Eenzaamheid, vriendschap en trio’s

Isadora Kosofsky maakt al sinds haar veertiende foto's. De nu 21-jarige kwam voor het eerst in aanraking met documentairefotografie tijdens een fotocursus die ze in de tweede klas volgde. Sindsdien heeft ze een groot deel van haar leven gewijd aan lange-termijnprojecten die zich afspelen in en rondom haar woonplaats Los Angeles. Kosofsky fotografeert het liefst in institutionele instellingen, zo ook voor haar meest recente project, Vinny and David. Tijdens dit project volgde ze deze twee broers op de voet tijdens Vinny's opsluiting in de jeugdgevangenis, waar hij terechtkwam omdat hij iemand had neergestoken die zijn moeder had mishandeld.

Kosofsky spendeerde ook veel tijd in een bejaardentehuis. In veel van haar werk speelt ouder worden een rol. Zo ook in haar beroemdste project The Three, een fotoserie waarbij ze drie bejaarden volgt die een driehoeksverhouding met elkaar hebben, ondanks dat ze in verschillende tehuizen wonen. We spraken met de kunstenares over hoe het is om zo dichtbij je onderwerp te staan, haar band met bejaarden en eenzaamheid.

VICE: Hoe kwam je in aanraking met fotografie?
Isadora Kosofsky: Ik leerde in de tweede klas om zwart-wit foto's te ontwikkelen, wat overigens de enige fotografiecursus is die ik ooit heb gevolgd. Kort nadat ik die cursus had gevolgd overleed mijn oma. Ik wilde toen ik kind was al journalist worden, en ik voelde gelijk een enorme liefde voor fotografie. Het werd me al snel duidelijk dat ik me beter kon uiten met foto's dan met woorden. Na het overlijden van mijn oma voelde ik me erg eenzaam, dus wilde ik mensen fotograferen die me aan haar herinnerde. Ik wilde verhalen vertellen met foto's, dus vroeg ik mijn familie om een digitale camera. Toen ik die had ging ik bejaarden benaderen in bejaardenhuizen en op openbare plekken.

Waar ontmoette je de bejaarden van het Love Triangle Project?
I was toentertijd bezig met het fotograferen van een vrouw die in hetzelfde bejaardentehuis als Jeanie woonde. Op een avond zag ik Jeanie, Adina en Will hand in hand op de parkeerplaats van het tehuis lopen. Vervolgens nam Jeanie afscheid van de andere twee en zag ik hoe ze in haar eentje richting haar kamer liep. Ik voelde enorm mee met de eenzaamheid die ze dat moment voelde. Het gevoel dat ze de eerste was die achter werd gelaten, de eerste waarvan die dag afscheid werd genomen. Ik zag hoe Adina en Will de andere kant op liepen.

Later vroeg ik de verzorgers of ze me wat meer konden vertellen over de drie, want ik vermoedde een soort romantische relatie. De verzorgers beaamden dat en spraken over de drie bejaarden als "het trio". Er waren echter een aantal mannen in het tehuis die de relatie vervloekten en zeiden dat het niet oké was voor een man om twee vrouwen te hebben. Na een paar weken observeren besloot ik op een ochtend om Jeanie te benaderen, toen ze op Will en Adina aan het wachten was. Ik stelde mezelf voor en zei: "Ik ben erg door u gefascineerd en ik zou u en uw vrienden graag beter willen leren kennen."

Vonden ze het leuk om deel uit te maken van het project?
Ze stemden in met mijn verzoek. In het begin heb ik mijn camera niet eens aangeraakt, maar uiteindelijk begon ik ze te fotograferen en maakte ik duidelijk dat ik een documentairefotograaf was en graag hun verhaal wilde vertellen. Het interesseerde ze echter weinig. Ze vonden het gewoon leuk dat ik ze gezelschap bood. Daarnaast begonnen ze mijn aanwezigheid al snel te vergeten, wat voor een fotograaf natuurlijk ideaal is. Ik bracht zoveel tijd met ze door dat begon te lijken alsof we een enorm avontuur aan het beleven waren, zonder duidelijke eindbestemming. Het was een soort verlangen naar saamhorigheid. Een verlangen om niet per se jong te blijven, maar om je te verzetten tegen de isolatie en eenzaamheid die bij ouderdom komen kijken.

Hoe lang heb je ze gevolgd?
Ongeveer twee jaar.

Hoe is hun relatie op dit moment?
Ze zijn helaas uit elkaar. De families van Adina en Jeanie wilden niet dat de twee de relatie zouden voortzetten, dus hun wegen zijn nu helaas gescheiden.

Hoe voelen Jeanie, Will, en Adina zich daarover?
Ik heb vooral met Will contact. Maar ja, hun geheugens worden natuurlijk ook steeds slechter. Ik heb het er nog niet nadrukkelijk met ze over gehad, maar ik denk dat ze zich meer zorgen maakten over het verliezen van Will dan over het verliezen van elkaar. Hun vriendschap als vriendinnen was niet iets waar ze zich veel zorgen om maakten.

Hoe is het om iedere keer een band op te bouwen met de mensen die je fotografeert en ze vervolgens weer te verlaten als het project af is?
Ik beschouw geen enkel project als af. Hoe dan ook, de enige manier om mensen goed op beeld te kunnen vastleggen is door vrienden met ze te worden. Ik kan niet iemands verhaal vertellen als ik geen deel uit maak van zijn of haar leven. Ik heb gemerkt dat ik meer tijd met de onderwerpen van mijn projecten doorbreng dan met mijn eigen familie. Het is een emotioneel proces. Ik kies mensen en verhalen die op de een of andere manier een persoonlijke gebeurtenis reflecteren. De relatie die ik met mensen opbouw interesseert me eigenlijk meer dan de uiteindelijke foto's.