Undercover bij Filippijnse paardengevechten

We hebben een aantal redenen om deze foto’s te plaatsen en één daarvan is: “Jezus! Wat hier gebeurt is idioot, ongelooflijk en smerig fascinerend!” Maar zo’n blad zijn we niet. Wij plaatsen geen foto’s van dieren die pijn lijden. Kom nou…

Deze foto’s zijn genomen door mensen die undercover bij de Filippijnse paardengevechten aanwezig waren. Zij verzamelden dit voor de dierenrechtenorganisatie ‘Network for Animals’. Dus willen we je niet alleen deze foto’s laten zien, die meer morbide zijn dan een gigantisch auto-ongeluk waar honderden brandende mensen rondrennen, maar willen we je ook wijzen op het feit dat je naar networkforanimals.org moet surfen en een (kleine) donatie kunt doen, zodat zij een einde kunnen maken aan deze beestachtige taferelen. En begin nou niet met dat ‘verschillende culturen’ gelul. Paarden martelen, is paarden martelen en het maakt geen reet uit hoever je van de evenaar woont. Zo, en dan nu het verhaal van Jason. 

Een paar maanden geleden gingen mijn vrouw en ik naar de Filippijnen om drie dagen lang de paardengevechten vast te leggen voor Network for Animals. Op dit moment zijn er zo’n duizend paarden gefokt voor deze gevechten in dit land. De inzetten bij amateurgevechten gaan van 500 tot 5.000 pesos (8 tot 80 euro), weddenschappen bij grotere gevechten doen zo’n 150.000 pesos (2500 euro). Er is natuurlijk gewoon een wet tegen paarden-gevechten, maar als je ‘corrupt’ opzoekt in het woordenboek vind je tegenwoordig als definitie ‘Filipijnse politici’, in plaats van een groot blok tekst. Trouwens, de boete op dit soort gevechten loopt al gauw op tot zeker 800 pesos (13 euro). De belangrijkste professionele paardengevechten duren twee tot drie dagen, worden uitgezonden op de lokale sportzenders en worden gesponserd door de grootste brouwerij op de Filippijnen. Stel je eens voor: De Heineken Hondengevechten op SBS6.

De grote vraag voor ons tijdens dit onderzoek was: hoe krijgen ze die lieve paardjes zover dat ze met elkaar op de hoef gaan? Het antwoord is natuurlijk: paardenvagina. Een bronstige (ook wel hengstige) merrie wordt in het midden van de arena vastgebonden aan wat bamboepalen. Het vrouwtje blijft, in de verzengende hitte, de hele dag in deze arena en kan zich niet verplaatsen. Ze krijgt ook geen water. Dan komen een paar mannen met een hengst op de proppen die ze ophitsen en naar de merrie brengen. Soms bespringt hij de merrie en verkracht hij haar. De ene keer laten de mannen het toe, de andere keer niet. Soms gaan de hengst en de merrie knokken als ze zichzelf wil beschermen. Wanneer de hengst echt nijdig begint te worden, trekken ze hem naar de andere kant van de arena en houden hem daar in bedwang. Dan komt er een tweede hengst ten tonele. Hij wordt op dezelfde manier opgehitst. Vervolgens worden ze tegelijkertijd naar de merrie gebracht en instinctief beginnen ze te vechten. Een paardengevecht is geboren.

Wanneer twee hengsten vechten, staan ze op hun achterbenen en bijten en schoppen ze. Ze gaan voor de nek en de rug. Soms bijten ze precies waar de staart uit het lichaam komt, zeer pijnlijk, de ander probeert dan hevig uit die greep te ontkomen. De duur van de gevechten varieert van één minuut tot een uur.

Het is compleet surrealistisch om deze grote beesten te zien strijden, de aarde schudt op haar grondvesten als ze voorbij razen. Als ze tegen de grond gaan, lijkt het net alsof er een kleine bom afgaat. Bijna nog idioter dan de gevechten zelf, zijn de reacties van het publiek. Er wordt vooral gelachen en geschreeuwd wanneer de paarden elkaar aanvallen. Deze mensen, die zeer vriendelijk waren voor outsiders zoals wij, slaan hun handen stuk voor deze brute, misselijkmakende sport alsof ze kijken naar een stel onschuldige clowntjes die aan het koppeltjeduikelen zijn. Wij staan te duizelen bij zo’n tegenstrijdigheid. Meestal worden de gevechten elk weekend gehouden in kleine afgelegen dorpjes op het zuidelijk eiland Mindanao. Vooral in november en december—het festivalseizoen—genieten de gevechten veel populariteit. Het is niet eenvoudig om erachter te komen waar en wanneer de gevechten plaatsvinden. We hadden geen idee of we überhaupt wel een gevecht zouden zien toen we hier aankwamen. Maar een vriend van ons uit de regio gaf ons een tip, zodat wij, na vijf uur rijden, getuige konden zijn van het jaarlijkse feest in het kleine stadje Maramag. Lokale amateurgevechten worden meestal gehouden op een voetbalveld of gewoon op een open veld. We zagen zo’n gevecht zonder arena, zodat de mannen en wat kinderen zelf een ring moesten vormen om de paarden te keren. Soms raasden de paarden er gewoon dwars doorheen. Bizar.

Er vinden zo’n acht gevechten plaats op één dag. De minder ervaren paarden gaan er vooral in het begin voor, maar al snel daarna zijn ze meestal niet meer geïnteresseerd. Soms gaan er dan wat mannen op af, pakken de paarden beet en proberen ze weer tegen elkaar op te zetten. Soms werkt het en gaan de paarden met nieuw elan op elkaar af, soms werkt het niet en wordt de boel afgeblazen.

Terwijl wij naar de gevechten keken, moesten wij onze emoties afsluiten om dit te kunnen documenteren. Later, toen we alles terugzagen, sloeg het pas in. Maar het zou te makkelijk geweest zijn om dan te zeggen: “Nou, nou, dat was een schande!” We voelden ons hulpeloos om toe te moeten kijken hoe de paarden elkaar afmaakten, gewoon voor de lol. Maar we hebben een missie en daarom was het goed dat we er bij waren.