Met een touringcar worden we voor de deur van Ahoy in Rotterdam afgezet. De laatste keer dat ik hier was, was er een vlooienmarkt. Toen betaalde ik vijf euro entree om – zo bleek al snel – naar afgedankte flessen shampoo en andere troep te kijken. Vanavond is het gratis. Voor de MTV Awards betaal je niet, er zijn alleen maar vips en ticket-winnaars. En dat is best slim gedaan, want uiteindelijk voelt iedereen die er rondloopt zich een beetje speciaal.
De Europese versie van de MTV Awards bestaat sinds 1994 en werd al eerder in Nederland gehouden. Twee jaar geleden nog in Amsterdam. Toch blijft de MTV Awards iets bijzonders, en dat misschien nog wel het meest omdat de European Music Awards toch vooral een Amerikaans megaspektakel is. Al is MTV allang niet meer de smaakmaker als het gaat om ontdekken van nieuwe muziek (ik ben na The Hills afgehaakt), de awardshow is nog altijd een giga-revue met wereldsterren. Dit jaar komen Bruno Mars en The Weeknd speciaal naar Rotterdam.
Videos by VICE
The Weeknd trad ook op
Zelfs de pers wordt tot de vips gerekend. Ruim twee uur voordat de show begint, hang ik rond in de vipruimte waar de lichten zo ver zijn gedimd dat het net een darkroom is. Ik zie geen bekende gezichten (duh, het is donker) en besluit me daarom vast te klampen aan de persoon die toevallig naast me staat. Na een eerste, vrij grote spraakverwarring (ik verstond toch echt ‘Vienna’ toen ik vroeg waar hij vandaan komt), blijkt het Ameyaw Debrah aka de beroemdste blogger van Ghana te zijn. We drinken cocktails en praten over Wizkid (hij schijnt een nieuwe vriendin te hebben, maar ontkent dat), hiplife, afrobeat, olieboringen en de bizarre wereld van Nigeriaanse bruiloften waar het draait om geld en status. Allemaal erg interessant, maar ik krijg trek, dus gaan we op zoek naar gratis hapjes. Na tien minuten rondlopen en zes keer rondvragen waar de ‘light food’ is die ons in de uitnodiging was beloofd, komen we uit in een fel verlichte hal waarna we het opgeven (en ik uiteindelijk een lekkende hamburger bij een tentje haal die Ameyaw Debrah voor me betaalt want ik heb geen contant geld bij me).
Ameyaw Debrah poseert met een lach in Hal 1 waar volgens een bewaker zeer zeker eten is te vinden, maar er valt eigenlijk niets te lachen want het enige wat we vinden is een zakje chips in de ruimte achter de witte wandDe awardshow is een gigantische productie, dat besef je eigenlijk pas als je in de zaal zit en alles meekrijgt. De award voor Best Male wordt uitgereikt terwijl vijf meter verderop iemand met een swiffer over het podium rent. Het is vrij hysterisch. In een moordend tempo komen de optredens voorbij. Na vijftien minuten zijn er al vier geweest, is er een ton vuurwerk afgestoken, waaronder enorme bommen. Bij elke beweging op het podium wordt er door het publiek vooraan pijnlijk hard gegild en dat bereikt een hoogtepunt bij Shawn Mendes, een 18-jarige jongen uit Canada die ontdekt is op Vine en pas de betekenis van muziek besefte toen hij voor het eerst John Mayer hoorde.
Hoe bedenk je het, een vliegend podium!
Tijdens de show zit ik naast Anneloes van de Telegraaf: gezellig en vooral handig. Ze geeft een introductierondje van wie er allemaal om ons heen zit. Zonder haar had ik Maan nooit herkend, en ook niet die Timor Steffens (een danser die wel/niet iets met Madonna had), dat meisje van Oh Oh Cherso en al helemaal niet die ene dude van QMusic die meedoet aan The Voice. Zelf herken ik Domien Verschuuren. Het is leuk dat er zoveel ‘echte’ vips tussen de journalisten zitten. Het voelt goed dat MTV ons zo hoog heeft zitten.
De show is nog niet begonnen, en zelfs dan gaat het er al vrij hysterisch aan toe, vindt ook deze collega/perspersoon achter mij
Na een uur zijn er pas vier awards uitgereikt en naar het einde van de show toe worden er via een scherm in een klap meerdere winnaars bekend gemaakt. De awards doen er eigenlijk steeds minder toe, het gaat veel meer om de show. Maar juist de optredens komen geforceerd over. Elk optreden is zo neergezet dat het een verpletterende indruk moet achterlaten: DNCE speelt een liedje op een vliegend podium, One Republic speelt in de zeikende regen en een zangeres waarvan ik de naam ben vergeten maakt perverse bewegingen tegen een gigantische knuffel in de vorm van de letter U. Op papier klinkt het vast allemaal heel cool, maar zoveel trucjes achter elkaar in twee uur tijd voelt als je daar in je stoel zit vooral als heel veel trucjes. Wanneer Green Day aan het einde van de avond de Global Icon-award ontvangt, moet ik daar toch een beetje om grinniken. Met een nieuw album en een tour komt de prijs akelig op het goede moment.
Voor iemand die wordt bereden door een jong ding kijkt de knuffel een beetje sip
Soms is het beter als de magie van iets, zoals in dit geval de MTV Awards, voor je verborgen blijft. Je kan het misschien toch beter vanaf de bank bekijken – hoe speciaal je je eventjes ook voelt. Maar aan de andere kant: dan had ik nooit mijn nieuwe favoriete blogger ontmoet.
Foto header: Getty Images