Wraak was de boodschap die we op de basis van Guantanamo Bay (Gitmo, in het kort) te horen kregen. Ik herinner me nog hoe de soundtrack van Terminator 2 werd gedraaid bij het ontbijt – de eerste keer dat ik dat hoorde stonden de haren in mijn nek recht overeind. Alsof ik naar een epische filmtrailer zat te kijken. Het volgende nummer diende zich aan:  ​Bodies van nu-metalband Drowning Pool – en daarbij werd een video vertoond vol met explosies en afbeeldingen van gevangen met zakken over hun hoofd, F14 fly-by's en vliegdekschepen vol machtige, pronkende vliegtuigen. Allemaal terwijl wij netjes zaten te smullen van onze gebakken eieren.

De video liet een bericht zien aan de Taliban in Afghanistan: "De Amerikaanse troepen zullen je vinden en doodmaken als je je niet overgeeft. We zullen je doden, bombarderen en je vinden waar je ook bent. "

Ik liet van schrik mijn perziken liggen. Stomverbaasd zag ik hoe mijn collega's op de tafels sprongen, met stoelen boven hun hoofd slingerden en gingen headbangen op het refrein: "Let the bodies hit the floor, let the bodies hit the floor." Elke ochtend weer werd deze video gedraaid, die ons eraan herinnerde dat er geen regels waren en die de wraak van de soldaten alleen maar voedde.

De sfeer van wraak was duidelijk aanwezig bij mijn eerste ERF. We verzamelden ons voor de deur van de cel van de gevangene. Hij had een handdoek om zijn gezicht, was heel agressief naar ons toe en hij schreeuwde onophoudelijk. De rest van de gevangenen deed mee, het was een ongelooflijke klereherrie. Tijd voor nadenken was er niet. Ik keek naar mijn sergeant en zag dat hij klaarstond, samen met alle bewakers die werkten blok Tango.

De kampofficier was in gesprek met de gevangene, die schreeuwde wat hem was aangedaan tijdens de ondervraging. Hij zei dat hij het niet meer pikte. Wat er was gebeurd tijdens het verhoor had een rel in het celblok veroorzaakt. De kampofficier dreigde dat hij pepperspray ging gebruiken, maar de gevangene kalmeerde niet.

Met een snelle beweging in de vorm van een "Z" sproeide de officier het gezicht van de gevangene vol, genoeg om de gevangene te laten instorten. Bijna de helft van het busje was leeg. Het was over zijn kleren en zijn Koran gespoten. We wachtten dertig seconden om de spray zijn werk te laten doen, gooiden de deur open, en stormden met z'n vijven naar binnen.

We bonden hem vast met tie-wrap. Handig voor de andere soldaten, die zijn hoofd vastpakten en hem in de wc duwden, zijn armen zo ver achter zijn rug draaiden dat ik dacht dat ze uit de kom zouden vliegen; daarna gebruikten ze zijn hoofd om de deur mee open te maken. Terwijl we de gevangene sloegen en schopten riepen er mensen patriottistische kreten, iets wat altijd wel gebeurde: "There's one for America!"

Toen de sergeant had gehoord over mijn deelname, klopte hij me op de rug en zei: "Goed gedaan, Holdbrooks. Ik had mijn twijfels over je, maar goed werk jongen." De sergeant had alleen een rapport gelezen van iemand die er zelf niet bij was. Ongeveer net zo zinloos als de video kijken van de hele actie – er werden altijd wel videobeelden opgenomen van een ERF, maar dat was grotendeels voor de schijn. Meestal vergat de soldaat die moest filmen om de dop van de lens te halen, de batterij op te laden, op opnemen te drukken, of een tape in de camera te doen.

Ik was geschrokken van mijn eigen adrenalinerush en mijn deelname aan de ERF in het algemeen. En over hoe enthousiast de andere bewakers waren over het misbruiken van de gevangene. Eén van mijn superieuren zei later: "Holdbrooks, je weet dat we je eigenlijk een oranje gevangenispak wilden geven en je samen met als die zandnegervriendjes daarbinnen hadden willen laten wegrotten, maar ik had het mis, je bent net zo'n goeie good ol' American als wij allemaal."

Er waren veel mensen in Gitmo die de gedetineerden zagen als "vieze vuile domme terroristen vol haat, als het kwaad zelf". Er was geen enkele voorlichting over cultuur uit het Midden-Oosten of de islam. We hoorden niks over de individuen die we moesten bewaken. Niets over hun cultuur of sociale gewoontes. De eerste nacht die ik in de gevangenis doorbracht was ook de eerste keer dat ik de adhãn hoorde: de islamitische oproep tot gebed.

Voor degenen die de baas waren in Gitmo was de islam niet iets waardevols. De adhãn werd geridiculiseerd en vervormd door het geluidsystem. Net als met halalvlees wilde het Amerikaanse leger het graag doen lijken alsof ze veel respect voor het geloof hadden, maar in werkelijkheid maakten ze het belachelijk. De overstuurde oproep tot gebed was ook niet te negeren voor de soldaten, die pijn aan hun oren kregen van de oorverdovende herrie. Maar voor mij was het anders. Ergens in al die ruis raakte iets een plaats in mijn ziel, een plek die mij riep.

De gevangenen waren vaak geen terroristische, simpele boeren maar juist hoog opgeleid, beleefd, en vaak beheerste ze meerdere talen. Naarmate de tijd verstreek had ik meer en meer tijd om met ze te praten. In het bijzonder met Ahmed Errachidi, die bekend stond als 'De Generaal'. Hoe meer ik leerde over de islam, hoe meer ik het begon te waarderen. Het waren niet de woorden of de acties van de gevangenen die me onder druk zetten: de impuls om de islam aan te nemen, kwam uit mijn eigen hart.

Ik zat niet in de cel, had alle vrijheid van de wereld, en toch voelde ik me ellendig. De gedetineerden, met hun hoop en vertrouwen, leken gelukkiger dan ik was. Ze hadden niets, maar ze waren nog steeds blij. Hun religie hield ze op de been. En ik wilde dezelfde rust voelen die zij leken te hebben.

De Generaal gaf me zijn exemplaar van de koran. Ik was aangenaam verrast door zijn offer, en las het hele boek in drie nachten uit. Het was voor mij begrijpelijk en logisch van begin tot eind. Het is een boek dat zichzelf niet tegensprak. Er zit geen magisch denken in. Ik zie het gewoon als een eenvoudige handleiding voor het leven. Later, toen ik me tot de islam had bekeerd en weer terug in de burgerwereld was, en mijn herinneringen aan Guantanamo probeerde weg te drinken, besefte ik dat ik het gelukkigst was geweest in de gevangenis, toen ik me als een goede moslim gedroeg.

Het antwoord op de vraag die ik mezelf lange tijd had gesteld, werd nu duidelijk. Mijn behoefte aan begeleiding was bijna tastbaar. Mijn hele leven had ik het belang van religie belachelijk gemaakt. De waarheid was dat ik het juist nodig had.

Terwijl ik nog in Guantanamo zat, probeerde ik steeds meer als een goede moslim te leven. Bij elke verandering die ik maakte ging het leven beter. Voor elke deur die ik sloot gingen meer deuren open. Mijn hoofd was helderder, mijn tijd werd waardevoller besteed en mijn algehele mentale huishouden was veel positiever. Implementatie van de kleinste veranderingen bewees voor mij dat moslim zijn precies was wat ik nodig had. Ik had een duidelijk doel voor ogen.

Op een nacht vertelde ik de Generaal voor de tweede keer dat ik me tot de islam wilde bekeren. De eerste keer had hij nog geweigerd, maar dit keer praatten we urenlang. "Luister, broeder," zei hij. "Begrijp je alle dingen die zullen veranderen in je leven als je dit doet? Je zal niet meer mogen drinken, roken, geen varkensvlees meer, of seks buiten het huwelijk, geen porno meer. Je moet Arabisch leren en vijf keer per dag bidden. Je moet deze religie leren en het zal de bepalende factor in je leven moeten zijn als je je echt wil onderwerpen aan de wil van Allah. Je unit gaat anders naar je kijken, je zou kunnen eindigen in een cel met ons. Je familie gaat anders naar je je kijken, net als je vrienden. Je leven gaat echt een stuk moeilijker worden."

Hij ging verder, besprak het gebed, de liefdadigheid en de naleving van de Ramadan. "Als je zeker weet dat je dit wilt doen, zal ik je vertellen hoe je de Shahada moet zeggen en vanaf dan zal je een moslim zijn," vertelde hij me. "Maar let wel: er is geen weg terug. Als je Allah hebt aanvaard in je hart en jezelf hebt overgeleverd aan Zijn wil, dan word je vervloekt als je Hem verlaat. Begrijp je dat? " Ik bevestigde dat ik het had begrepen en vlak na middernacht, voor de deur van zijn cel en met zijn buurman als getuige, accepteerde ik de islam.

Mijn collega's maakten me het leven moeilijk, maar de ergste diehards van 'Het Regime' (de gasten die dol waren op ERF's), werden precies toen overgeplaatst naar minder belangrijke functies.

Een jaar als bewaker in Guantanamo verandert je. Het zou fijn zijn om te geloven dat sommige van de heftige verhalen die je hoort over plekken als deze, niet waar zijn. Het zou ook fijn zijn om te geloven dat Amerika marteling of mishandeling van krijgsgevangenen niet toelaat of zelfs aanmoedigt. Of dat Amerika vernedering van gevangenen niet tolereert om informatie uit ze te halen. Maar helaas, het leven – en vooral het leven in zoiets als Gitmo – is over het algemeen niet bepaald aangenaam.

Jarenlang kon ik mijn gevoel over de periode in Guantanamo niet afsluiten, ik kon er geen vrede mee hebben. Niet met wat ik had gedaan, of juist met wat ik had gelaten. Ik werd geplaagd door nachtmerries, ik begon weer te drinken en mijn huwelijk, dat was begonnen vlak voor ik naar Guantanamo was vetrokken, liep stuk.

Als ik in Guantanamo op was gekomen voor wat ik denk dat rechtvaardig is, had ik alles verloren: mijn baan, mijn financiële zekerheid en alles van waarde. Ik ben geen held. Ook ben ik geen patriot. Ik ben een lafaard. Een dappere man had gezegd: stop! Een patriot had gezegd: wat we doen is verkeerd en we weten het allemaal! Een lafaard is iemand die z'n mond houdt en braaf meedoet.

Als iedereen z'n haat thuis had gelaten, had Guantanamo een lekker leventje kunnen zijn. Er waren zandstranden, je kon er duiken en paintballen. Er was een bioscoop en een skatepark – maar veel van ons werden vooral gewoon dronken. Iedereen verdronk in zijn eigen haat.

Ik voel me vreselijk schuldig over het feit dat ik heb deelgenomen aan wat er is gebeurd op Gitmo, en schaam me voor de andere geheime locaties die de VS gebruikt om onschuldigen vast te houden. Ik voel me persoonlijk verantwoordelijk voor hoe de wereld nu naar Amerikanen kijkt. Ik wil mensen vertellen dat niet alle Amerikanen rotte appels zijn. Ik begrijp niet hoe de mensen die gevangenen martelden en alle andere gruwelijke dingen met ze deden die ik heb gezien, daarmee wegkomen, of waar hun menselijk fatsoen is gebleven.